Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Fieseler
Enerzijds met een pluim in de kont in de meest compromiterende houdingen of naakt door de stad paraderen...en anderzijds: "hulp...onze privacy...."...echte grapjassen...you've got to love them...
Maar ni mee lachen hé....want da's dan weer "discriminerend" ....  |
Zo is het.. men weet niet meer hoe zich als mens te gedragen ten opzichte van zowel zichzelf als van anderen.
Iedereen wil zijn vrijheid om te doen en laten wat ie wil maar tolereert dat niet van anderen, zeker niet als die hun vrijheden storend ervaren worden.
Men dweept met privacy maar loert constant naar anderen en wil alles weten over anderen of toch de illusie ervan...
Kortom we zitten vol met tegenstrijdige gevoelens en belangen zodanig erg dat we geen vaste grond meer onder de voeten hebben; in een soort van quantum-flux tussen verschillende dimensies of realiteiten in zwevende.
't Is ook een beetje het causaliteitsvraagstuk hier weer (kip en het ei metafoor).
Hoe meer men in de paradox investeert en die voed met de tegenstrijdigheden hoe meer ontredderd we zullen achterblijven en dringen zich maatregelen op die enerzijds pogen te voorkomen maar anderzijds ons ook schaden, vooral dan maatschappelijk gezien.
We voelen ons constant onveiliger en onveiliger maar we weken het wel in de hand door die onveiligheid levende te houden zowel passief als actief door ons handelen en verward of verdeeld denken. We stellen ons als individu te pas en onpas boven het algemeen belang. Tevens schuiven we verantwoordelijkheden meer en meer af op anderen of op eenvoudige, vage bliksemafleiders.
Het is ons falen als maatschappij en als mens dat onze eigen ondergang wordt. De hele wereld is een psychiatrische instelling geworden en de remedie lijkt zich verder en verder van ons te verwijderen puur door de eigen onwil om terug naar de basis te keren.