|
Oorspronkelijk geplaatst door Walter Baeten, voorzitter IJzerbedevaartcomité
Op weg naar Vlaanderen
De voorbije regionale verkiezingen doen België op zijn grondvesten daveren. De partijen met het meest uitgesproken Vlaams profiel hebben de meeste stemmen vergaard. Het Vlaams Parlement telt vandaag 57 confederalisten (Spirit, VLD en CD&V) en 38 independisten (Vlaams Blok en N-VA) op 124 leden.
Drie op vier Vlaamse parlementsleden eist een zeer verregaande staatshervorming, zelfs een heuse staatsvorming. Ook de SP.A en Groen! laten zich nu opmerken met voorstellen voor een nieuwe onderhandelingsronde tussen Vlamingen en Franstaligen. Het is duidelijk: de communautaire agenda is helemaal terug.
Het Vlaams Parlement en de Vlaamse regering zullen in de komende vijf jaar een heel belangrijke rol spelen. Er staan belangrijke onderhandelingen voor de deur. Dat deze niet van een leien dakje zullen lopen staat buiten kijf. Wallonië zegt immers volmondig “non” op alle voorstellen die in Vlaanderen gelanceerd worden.
In die zin lijkt de situatie vandaag op die in 1992. Ook toen stonden we aan de vooravond van nieuwe onderhandelingen tussen de Gemeenschappen. Ook toen weigerden de Franstaligen de dialoog aan te gaan. De eisen die door de Vlaamse politici werden gesteld waren “onbespreekbaar”.
Het was in deze context dat in Diksmuide, tijdens de vijfenzestigste IJzerbedevaart, de legendarische woorden werden uitgesproken: “Waalse vrienden, laten we scheiden”. De Vlaamse druk leidde uiteindelijk tot een historische doorbraak: het einde van het unitaire België en het begin van het institutioneel federalisme.
We zijn intussen twaalf jaar later en onze eis om te scheiden heeft in niets aan kracht ingeboet. Steeds meer Vlamingen zijn er vandaag van overtuigd dat België voor Vlaanderen geen meerwaarde biedt.
De politieke instabiliteit die de Belgische federatie vandaag kenmerkt, betekent een zware last voor de verdere ontwikkeling van Vlaanderen én Wallonië.
Eén belangrijk voorbeeld geeft aan wat er verkeerd loopt: door verschillen in visie en in noden tussen Vlaanderen en Wallonië is het onmogelijk in Vlaanderen een grondig sociaal-economisch beleid te voeren. In een tijd van hoge werkloosheid, waarbij het belangrijk is flexibel in te spelen op de steeds wijzigende internationale markteconomische tendensen, is dit een regelrechte ramp.
De werkloosheid is in het voorbije jaar vooral in Vlaanderen sterk toegenomen. Het beleid schoot tekort omdat het de hele tijd was toegespitst op Wallonië, waar de situatie structureel verschilt met die in Vlaanderen. Hetzelfde geldt voor het beleid inzake mobiliteit, justitie en veiligheid, stedenbeleid, sociale zekerheid,…
Het najaar wordt uitzonderlijk belangrijk voor de toekomst van Vlaanderen. De splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde zal, als de Vlaamse politici woord houden, in het federaal parlement ter stemming worden voorgelegd. Dat daar hommeles van komt is haast zeker. Gezien de scheiding van Di Rupo en Michel zal aan de andere kant van de taalgrens ook de druk worden opgevoerd.
Het scenario ligt vast: wanneer de splitsing door een Vlaamse meerderheid goedgekeurd wordt, zullen de Franstaligen de alarmbel luiden. Ze zullen het er ongetwijfeld voor over hebben zelfs de federale regering te laten vallen. Hoe het ook afloopt, er zal moeten gepraat worden over de toekomst van België. Blijven de Franstaligen “non” zeggen, dan moeten de Vlaamse partijen de moed opbrengen het Belgisch denkkader te verlaten en voluit de weg naar Vlaanderen in te slaan.
Wij hebben deze weg reeds jaren geleden gekozen. Steeds meer Vlamingen volgen. Een organisatie als het IJzerbedevaartcomité wacht daarom niet enkel boeiende tijden, maar ook een belangrijke taak.
Het IJzerbedevaartcomité heeft in het voorbije jaar haar boodschap verduidelijkt en helder geformuleerd. We hebben nieuwe maatschappelijke bakens uitgezet. ‘Nooit meer oorlog, Zelfbestuur en Godsvrede’ of ‘Vrede, Vrijheid en Verdraagzaamheid’ blijft onze drievoudige en ondeelbare boodschap.
We kiezen voor een open Vlaanderen in een Europese en mondiale context, een Vlaanderen waar iedereen meetelt. We kiezen voor een Vlaamse gemeenschap die solidair is en blijft met iedereen die in Vlaanderen leeft.
Tegelijk kiezen we voor een Vlaamse gemeenschap die samenwerkt met andere gemeenschappen in Europa en in de wereld. We kiezen voor een Vlaanderen dat vrank en vrij voor zichzelf opkomt, zonder dat dit ten koste gaat van anderen. We kiezen voor een Vlaanderen dat deze weg vanzelfsprekend geweldloos bewandelt.
Rond deze boodschap bouwen we aan een maatschappelijke en educatieve werking. In het voorbije jaar hebben we enkele voorzichtige successen geboekt: het museum in de IJzertoren werd in 2003 door meer dan 80.000 mensen bezocht, de driedaagse muziekmanifestatie Ten Vrede trok in mei 15.000 aanwezigen. Eind augustus wacht ons de grootste uitdaging: een succesvolle IJzerbedevaart.
De 77e IJzerbedevaart wordt een hedendaagse manifestatie met respect voor de gevallen Fronters en met respect voor de anonieme flamingant die generaties lang - geweldloos maar vastberaden - streed voor ontvoogding en zelfbestuur.
Het wordt een plechtigheid waar op een sobere maar duidelijke manier onze eisen voor vrede, zelfbestuur en pluralisme kracht zullen worden bijgezet. Hoogtepunten worden het eerbetoon aan de actievoerders voor de splitsing van Brussel-Halle-Vilvoorde en de eis voor Vlaanderen als lidstaat van de Europese Unie.
Ik roep alle Vlamingen die achter de drievoudige boodschap van het IJzerbedevaartcomité kunnen staan op de politieke meningsverschillen te overwinnen en tijdens de 77ste IJzerbedevaart eensgezind de Vlaamse idealen kracht bij te zetten. We beleven vandaag een kantelmoment. Laten we deze kans grijpen.
Walter Baeten,
Voorzitter IJzerbedevaartcomité.
|