Vorige vrijdag een jeugdvriend begraven, die de week ervoor thuis een hartaderbreuk kreeg en door in elkaar zakte... Hij zou deze week vrijdag ook 45 geworden zijn...
Zijn vriendin en de twee kindjes hebben niet eens de kans gekregen om afscheid van hem te nemen.
Zoiets doet je toch wel even stilstaan bij de vluchtigheid van het menselijk bestaan. Ik ben er nog steeds niet goed van...