De heer Hendrik Bogaert vond het niet nodig zich aan te bieden in het Vlaamse Parlement voor de eedaflegging.
Hij is nochtans rechtstreeks gekozen.
Straffe Hendrik heeft wel een uitvlucht. Hij is immers federaal volksvertegenwoordiger.
Hij was bij de verkiezingen van 2003 eerste opvolger van Stefaan De Clerck die toen zowel in de Kamer als in de Senaat werd verkozen.
Men heeft Stefaan De Clerck toen min of meer verplicht om in de Senaat te gaan zetelen zodat straffe Hendrik zijn zitje in de Kamer kon innemen.
En wat blijkt nu? Als sraffe Hendrik aan zijn mandaat in het Vlaams parlement verzaakt om in de Kamer te blijven dan is zijn opvolger...juist geraden: Stefaan De Clerck.
Die moet dan weer kiezen, zoals verleden jaar, tussen de Senaat of het Vlaams Parlement.
Het perpetuum mobile van de politiek, in gang gezet door straffe Hendrik.
De kiezer is weer de sigaar, toevallig de beroepsbezigheid van de familie Bogaert.
Want onze Yves had het ons duidelijk gemaakt: wie verkozen is moet zetelen.
Vandaag zegt Leterme dat de verkiezing van Bogaert eigenlijk een toeval was (een niet gepland ongelukje dus, een mislukte sigaar, met andere woorden.)
En dan is men verwonderd dat de kiezer het kotsbeu wordt.
__________________
Leterme: het splitsen van BHV kost vijf minuten politieke moed. Wat zit achter die uitspraak? Antwoord op 21 juli 2008.
|