[Egmond Codfried]

[83 jaar oud]

http://nl.wikipedia.org/wiki/Aktion_T4

Aktion T4


Nazi-propagandaposter uit omstreeks 1938 met de tekst [vertaling]: "60.000 Reichsmarken kost deze "Erbkranke" [lijder aan een erfelijke aandoening] de Volksgemeenschap tijdens zijn Levensduur. Volksgenoten, dat is ook Uw Geld. Leest u '[Een] Nieuw Volk', het maandelijkse tijdschrift van het Bureau voor Rassenpolitiek van de NSDAP."


In de kelder van dit gebouw in Pirna-Sonnenstein werden in de jaren 1940/41 13.720 mensen met een cognitieve of psychische stoornis alsmede minstens 1.031 gevangenen uit concentratiekampen vergast.
Aktion T4 was de codenaam van nazi-Duitslands eugenetische euthanasie- en verplichte sterilisatieprogramma. Het programma werd in oktober 1939 gestart op bevel van Adolf Hitler[1]. Het bureau dat dit Sonderprogramm moest uitvoeren werkte onder de leiding van de rijksleider van de kanselarij van de Führer, Philip Bouhler, en van Hitlers lijfarts, Dr. Karl Brandt. De naam T4 is afgeleid van het adres van het kantoor, Tiergartenstraße 4 in Berlijn.
Inhoud [verbergen]
1 Doel
2 Omstandigheden
3 Tijdelijke stop
4 Kampen
5 Resultaat
6 Na de oorlog
7 Literatuur
8 Externe links
9 Zie ook
[bewerken]Doel

Het doel van het programma was het behouden van de genetische zuiverheid van het Germaanse volk door het systematisch vermoorden van mensen die misvormd of gehandicapt waren of die leden aan een vorm van psychiatrische ziekte. Eén argumentatie om deze moord te rechtvaardigen was, dat het zinloze bestaan en het zinloze lijden van deze patiënten een reden was om tot deze nazi-euthanasie over te gaan. Deze genadedoding werd door de nazi-artsen gezien als een daad van barmhartigheid en werd voorgesteld als de meest humane methode om deze zieken om te brengen (deze stelling was van Karl Brandt, de lijfarts van Adolf Hitler; Brandt was Gruppenführer in de SS en Generalleutnant in de Waffen-SS. Hij werd ter dood veroordeeld in de Processen van Neurenberg en later opgehangen). Gehandicapte kinderen werden van hun familie gescheiden en naar speciale ziekenhuizen gebracht. Er werd via de toenmalige media ingespeeld op de angst dat binnen een aantal jaren een groot deel van het Duitse volk uit geestelijke gestoorden zou bestaan, en daarom moest er zo snel mogelijk gehandeld worden. Het woord euthanasie werd echter niet in de propaganda gebruikt, waardoor de werkelijke bedoelingen van de nazi's (in het begin) onontdekt bleven. Het programma werd later uitgebreid met volwassenen, hoewel de meeste volwassen gehandicapten onder verplichte sterilisatie vielen.