[Dies]

Democratie en natuurrecht versus dictatuur en positief recht

Zeer vaak worden rechtvaardige, met natuurrechtelijk onderbouwde argumenten, oplossingen aangedragen door mensen die geen jurist zijn, laat staan dat ze ooit van het natuurrecht gehoord hebben!
Dit bewijst steeds weer wat natuurrechtsfilosofen en juristen al meer dan 2500 jaar roepen: elk mens heeft een natuurlijk vermogen om de hogere normen te kennen, en bezit daardoor een aangeboren gevoel voor wat goed en kwaad is, voor recht en rechtvaardigheid. En datgene dat aangeboren is wordt ook als natuurlijk ervaren, wat verklaart dat het natuurrecht “van nature” het rechtssysteem is dat de mensen aanspreekt. Natuurrechtelijke beslissingen (als vonnissen en andere rechterlijke uitspraken) worden gemakkelijk geaccepteerd, omdat de mensen zulke beslissingen als rechtvaardig ervaren (in overeenstemming met het aangeboren rechtvaardigheidsgevoel). Het natuurrecht is bindend omdat de mensen dat uit eigen vrije wil accepteren. Het is derhalve niet verwonderlijk dat het natuurrecht typisch het rechtssysteem is dat bij de democratie hoort en de basis voor de rechtsstaat vormt! In een democratie is de regering niet de heerser over de burgers, maar hun dienaar: de burgers zijn dus géén onderdanen! Hieruit volgt dat de regering op zich geen rechten heeft, behalve de rechten die haar door de burgers voor een specifiek doel zijn opgedragen. De bron van het overheidsgezag in een democratie is derhalve de goedkeuring van de burgers. De overheid in een democratie is een coördinerend lichaam dat zich zeer terughoudend opstelt, de
inrichting van de maatschappij grotendeels aan de burgers zelf overlaat, en alleen in extreme situaties handelend optreedt: uiteindelijk is het individu vrij, en dus ook verantwoordelijk voor zijn handelen.
De belangrijkste taak van de overheid in een democratie is het beschermen van de natuurlijke rechten van de burger. Ze mag die op geen enkele manier beperken of begrenzen!
Dit vormt een schril contrast met de dictatuur, waar de regering de heerser over de burgers is, en de burgers haar dienaren zijn: die burgers zijn dus onderdanen, die géén andere rechten mogen bezitten en uitoefenen dan die welke hen door de regering toegekend zijn. De bron van het overheidsgezag in een dictatuur is de wil en de (zwaard)macht van de regerende elite. De overheid in een dictatuur is een dwingend lichaam dat zich voortdurend in de privésfeer van de burgers mengt en de maatschappij zonder invloed van de burgers vorm geeft. Uiteindelijk is het individu niet vrij, en dus ook niet verantwoordelijk voor zijn handelen: die verantwoordelijkheid is door de leiders (een politieke of geestelijke elite) overgenomen. De belangrijkste taak van een regering in
een dictatuur is het reguleren van de maatschappij naar haar eigen inzichten en het controleren van de burgers (Big Brother).
In een dictatuur wordt de wet door de heersende elite aangewend om haar eigen wil aan de burgers op te leggen: vandaar dat een dictatuur alléén op een wetsstaat kan rusten. Die wil is echter niet gericht op het doen van recht en rechtvaardigheid, maar op het verkrijgen, vermeerderen en/of beschermen van macht en geld. Omdat de wet slechts op de wil gebaseerd is (politieke wilsuiting), waardoor men zich van een hogere norm niets hoeft aan te trekken, is ze het middel bij uitstek ter onderdrukking van het volk in het algemeen, en van het individu in het bijzonder. De oppressieve macht van het positief recht blijkt wel hieruit dat het met één streek van de pen een hele groep (of zonodig alle) burgers kan denormalizeren of zelfs criminalizeren! Onder het natuurrecht is dat onmogelijk (onder meer omdat dit recht zich voornamelijk op het individu richt).
Het maken van wetten is voor de heersende elite een soort van genot, maar, zegt Plato, als genot de maatstaf voor het menselijk handelen is, dan is dat handelen onbepaald: het heeft geen richting en resulteert in chaos. Normen die door de mens gemaakt zijn en alleen door hun verlangens bepaald worden kunnen elke vorm aannemen. Die subjectieve normen voegen zich niet naar de natuurlijke orde (de natuurrechtelijke normen) en zijn daarom per definitie een bron van chaos (en onrechtvaardigheid).
De ongecontroleerde obsessie van zekere groeperingen voor, en drang tot, regulering van de maatschappij, hetgeen alleen middels onderdrukkende wetgeving mogelijk is, heeft uiteindelijk geleid tot
het ontstaan van nationale dictaturen, totalitaire politiestaten op regionaal niveau (als de EUSSR in Brussel) en bemoeizuchtige organisaties op internationaal niveau (als de VN in New York), die om begrijpelijke redenen zowel de democratie als het natuurrecht met alle kracht afwijzen.
Het moet nu duidelijk zijn wie de invoering van het natuurrecht afwijst en met alle macht tegenhouden wil: degenen die zich in een machtspositie bevinden, en voor wie het natuurrecht een regelrechte bedreiging vormt (de gevestigde orde, maar vooral de politiek, de magistratuur en de advocatuur).
Die afwijzing van het natuurrecht wordt door hen met een veelvoud van onzinnige argumenten begrond, maar de werkelijke reden is dat het natuurrecht hen zonder genade van alle niet-legitieme macht (en dus ook van alle onrechtmatig verkregen inkomsten en vermogens) beroven zou.
Eerder is gesteld dat het natuurrechtelijk systeem tot de democratie (rechtsstaat) behoort, en het positiefrechtelijk systeem tot de dictatuur (wetsstaat). De combinatie dictatuur-natuurrecht is niet mogelijk, en de combinatie democratie-positief recht is de farce waar we nu het slachtoffer van zijn.
Momenteel is er geen enkele staat die zijn juridisch systeem op het natuurrecht baseert, maar is elk systeem van zuiver positiefrechtelijke aard. Hieruit volgt dat geen enkele staat democratisch is, ondanks
de holle beweringen van de politici, dwangmatige leugenaars, die, naar het lijkt, niets anders te doen hebben dan de mensen misleiden. Alle staten die zich zo graag democratisch noemen (vooral de westerse) zijn in werkelijkheid particratieën4. De burgers van zulke staten worden voortdurend en opzettelijk belogen, bedrogen en in hun rechten en vrijheden beperkt door incompetente politici die slechts uit zijn op eigenbelang: bevrediging van hun machtswellust en zelfverrijking.
De keuze tussen het natuurrecht en het positief recht is in feite echter de keuze tussen vrijheid, recht en rechtvaardigheid of onderdrukking, wet en onrechtvaardigheid, want indien de natuurrechtelijke staatsopvatting niet wordt aanvaard, dan kan de staat alleen nog maar een dwangorde zijn! Die keuze kan en mag derhalve alleen de burger zelf maken, anderen mogen zich daar niet in mengen.

Het volledige artikel op: Korte inleiding tot het natuurrecht

Meer algemeen kan de vraag gesteld worden of democratie verheven en onfeilbaar boven alles verkozen dient te worden of dan wel er bepaalde rechten en vrijheden zijn die per definitie boven de wetten der democratie staan, en zo ja dewelke dan.