Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door E. Gidius
In uw ogen was het blijkbaar de opdracht van BDW om een compromis belgicain (zo'n bastaardakkoord dat alles nog ingewikkelder en rotter maakt, en enorm veel geld kost, maar wel binnen het Belgisch-francofone denken blijft) uit te werken. Vreemd, zeer vreemd...
Het feit dat hij dat wel gedaan heeft, betekent niet dat het zijn plicht was.
Het was integendeel zijn plicht om het plebisciet dat zijn partij te beurt gevallen was, om te zetten in een aanzet tot een on-Belgisch compromis, dit is: eenvoudig, logisch, rationeel, democratisch, en dus niet per definitie voortbouwend op de bestaande warboel.
Dat heeft hij niet gedaan. We kunnen alleen maar hopen dat hij, na de ezelsstamp die het Belgicistisch regime hem gaf, wel de rechte weg zal gaan bewandelen. Zoniet verliest de N-VA haar bestaansreden, en moeten we op zoek naar een beter instrument om de Belgische wanverhoudingen te breken.
|
Inderdaad, maar wie laat er al geen steek vallen. Zowel hij, Van De Lanotte als Beke hebben compromisteksten en -voorstellen uitgewerkt. Al deze stukken vertrokken van de bestaande kaduuke 'Belgische Compromis Situatie' en aanverwante geplogenheden.
BDW's voorstel was in dit stramien het evenwichtigst maar toch te weinig corrigerend en gaf slechts heel beperkt mogelijkheid tot een zekere responsabilisering op termijn (10 jaar).
VDL's voorstel was het minst baanbrekend zat vol grondwettelijke en financiële douceurtjes, die een latere meer verantwoordelijke organisatie van België bij voorbaat onmogelijk maakten.
Volgens wat men er van kon opmaken bleef ook Beke binnen de 'Belgicistische krijtlijnen' en kwam zijn voorstel neer op wat Leterme vroeg in 2007, en dit na een impasse van meer dan 4 jaar!
Van dit alles hebben de franstaligen zich niets aangetrokken en toen hun hoofdonderhandelaar een nota opstelde was dit geenszins een compromisnota van een formateur maar een extreme positiekeuze van waaruit hij openbaar aangaf te willen onderhandelen. Zo is dat bij hen steeds geweest.
Het enige verschil was, dat EDR eigenlijk verplicht door de loop der onderhandelingen dit openlijk diende te doen in de allereerste franstalige schriftelijke nota.
Vlamingen moeten eens leren, dat men franstaligen nooit kan benaderen met een redelijk compromis maar dat men voluit moet gaan zelfs extreme eisen binnen de zogezegde Belgische context (zoals opeisen van allerlei rechten voor nederlandstaligen in bepaalde Waalse grensgemeenten of in de Ardennen (toerisme...), Brussel e.d.m.).
BDW had wellicht beter, na wat tijdwinst als gevolg van een zogenaamde diepgaande bestudering, ook een 'ja, maar ...' positie betrokken en hierbij laten verstaan, dat hij alle punten in de nota ging toetsen aan de klare en strikte democratische positie eigen aan zijn partij. En als men er dan niet uitkwam, kon men artikel 35 nog altijd als oplossing naar voren schuiven en eindelijk gaan voor waarachtig resposabiliserend federalisme.
Maar zoals altijd, de beste stuurlui staan aan de wal.
Het ziet er naar uit, dat met 4 jaar vertraging en veel conflicten en dwarsliggerij hetgeen Leterme voor de ogen stond (minimale stroomlijning) zal bereikt worden.
Het bekomene zal zo onvoldoende blijken, dat er een nieuw rondje worstelen (duur 1,5 of 2 jaar) mag voorzien worden voor 2014. Ten minste als het staatsschip voor die tijd niet op de klippen loopt van de internationale financiële responsabilisering.