Ik ben zeker geen makkelijke patiënt en akkoord, het zal niet makkelijk zijn om dat te diagnosticeren.
Daarbij zijn +75% van de patiënten voor de gemiddelde huisarts de dag van vandaag +75ers allicht. Dat zijn geen mensen die mondig zijn, die gaan tegenspreken, die gaan argumenteren. Die zullen zelfs niet meer zeggen dan ik heb pijn en naar her of der wijzen (waardoor er een heel volledig onderzoek nodig is). Maar ze staan wel op hun strepen en klagen relatief snel, anders doet de familie dat.
Dat is toch mijn ervaring. Mijn ervaring is ook dat ze godzijdank vaak heel goed geholpen worden, al kan je, als je stout bent, je soms de vraag stellen wat voor zin dat heeft.
Plastische chirurgie om een litteken van een operatie weg te werken bij iemand van 80 bv., terugbetaald want uiteraard heeft hij of zij niet voor die operatie gekozen.
Uiteindelijk zijn dat dingen die gebeuren voor het loon van de dokters.
Ik denk dat dat het grote voordeel is aan mijn huisarts nu, hij is niet iemand die hij eens even gaat zeggen wat ik moet denken en voelen en neemt me ernstig.
Hij ziet de symptomen en denkt erover na, in overleg met mij. Dus ook hardop, en hij is daarbij ook kritisch over zijn eigen redeneringen (enfin dat is eigenlijk nog nooit nodig geweest) en die van zijn collega's. Allé ja, stom eigenlijk, ik had zoveel eerder naar hem moeten gaan en inderdaad met alle documenten enzo.
Daar tegenover staat dat ik bij een supergoed mens / arts als hem ook wel geen schandelijke dingen wil voorhebben. Dat bv. blijkt dat het echt niets is.
Inmiddels ben ik enorm aan het zweten. Geen enkel griepsymptoom meer.
Ik lag in bed half te slapen, ik had jeuk, krabde me, kletsnat. Ik ben nog blijven liggen omdat ik te lui moe was hoor. Maar mijn bed is in een zwembad veranderd.
Op zich kan dat geen kwaad natuurlijk maar ik krijg niet echt bijgedronken wat ik verlies nu geloof ik en gezien ik recent naar sauna ed ben geweest en ik altijd al weinig drink.
Ik zal hem best bellen denk ik.
