NVB hier nog een oud tekstje. Opvallend is wel dat die geschriften actueel blijven.
Bedankt Jan, het is een ware lust om te lezen hoe jij die Vlaams hatende tegenstanders in de verbale pan hakt. 
[size=6]Manifest bedrog
Over het 'Vlaams Manifest' van Patrick Dewael en VLD-kiezersbedrog[/size]
Op 11 juli herdenkt Vlaanderen de 700ste verjaardag van de Guldensporenslag. Zo'n gelegenheid wordt vaak te baat genomen door politici van de traditionele partijen om de Vlaamse spierballen nog eens te doen rollen. Minister-president Patrick Dewael (VLD) schreef zowaar, één jaar voor de verkiezingen, een Vlaams Manifest. Hierin formuleert hij een aantal eisen die in Vlaanderen op brede steun kunnen rekenen:
Vlaanderen moet de volledige bevoegdheid krijgen over mobiliteit: splitsing van de NMBS en regionalisering van de luchthaven van Zaventem. Dewael wil dit bij de volgende federale regeringsonderhandelingen op tafel leggen.
Op het Europese niveau: split vote voor regio's en gemeenschappen: Vlaanderen en Wallonië moeten rechtstreeks kunnen deelnemen.
Volledige regionalisering van het sociaal-economisch beleid: bvb. werkgelegenheid en loonvorming.
Uitvoering van de vijf communautaire resoluties van het Vlaams Parlement (vorige legislatuur): overheveling normerings- en uitvoeringsbevoegdheden voor de gezinsbijslagen en de gezondheidszorg
Transfers in de sociale zekerheid kunnen niet langer taboe blijven
Comité van de Regio's moet worden versterkt
Toegegeven, Patrick Dewael stelt in zijn Vlaams Manifest vaak de juiste vragen. Dewael wijst terecht op de verschillende interpretatie tussen Vlamingen en Walen betreffende het territorialiteitsprincipe of op het gebrek aan solidariteit van Waalse kant inzake het Kyoto-protocol. Zijn pleidooi voor uitvoering van de vijf resoluties van het Vlaams Parlement blijft uiteraard steken in typisch Belgisch federalisme maar zou wel een stap vooruit betekenen tegenover de huidige situatie.
De vijf resoluties werden destijds meegestemd (maart 1999) door de VLD waarmee het Vlaams Parlement de bakens uitzette voor een volgende staatshervorming. Het Vlaams Blok stemde niet mee vanwege het minimalistische karakter van de resoluties. Met de verkiezingen van 13 juni 1999 werd de rooms-rode coalitie gebroken en vormde de VLD tesamen met SP en Agalev een paarsgroene meerderheid, een coalitie die echter opgedrongen werd vanuit Franstalig België (PRL, PS & Ecolo). Bij zijn aantreden verkondigde Verhofstadt dat alle communautaire problemen voor eens en voor goed geregeld zouden worden. Dat moest gebeuren in de Costa (conferentie voor de staatshervorming) die in werkelijkheid enkel en alleen tot doel had de toenmalige VU aan boord te hijsen door VU-voorzitter Patrick Vankrunkelsven (nu VLD) het co-voorzitterschap aan te bieden. Alle beslissende stappen in de staatshervorming, zoals het Sint-Eloois-, het Hermes- en het Lambermontakkoord, werden buiten de Costa op regeringsniveau gerealiseerd, met de gekende nachtelijke marathonvergaderingen.
Het Lambermontakkoord, dat er kwam op vraag van de Franstaligen, komt zelfs nog niet gedeeltelijk tegemoet aan de vijf resoluties van het Vlaams Parlement. De minister-president vergoelijkt de gevolgen van het Lambermontakkoord dan ook volledig. Dewael mag dan wel schrijven dat Vlaanderen dankzij de paarsgroene communautaire akkoorden de volledige bevoegdheid over de gewestelijke belastingen heeft verworven; concreet betekent dat slechts 26% fiscale autonomie tegen 2004.
De vijf resoluties van het Vlaams Parlement versus het Lambermontakkoord
De vijf resoluties van het Vlaams Parlement kunnen als volgt samengevat worden:
1. Het Belgisch federalisme moet tweeledig zijn. De solidariteit tussen Vlaanderen en Wallonië dient behouden te blijven, doch op objectieve en doorzichtige basis.
2. Vlaanderen moet bevoegd worden voor alle gewestbelastingen. Vlaanderen en Wallonië moeten volledig bevoegd worden voor de personenbelasting. Voor Brussel moet een specifieke regeling uitgewerkt worden.
3. Brussel moet een tweetalig hoofdstedelijk (stads)gewest zijn met een specifiek statuut; hoofdstad van Vlaanderen, met een gewaarborgde vertegenwoordiging van beide taalgroepen.
4. Goed bestuur is maar mogelijk bij duidelijke bevoegdheidsafspraken; Vlaanderen moet bevoegd worden voor lokale en provinciale besturen, voor gezondheids- en gezinsbeleid, sociaal beleid, wetenschaps- en technologiebeleid, buitenlandse handel, telecommunicatie, spoor, binnenvaart, statistiek, ontwikkelingssamenwerking, landbouw, tuinbouw en visserij.
5. De federale overheid mag zich niet mengen in de 'deelstaten'.
Wanneer we deze resoluties naast de resultaten van het Lambermontakkoord leggen, komen we tot de volgende vaststelling:
1. Het Belgisch federalisme is drieledig. De solidariteit blijft behouden op basis van niet-objectieve, onduidelijke en weinig doorzichtige mechanismen.
2. Vlaanderen wordt niet bevoegd voor alle gewestbelastingen. Vlaanderen en Wallonië worden niet volledig bevoegd voor de personenbelasting. Voor Brussel komt er geen specifieke regeling.
3. Brussel wordt een volwaardig derde gewest naast Vlaanderen en Wallonië, zonder specifiek statuut. De gewaarborgde vertegenwoordiging van beide taalgroepen wordt uitgehold. Met name de dubbele meerderheid wordt langs Vlaamse kant de facto afgeschaft. Voortaan is er nog slechts een derde van de Nederlandstalige stemmen nodig.
4. Goed bestuur wordt moeilijk zonder duidelijke bevoegdheidsafspraken; Vlaanderen wordt bevoegd voor lokale en provinciale besturen zonder volledige bevoegdheid voor de Vlaamse faciliteitengemeenten. Vlaanderen wordt op basis van scheefgetrokken verdeelsleutels bevoegd voor buitenlandse handel, landbouw, tuinbouw en visserij en blijft gedeeltelijk onderhorig aan het federale niveau. Vlaanderen wordt niet bevoegd voor gezondheids- en gezinsbeleid, sociaal beleid, wetenschaps- en technologiebeleid, telecommunicatie, spoor, binnenvaart, statistiek. Voor ontwikkelingssamenwerking wordt nog gezocht naar een verdeelsleutel.
5. De federale overheid blijft zich mengen in de 'deelstaten'.
Kiezersbedrog
Het spreekt voor zich dat de VLD niet graag aan haar verkiezingsbeloften wordt herinnerd. Maar de vraag dient gesteld te worden waarom Dewael pas nu met zijn verlanglijstje op de proppen komt, namelijk nadat het voor Vlaanderen zo nefaste Lambermontakkoord werd goedgekeurd door hemzelf en zijn partij, de VLD. Een bijzonder interessante oefening bestaat erin de Vlaamse beloften die de VLD en Dewael in het recente verleden, met name in aanloop naar de vorige parlementsverkiezingen van 13 juni 1999 hebben gedaan, te vergelijken met hun verwezenlijkingen. Herinnert u zich het nog? De VLD die zowat alle Vlaamse verzuchtingen overnam en op congressen, studiedagen, toespraken verkondigde hoe Vlaams de VLD wel niet was geworden. Van die verkiezingsbeloften blijft geen spaander heel. Daar moet het Vlaams Manifest redding brengen: het zwaar gehavende blazoen van de VLD dient gecamoufleerd te worden.
De Aha-Erlebnis
(uitspraken van Dewael voorafgaand aan de verkiezingen van 13 juni 1999)
"Willen we Vlaanderen alle kansen geven om in de 21e eeuw verder te bloeien en welvarend te worden, dan moeten we ook de nodige instrumenten in handen krijgen. Vlaanderen moet zelf bevoegd worden voor haar inkomsten en uitgaven. Belangrijke middelen van de gezondheidszorg moeten worden overgedragen naar de gemeenschappen. Vlaanderen moet zijn eigen sociaal-economische politiek kunnen voeren en niet langer afgeremd worden door de PS die teert op de transfers van Noord naar Zuid."
Patrick Dewael, toespraak verkiezingscongres, Antwerpen, 24 april 1999
"Vlaanderen kan beter inzake ons sociaal beleid. Als we hefbomen van de sociale zekerheid in Vlaamse handen krijgen, dan kunnen we misbruiken en wantoestanden uitschakelen en de toekomst van ons sociaal zekerheidsstelsel vrijwaren."
Patrick Dewael, toespraak 'Vlaanderen kan beter' op het VLD-congres 'Fundamenten voor verandering', Gent, 26 april 1998
"De Parti Socialiste zegt nog altijd 'non' tegen elke hervorming of modernisering van ons land. De PS stelt haar veto tegenover elk Vlaams realisme. De PS weigert. Het standpunt van de VLD voor een verdere verzelfstandiging van Vlaanderen moet in deze context gezien worden. Steeds meer mensen in het Noorden van het land komen tot de vaststelling dat de conservatieve houding van de Waalse socialisten Vlaanderen remt in haar ontwikkeling naar meer welvaart. Onze houding heeft niets van doen met een romantisch of nationalistisch volksgevoel, maar wordt bepaald door de nuchtere vaststelling dat het huidige systeem onrechtvaardig is en de Vlaamse ontwikkeling naar meer welvaart hypothekeert. De cijfers bewijzen dat. Vlaanderen betaalt 62% van de belastingen. Vlaanderen betaalt 65% van de sociale zekerheidsbijdragen en ontvangt 57,9% uit de sociale zekerheid. Wallonië betaalt daarentegen 26% en ontvangt 32,7%. Laten we duidelijk zijn, vrienden: we zijn voorstander van solidariteit. Meer nog, voor ons is een samenleving zonder solidariteit onleefbaar en dan spreek ik zowel over solidariteit tussen mensen als tussen gemeenschappen en regio's. Maar juist omdat we het belang van solidariteit erkennen en omdat solidariteit ons dierbaar is, pleiten we voor transparantie en voor fiscale en financiële autonomie. En de huidige ondoorzichtige geldstroom van Vlaanderen naar Wallonië gaat de grenzen van de Bundestreue te buiten en overstijgt de solidariteit."
Patrick Dewael, toespraak 'Vlaanderen kan beter' op het VLD-congres 'Fundamenten voor verandering', Gent, 26 april 1998
Vlaams weigeringsfront
In Franstalig België werd het manifest van Dewael onmiddellijk onthaald op een afwijzingsfront. Hoe gematigd de eisen van Dewael ook zijn, in Wallonië weerklinkt, zoals steeds, het 'non' in veelvoud. PS-voorzitter Elio Di Rupo stelt het als volgt: "Het is ondenkbaar dat de Franstaligen zich laten beetnemen door de vriendelijke maar paternalistische toon van de Vlaamse minister-president" en pleit voor een institutionele pauze van één of twee decennia. De Waalse minister-president Van Cauwenberghe (PS), spreekt zelfs over een 'ondankbaar Vlaanderen'.
Welk antwoord zal Dewael en de Vlaamse regering hierop geven? Opnieuw Vlaamse toegevingen? Of zal men zich eindelijk realiseren dat het Belgische federale model onwerkbaar is. Dat de Belgische staatshervormingen niet tot doel hadden om stappen vooruit te zetten. Dat de transfers van Vlaanderen naar Wallonië na vijf staatshervormingen groter zijn dan ooit. Vlaanderen moet weigeren om nog langer deel te nemen aan een dergelijk scenario.