[Seba]

[size=6]COMMENTAAR. Het symbool van de lege zitjes[/size]
Door Peter Vandermeersch

Het nieuw gekozen Vlaams parlement is gisteren voor het eerst bijeen geweest. Dat had een heuglijke dag moeten zijn voor onze democratie. Nog maar enkele decennia geleden streed Vlaanderen een verbeten strijd uit voor eigen bevoegdheden, een eigen parlement en een eigen regering. Nu ervaren de Vlamingen die instellingen als vanzelfsprekend.

Hoe normaal die Vlaamse democratische volksvertegenwoordiging ook moge zijn, het is een kasplantje dat gekoesterd moet worden. Wil men de Vlamingen doen geloven in de kwaliteit van onze democratie, dan moeten de politieke tenoren waken over de kwaliteit van het parlementaire werk.

Echt overtuigend was dat niet in de vorige regeerperiode. Bij het rapport dat deze krant in mei jongstleden maakte, slaagden maar 59 van de 124 parlementsleden.

Het is dan ook bijzonder wrang dat partijbonzen er in verschillende gevallen voor gekozen hebben om parlementsleden die vijf jaar lang niet of nauwelijks gewerkt hebben, opnieuw naar het parlement te zenden. Symbool voor deze aberratie is de Roeselaarse carrossier Louis Bril (VLD). Als parlementslid met de hoogste anciënniteit mocht hij gisteren de voorzittershamer hanteren. Mogen we eraan herinneren dat hij in de voorbije vijf jaren nul vragen om uitleg, nul actuele vragen, nul schriftelijke vragen, nul interpellaties en nul voorstellen tot decreet indiende?

Meer dan andere partijen is vooral de grote overwinnaar van 13 juni, het Vlaams Blok, in dit bedje ziek. De partij zendt een tiental mensen terug naar het Vlaamse halfrond die in de vorige regeerperiode zakten voor hun parlementair werk. Het Vlaams Blok, dat zich graag een slachtofferrol aanmeet, is niet geloofwaardig met vertegenwoordigers als de West-Vlaming Christian Verougstraete, de Limburgers Mathieu Boutsen en Jean Geraerts of de Brabander Roland Van Goethem.

Even nefast voor de geloofwaardigheid is de voorspelde carrousel die gisteren begon te draaien. Federale regeringsleden, die gekozen zijn in het Vlaamse parlement, wilden er de eed niet gaan afleggen omdat ze dan als minister (voor even) ontslag moesten nemen. Op vraag van de federale premier stuurden ze hun kat. Geert Bourgeois wachtte nog even met de eed om na te gaan wat er bij kartelpartner CD&V gebeurde. En CD&V-er Hendrik Bogaert, die tijdens de campagne verzekerde dat ook hij naar het Vlaamse niveau zou gaan, blijft plots toch federaal.

Vijftien van de meest gezaghebbende politieke tenoren, onder wie Frank Vanhecke, Gerolf Annemans, Guy Verhofstadt, Patrick Dewael, Johan Vande Lanotte en Freya Van Den Bossche, verzaken aan hun mandaat. Ze hebben de kiezer, naar wiens gunst ze dongen bij de voorbije stembusgang, bedrogen.

Onvermijdelijk, dat alles? Helemaal niet. Wel het gevolg van een machiavellistische strategie die dicteerde dat alle socialistische federale ministers ,,ontslagnemend'' waren en die alle kanonnen op alle niveaus inzette. De achterkamerpolitiek van de tenoren dreigt bijzonder nefast uit te vallen: vele mensen keren zich gedegouteerd af van dit gesol met onze instellingen.

Gisteren had een heuglijke dag moeten zijn. Het werd een pijnlijke dag. Gesymboliseerd door zes zitjes die leeg bleven en verkozenen die aan hun mandaat verzaakten.