Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Nestor Burma
Ja, in de culturele sfeer heeft dat inderdaad zijn plaats. Zoals men tot voor kort ook aan onze universiteiten van 'Germaanse' sprak.
Die Germaanse verwantschap was een element van gemeenschapsvorming (maar niet uitsluiting), zoals de 'gemeenschapsvorming' vandaag in het teken van het wereldburgerschap en het multiculturalisme staat.
Er staan Esten (van Baltisch-Duitse afkomst?) en Walen ook tussen. Relativeren mag dus wel.
|
Interessant om te weten is dat Hitler mensen zoals Rosenberg en Himmler niet ernstig nam wanneer het ging over hun dweperijen met de ‘uitzonderlijke vroegere Germaanse cultuur’. Hij stak vaak de draak met Rosenberg en met Himmler en zijn ‘Germanen’. In
'Mein Kampf' reeds had hij daar afstand van genomen. Binnenskamers liet hij zich smalend uit
"over die geleerden die dwepen met oud Germaans heldendom, met duistere prehistorie, stenen bijlen, speer en schild” . Later als ‘Führer’ gaf hij gewoon toe
"dat onze (zijn) voorvaderen stenen troggen maakten en aardewerk terwijl de Grieken de Acropolis bouwden". Sarcastischer kan haast moeilijker.
Natuurlijk, voor de bühne, voor de goedgelovige massa en om zich te handhaven, speelde Hitler dubbelspel. Zoals bij de dood van von Hindenburg in augustus 1934. Hitler riep toen theatraal uit in zijn begrafenisrede: "
Dode Generaal, betreedt nu het Walhalla!”. Hitler gebruikte het concept ‘(pan)germanisme’ vanzelfsprekend als politiek bindmiddel voor zijn 'duizendjarig'
(*) rijk. Zelf geloofde hij er allemaal geen bal van.
(*)
Zijn zogenaamd 'duizendjarig rijk' hield het met moeite 10 jaar uit.