Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jantje
Halveringstijd is een mathematische zekerheid, doch jij werkt met de berekeningen en het systeem van kernwapens, waar de waarden niet gekend zijn en dus andere berekeningen gemaakt moeten worden.
Eens de waarden gekend zijn is het ook daar opnieuw zuivere mathematische zekerheid.
|
Zoals ik schreef het is een benadering, die uit de NBC oorlogsvoering komt, en overgenomen is uit zowat elke survival guide die je kon vinden in de jaren 80.
Toen ging men er van uit dat men na 49 dagen na de bommen en met de juiste afscherming tegen besmetting voor korte tijd terug buiten kon komen. Maar dan spreken we niet over 20 000 bequerel of 1 microsievert per uur, maar over echt gevaarlijke stralingsdosis.
Wat betreft over de onverantwoordelijkheid van kernenergie.
In de jaren 50 en 60 was er een enorme sprong in energieverbruik. Niet alleen schakelde de industrie grootschalig over van eigen "energieproductie" (bv stoommachines en aandrijfassen met leren riemen door de hele fabriek) naar goedkoop en overvloedig geleverde electriciteit. Vooral de VS had toen een enorme boost van de hydro-electriciteit. De grote damprojecten uit de jaren 30 kwamen toen pas tot volle rijpheid voor "niet militaire consumptie".
In de rest van de wereld schoten steenkool en aardoliecentrales uit de grond als paddestoelen. Steeds groter en groter. Hier en daar werd al een beginnetje gemaakt van andere technologie. La Rance (1961 eerste steenlegging) schiet me te binnen. De gepomte waterkrachtcentrale van Coo-Trois-Ponts is een later project wat pas bruikbaar economisch rendabel werd na de oliecrisis van 1973. Gelukkig dat het weer zo'n typisch Belgisch project van meer dan een decade was. (de Hooverdam was op 5 jaar gebouwd).
In Europa was waterkracht al lang en breed uitgemolken. De afdambare rivieren met rendabel waterkrachtpotentieel waren of al afgedamd, of de dammen waren in aanbouw.
In Japan van't zelfde laken een broek.
Dus, wat moesten we doen in die glorieuze jaren 60? Meer steenkoolcentrales plannen? Stookolie? Het recentelijk in voege komende aardgas ,wat het stadsgas aan't vervangen was?
Stadsgas was weer een bijproduct van de cokes/steenkoolindustrie, met ferme milieu impact. Denk maar aan de brand in de vervallen Marly fabriek van Carcokes in Nederoverheembeek-september 2003.
Zonnepanelen, da's was iets raars en onbetaalbaars wat ze aan satelieten hingen. Windenergie , goed voor een waterpomp of een graanmolen, maar toch niet om aan't net te leveren.
Bedenk maar eens met welke electronica men het had moeten dien in de jaren 60-70, vandaar dat een slimme kerel, genaamd
Lievense een omwegje bedacht heeft.
Dus, de "eco-vriendelijke technieken" nog in de kinderschoenen, of nog zoals nu, gelimiteerd door periodiciteit/onregelmatig aanbod, waterkracht of gewoon niet aanwezig, of al in gebruik, of gewoon geen plek ervoor.
Als voorbeeld neem ik de Aswan dam. 5250 km² aan stuwmeer , en leverd 2100 megawatt- Doel 3 en 4 dus. Zelfs al zouden we een Nijl in België hebben, 5250km² is verdorie 1/6de van het totaal oppervlak van ons vliegescheetje op de wereldkaart. En dan vervangen we nog niet eens een derde van het geinstalleerde nucleaire vermogen.
Dus, wat moesten we doen? Durft iemand van de "groene strekking" daarop te antwoorden? Had de kerncentrale Fukushima Daiichi nooit gebouwd mogen worden in de vroege jaren 70? En wat dan wel?
Of hadden de Japanners geen "recht op modernisering?".