Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door djimi
Voor zover ik weet heeft die specifieke Ene God waar u het over hebt zich enkel geopenbaard aan een beperkt aantal mensen, de zogenaamde 'profeten'.
Ik vind het een beetje vreemd dat die zo goed als allemaal (als we Zarathustra even buiten beschouwing laten) een Semitische taal spraken.
Ik vind het ook een beetje vreemd dat die mensen allemaal in dezelfde - zonovergoten, héte en droge - regio woonden (of rondzwierven).
Ik vind het tenslotte nog vreemder dat de Ene God zijn 'openbaring' blijkbaar bij voorkeur aan mensen van het mannelijk geslacht kond deed. Ik kan er niks aan doen dat ik me afvraag of dat iets te maken zou kunnen hebben met "XY" i.p.v. "XX".
Ik word ook nog geplaagd door andere vragen:
Waarom vond die Ene God het niet nodig zich voor de verandering ook eens in het Chinees aan de Chinezen te openbaren? Waren de Chinezen misschien niet beschaafd genoeg? Of waren ze misschien reeds té beschaafd?
Waarom moesten de bewoners van de "Nieuwe Wereld" zo lang wachten op de 'openbaring'?
Waarom werden noch de Azteken, noch de Maya vóór de komst van conquistadores door 'profeten' op de hoogte gebracht van het feit dat ze eigenlijk 'niet goed bezig' waren met het brengen van mensenoffers of het opstellen van kalenders die de Verdrijving van Adam en Eva uit het Paradijs straal negeerden?
Waarom verzwéég de Ene God het bestaan van diezelfde Nieuwe Wereld in zijn 'openbaring' aan de reeds vermelde en voor het overgrote deel Semitische talen sprekende 'profeten'?
Waarom mochten de 'primitieven' in de Nieuwe Wereld wél in hun blootje in de jungle of door de steppen en woestijnen rond blijven hossen?
|
Dat is allemaal in hoge maten cultureel bepaald. De relatie van één God met een profeet is typisch Joods, een verlichte meester of een Boeddha is dan weer Oosters en in een tribale cultuur zal de sjamaan die rol spelen. De grote breuk met die tradities is bij de antieke Grieken gebeurt. De eerste filosofen veroorzaakten in twee opzichten een breuk met het verleden. Ze probeerden de wereld met hun rede te begrijpen, zonder zich te beroepen op godsdienst, openbaringen, autoriteit of traditie. Dat was op zich al volkomen nieuw en vormde een mijlpaal in de ontwikkeling van de mensheid. En verder leerden ze anderen ook hun rede te gebruiken en zelf te denken; ze verwachten dus zelf van hun leerlingen geen bijval. Ze waren de eerste leraren die niet probeerden kennis zo intact mogelijk over te dragen, maar spoorden hun leerlingen aan te discussiëren en met eigen ideeën te komen.