Citaat:
|
Oorspronkelijk geplaatst door eno2
Mijn jonge vriend Alain was twee jaar lang mijn ploegmaat, we wisselden elkaar af in dezelfde taxi: car fifty-two.
Met zijn minimum-wedde van vierendertig duizend frank bruto (in 1992), kwam hij niet rond, ik ook niet. Zes jaar lang kwam ik zo'n achtduizend frank per maand tekort, bij de taxi's, voornamelijk door belastingen op het einde van het jaar. Ik overleefde alleen door mijn spaargeld op te maken van vroeger. En het hielp dat ik een asceet ben.
Zijn ouders sprongen bij, maar na een paar jaar gooiden ze hem eruit.
Een relatie vond hij niet.
Hij raakte langzamerhand financieel en psychisch in de put.
En raakte er niet meer uit.
Op zijn 25-ste pleegde hij zelfmoord.
Moraal:
Wie wil werken, kan werken, maar als je onderaan de ladder staat,
zal het dikwijls ongezond, vuil of gevaarlijk werk zijn, , en vooral uitkijken dat het niet onderbetaald is, zodat je nog wat sneller verhongert
dan op de dop of met een leefloon.
Eno2
|
Elke samenleving kent zijn winners en zijn loosers.
Doorgaans durf ik toch stellen dat elk individu verantwoordelijk is voor zijn eigen situatie.
Het zijn in het allergrootste deel van de gevallen, de mensen zonder een visie die zelfmoord plegen.
Jouw vriend had misschien wel een keuze. Ik noem een voorbeeld. Je pleegt zelfmoord of berooft een bank om uit je problemen te geraken.
Wat zou jij doen? Ik wil enkel aantonen dat er steeds een keuze is.