[quercus]

Oorspronkelijk geplaatst door demonen

Markante Feiten over het Belgisch Pensioenstelsel
Het Belgisch pensioenstelsel is gekenmerkt door uitzonderlijk grote verschillen in de pensioenuitkeringen. Zo bedraagt het gemiddeld pensioen van een vrouwelijk zelfstandige slechts 9% van dat van een mannelijk ambtenaar. Daarbij geeft de statistiek het gemiddelde verschil aan tussen de verschillende pensioenstelsels. De verschillen tussen individuele uitkeringen zijn nog vele malen groter.


Opmerkelijk is dat de Belgische overheid niet minder dan 7,5% van haar budget uitgeeft aan ambtenarenpensioenen. Dat is 3 maal zoveel als Nederland, Spanje en Denemarken.
In de privésector daarentegen zijn onze pensioenen bedroevend laag: gemiddeld slecht 40% van het loon tijdens de aktieve loopbaan. België scoort daarmee nauwelijks beter dan Mexico. In Nederland, Spanje, en Luxemburg bedragen de vervangingsratio's méér dan het dubbele!


Volgens een studie van ABN AMRO was de actuele waarde van de pensioenverplichtingen ten laste van de Belgische staat per eind 2003 al opgelopen tot 296% van ons BBP; dat is drie maal zo veel als onze officiëel gepubliceerde staatsschuld.

Die pensioenverplichtingen werden altijd buiten de nationale rekeningen gehouden. De overheid heeft zo de op ons afkomende problemen systhematisch verborgen gehouden. We werden in slaap gewiegd met welluidende initiatieven zoals het Zilverfonds dat in realiteit slechts schulden bevat.

In realiteit mag de totale schuld van de Belgische overheid op vandaag op minstens 400% BBP worden geraamd. Ons sociaal stelsel was dus volledig gebaseerd op krediet. Politiek geïnspireerde sociale initiatieven worden op vandaag nog altijd systematisch op de rug van toekomende generaties gefinancierd. Dat piramidespel is nu niet langer houdbaar:


Alhoewel het Belgisch overheidsbeslag nu al decennia behoort tot de hoogste ter wereld, behoort de vervangingsratio van onze pensioenen tot de laagste van de OESO. We kunnen de Belgisch pensioencrisis bijgevolg niet toeschrijven aan te lage belastingsontvangsten en al evenmin aan te hoge pensioenuitkeringen in de privésector.

De ware oorzaak moet gezocht worden in ons systeem zelf: veel te grote verschillen in de pensioenuitkeringen, buitensporige kosten van de bureaucratie en vooral de financïele onhoudbaarheid van het repartitiestelsel.



Net als een piramidespel slechts houdbaar is zolang nieuwe naïevelingen tot het systeem toetreden is een repartitiestelsel slechts houdbaar zo lang de bevolking snel toeneemt en zolang de nieuwkomers het allemaal nog kunnen betalen (of daartoe bereid zijn). Pogingen om repartitiestelsel in stand te houden bij stagnerende bevolking zijn met mathematische zekerheid gedoemd tot mislukken. Een omschakeling naar een kapitalisatiestelsel dringt zich op.


Maar ook de erbarmelijke inefficiëntie van het Belgisch staatsapparaat draagt bij tot de veel te hoge kosten, tot de bedroevend lage pensioenvervanginsratio en onze zorgwekkende financiële toestand. Vijf bestuursniveau's voor een land ter grootte van een middelmatige wereldstad zijn er minstens twee te veel.

Te veel bestuursniveaus betekent te veel ambtenaren en te veel betutteling over zaken die burgers veel beter voor zichzelf kunnen regelen. Al die ambtenaren betekenen niet alleen een bureaucratische overlast. Ze betekenen vooral ook een overmatige belasting voor ons
pensioenstelsel omdat die overbodige ambtenaren ook nog eens een discriminerend gul pensioenstelsel genieten.

Recente Ramingen

De ware omvang van onze pensioencrisis wordt pas duidelijk als men de recentste ramingen van de pensioenverplichtingen van de ECB relateert aan het beschikbaar inkomen.

De ECB hanteert die verhouding als maatstaf voor de duurzame financierbaarheid van de staatsschuld. Volgens die maatstaf scoort België met een totale staatsschuld van 778% van ons beschikbaar inkomen zelfs beduidend slechter dan Griekenland (590%) dat nu al in acute financieringsproblemen is verzeild.

In de veronderstelling dat we 80% van ons inkomen besteden aan levensnoodzakelijkheden zoals voeding, kleding, wonen, energie... betekent dit dat we met zijn allen 7,78 x 5 = 39 jaar lang al onze "discretionaire" koopkracht zouden moeten besteden aan schulddelging willen we die staatsschuld aflossen.

Financierbaarheid

Om haar lopende uitgaven rond te krijgen en de kortlopende leningen te herfinancieren zal de Belgische schatkist in 2010 een rekord bedrag van 89 miljard euro moeten lenen op de financiële markten. Dat komt neer op een kwart van ons bruto binnenlands product of de HELFT van het beschikbaar inkomen !

Zulke buitensporige deficits zijn al sinds jaren niet meer financierbaar met binnenlands kapitaal alleen. 56 procent van onze staatsobligaties zijn nu al in buitenlandse handen.
Ten gronde veroordelen we met zulke buitenlandse financiering onze nakomelingen tot schuldslavernij aan buitenlandse regimes in landen als de VS, Noord-Afrika, Rusland en zelfs Kazachstan.

Cruciaal voor de financierbaarheid is de rente tegen welke België zijn leningen dit jaar kan slijten. De gigantische financieringsbehoefte komt erg ongelegen omdat ook de banksector dit jaar nog aan de kassa moet passeren om haar kapitaalsbasis versterken wil ze aan de Basel III normen voldoen. Met zo'n gigantische kredietvraag is het weinig waarschijnlijk dat de rente nog lang op het huidig historisch laag peil kan blijven.

Deze week speelde de Schatkist met de idee van een 30-jarige lening in de hoop daarmee de financiële problemen niet één maar twee generaties voor zich uit te schuiven. Het gevaar is niet denkbeeldig dat de Belgische kredietwaardigheid internationaal stilaan in het gedrang komt. We kunnen onze AA+ rating verliezen of de prijzen van "Credit Default Swaps" en de bijhorende rente kunnen de hoogte inschieten, zelfs zonder dat de ECB aan de rente raakt. Zo'n rentestijging zou pas een ware ramp betekenen omdat het rentesneeuwbal weer aan het rollen zou brengen en onze publieke financïen helemaal ontredderen.

Afslanken

Ons sociaal stelsel heeft duidelijk de limieten van de financierbaarheid bereikt. Op korte termijn dreigen we in acute financieringsproblemen te verzanden net zoals Griekenland.

Het is een illusie te denken dat we dit sociaal stelsel nog langer in stand kunnen houden. Een fundamentele hervorming dringt zich op met verregaande privatisering. De burger zal weer ruimere verantwoordelijkheid voor zijn eigen bestaan moeten overnemen van de in gebreke blijvende overheid, met een forse inkrimping van het overheidsapparaat voor gevolg. Het is ook een illusie dat de overgang naar een geprivatiseerd sociaal stelsel zonder pijn kan gepaard gaan. De politiek heeft immers beloften gedaan die ze onmogelijk kan inlossen.

Willen we de essentie van ons sociaal systeem redden zullen we het van al zijn franjes moeten ontdoen. Luxueuse uitkeringen op kosten van komende generaties zijn noch moreel verdedigbaar, noch financiëel haalbaar. Het nieuwe sociaal stelsel zal wezenlijk moeten worden afgeslankt tot zijn essentiële sociale taken willen we de minimale sociale rechten van behoeftigen duurzaam vrijwaren.

Ondanks de exact voorspelbare omvang van de vergrijzing heeft
de Belgische overheid bedroevend weinig pensioenreserves aangelegd:
In totaal voor slechts 17% van ons BBP. Onze pensioenreserves vertegenwoordigdigen
daarmee nauwelijks de tegenwaarde van twee maand arbeid.

In Nederland, Denemarken, Zwitserland zijn die reserves 7 tot 8 maal groter
en zelfs het zo verfoeide "asociaal model " van de VS heeft 7 maal méér pensioenreserves opgebouwd.

Zeer interessante gegevens. Ik zou er iets nog aan toevoegen. U hebt het over "ons sociaal stelsel" maar de pensioenen vormen er slechts één onderdeel van. Het wordt hoog tijd dat het (vooral door ideologisch-links) overmatig steunen op het repartitiesysteem wordt verlaten. Na véél aandringen en tegenspartelen wordt het kapitalisatiesysteem nu aanvaard. Evenwel slechts als "aanvulling".Maar nog steeds zitten de sossen te drammen en te zweren bij dat repartitiesysteem. Het hoort net het omgekeerde te zijn: kapitalisatiesysteem hoort overwegend te worden en het repartitiesysteem uitzondering.

Ander aspect dat ook eens onder de schijnwerpers mag gebracht worden. Onze sociale zekerheid wordt bestempeld als een "verzekering". Dan hoort het, zoals elke gezonde verzekeringsonderneming, zelfbedruipend te zijn. Welnu dat is het volstrekt niet. De Staat past elk jaar uit het budget (bijgevolg door de belastingbetaler) méér dan 20 % bij. Bijgevolg moet er ook in de sociale zekerheid serieus bespaard worden. De sociale zekerheid mag niet van een verzekering verworden tot een ocmw.