Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Scherven A. Mok
Vermits alle draden ivm euthanasie volgens google in het archief zitten begin ik maar een nieuwe.
In Zurich heeft een grote meerderheid hulp bij zelfdoding goedgekeurd in een referendum. Goed zo. Dat brengt het nodeloos rekken van lijden en de angst voor het niet zijn wederom een kleine slag toe en geeft hoop om op mijn oude dag niet tegen mijn zin door waanzinnige ziekenhuisdirecties tot de laatste reutel in leven gehouden te worden. |
Ik kan u alleen maar gelijk geven. Ik vind het schandalig hoe dokters mensen die op het randje van de dood zweven er boven op willen helpen zogezegd omwille van de (verkeerd geïnterpreteerde?) eed van Hippocrates maar in werkelijkheid om hun zakken te vullen.
Ik geef hier als voorbeeld het geval van een man van bijna 90 jaar die vorig jaar een lichte hersenbloeding kreeg, naar een rusthuis moest, daar ziek werd en er allerlei complicaties bij kreeg. Hij lag in het ziekenhuis op sterven na dood en omdat hij een zware infectie in zijn been had, wisten de dokters er niet beter op dan dat been tot halverwege het dijbeen te amputeren. De man begreep nauwelijks wat er gebeurde en had geen vrouw of kinderen die voor hem konden spreken. Dus had hij "toestemming" gegeven voor de operatie.
Ze hebben hem met zware medicatie genezen. En nu zit die mens daar, eenzaam, ongelukkig en vreselijk verbitterd in een ander rusthuis.
Er zou toch een mogelijkheid moeten bestaan om mensen op voorhand een wilsbeschikking te laten opstellen dat er geen zware ingrepen of andere toestanden meer mogen gebeuren als ze slecht zijn.
En daar moet veel controle op zijn! Mijn moeder is 10 jaar ziek geweest en toen ze naar het rusthuis moest werd de vraag aan mij en mijn vader gesteld wat er moest gebeuren als zij erg slecht was, of zij dan nog naar het ziekenhuis moest. Wij antwoordden neen want niemand (zeker zijzelf niet) wilde haar lijden langer dan noodzakelijk rekken. De huisarts was op de hoogte en volledig akkoord. Maar toen mijn moeder dan werkelijk heel erg achteruit ging, was de huisarts met verlof en een jonge dokter verving hem. Hij wilde pertinent dat moeder naar het ziekenhuis zou gebracht worden. Mijn vader zei neen, dat willen we niet. Toen belde de dokter mij op en zei heel verwijtend dat moeder moest verzorgd worden in een ziekenhuis en dat mijn vader de ernst van de situatie niet begreep. Toen ik "de ernst" ook niet leek te begrijpen, was hij bijzonder geïrriteerd. Maar hij kreeg dus zijn zin niet.
De volgende dag is mijn moeder rustig ingeslapen in het gezelschap van mijn vader en zo was het goed.
Anders had ze misschien nog maanden aan toestellen gehangen in een ziekenhuis en veel meer moeten lijden!
Euthanasie moet bespreekbaar zijn en toegestaan aan wie dat wil.
En die drang van de dokters om het leven tot het oneindige te rekken moet bedwongen worden.