[Dies]

Ter inleiding geef ik u mijn visie weer die naar boven borrelde op het ogenblik dat bij enkele kopstukken van SP.A het ongenoegen de kop op stak omdat Groen! besloot een zelfstandige koers te blijven varen en niet mee in kartelvorm naar de verkiezingen te stappen met SP.A-Spirit:

Is het geen trieste vaststelling dat er gepleit wordt voor een samensmelten van bepaalde politieke partijen a fortiori politieke ideologieën - nou ja – omdat men van oordeel is dat deze partijen elkander voldoende overlappen en men dientengevolge geen, of toch slechts moeilijk, een keuze kan maken tussen beide in naam van elkaar verschillende politieke partijen.
Men ageert enerzijds tegen de verschraling, en tegen maatregelen die daartoe bijdragen (i.e. de invoering van een formele kiesdrempel), van het politieke landschap en tegen de toenemende tendens van politieke tweedeling met daarnaar verwijzend naar het Amerikaanse systeem van de politieke duopolie waarbij continuïteit verzekerd, maar keuze uitgesloten wordt. Het gebrek aan inhoudelijk nuance wordt geschandaliseerd en politieke diversiteit alsook democratisch debat en verscheidenheid de hemel in geprezen, anderzijds huilt men ten andere rustig mee met de wolven en werkt men rustig mee aan datgene dat men zo aanklaagt.
In democratische systemen is het zeer zinvol, ja zelfs wenselijk, dat men extreme standpunten durft in te nemen. Ieder handelaar weet dat men onderhandelingen met een hogere prijs zal aanvatten dan diegene die men uiteindelijk graag zou ontvangen, democratie werkt op een volledig analoge manier omwille van het feit dat het een ‘water bij de wijn doen’ systeem is. Er bestaan theorieën en ganser boeken over dit subject om de bovenstaande redering te verklaren en aan te tonen, maar men hoeft geen intellectueel te zijn om het mechanisme te begrijpen.
Het is dermate schrijnend dat in een tijd van ideologische leegte en politieke schraalte aan concrete en correcte vaststellingen verkeerde conclusies worden verbonden. Het is inderdaad zo dat alsmaar meer partijen en politiek idealen vergelijkbaar en moeilijk te onderscheiden zijn, het is eveneens zo dat kiezers alsmaar minder hokvast zijn en zich sneller laten verleiden tot een of ander nieuw ideaal. Daaruit gevolgtrekken dat men deze politieke verschraling en democratische uitholling dient verder te zetten door met verschillende partijen te gaan samenhokken is de waanzin voorbij. Deze tendens zou duidelijk moeten aantonen dat aan tegendeel nood is, politieke partijen dienen zich opnieuw duidelijk inhoudelijk te profileren. Men dient, indien men de democratie een weerspiegeling van de wil van het volk wenst laten te zijn, zich niet enkel duidelijk ideologisch te positioneren, men dient zich tevens en vooral duidelijk te onderscheiden van de anderen.

Deze problematiek reikt dan ook veel ruimer dan de vraag of Groen! al dan niet verstandig heeft geoordeeld toen het besloot zijn lot niet aan dat van SP.A te verbinden en of zij er in de toekomst eventueel goed aan zou doen om alsnog te opteren voor een partijpolitieke concentratie aan de "linkerzijde" van het politieke spectrum.
Het wijst op een algemene tendens binnen het huidige politieke bestel waarin men lijkt te zijn vergeten waarheen men wenst te evolueren. De vraag stelt zich dan ook of politiek dient te draaien om inhoudelijke, ideologische profilering ter verwezenlijking van die vooropgestelde utopieën dan wel politiek louter en alleen draait om het verwerven van macht om aldus concrete maatregelen te kunnen verwezenlijken zonder omringend breder kader.