Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door tomm
Alles bij elkaar beschouwd kun je niet zeggen dat BelgiË een ramp is hé. Die compromiscultuur bestaat niet alleen tussen Vlamingen en Walen, maar ook tussen Vlamingen onderling (bvb. Oosterweelverbinding...), het zit in jullie bloed.
En federalisme kan perfect werken, maar dan moeten de gemeenschappen constructief met elkaar samen werken, en dus de andere uitschelden voor "vuile profiteurs" (goed, gebeurt in ItaliË ook, maar ik zie Bossi toch nog niet direct een camion met valse Euro's gaan uitstorten in Napels... ) is geen goed begin. Ook resoluties maken in een regionaal parlement betreffende materie waarvan je op voorhand weet dat er een akkoord met de andere gemeenschap voor nodig is is niet constructief. BelgiË kan een voorbeeld nemen aan het Duitse of Spaanse federalisme.
Het alternatief is een vechtscheiding over Brussel en de rand, HET belangrijkste economische gebied van BelgiË.
Daarvoor zijn niet echt goede oplossingen te bedenken, en zoals bij alle vechtscheidingen verliest iedereen, in het bijzonder het "kind". (de regio Brussel)
Veel Europese landen zijn bang van eigen separatistische bewegingen en zullen er alles aan doen om zo'n scheiding in België te voorkomen. En, zoals je zei, bij geen enkele gemeenschap is een meerderheid te vinden die wil scheiden. Nationalistische partijen krijgen rond de 40%, zoals in Québec, maar in Québec hebben ze alle referenda over onafhankelijkheid systematisch verloren. ik denk dat dat in Vlaanderen niet anders zal zijn.
|
Het is ook niet aan de orde. Wat is dat toch met die N-VA tegenstanders. En maar zeggen dat we willen splitsen, en wij maar zeggen dat we dat niet willen doen. Tenminste niet onmiddelijk, want ik ontken niet dat het in onze statuten staat. Maar er is volgens mij een groot verschil tussen een heel geleidelijk proces waarin Belgie op den duur verdampt en een revolutionair uitroepen van de vlaamse onafhankelijkheid. Wij willen helemaal geen vechtscheiding. Wij willen responsabilisering en een confederatie, met een overgangsperiode waar er nog steeds sprake kan zijn van solidariteit maar dan wel transparant.