[fonne]

Oorspronkelijk geplaatst door Robinus V

Samen met de Oud-Vlaamse Alliantie de Volksunie (waarvan de harde kern nu bij de N-VA zit), die twee keer in de regering zat bij het opstellen van een nieuwe begroting. Dat waren twee begrotingen in de top vijf qua begrotingstekort van alle tijden.

Twee jaar later (1994), zonder de VU, maar met verder exact dezelfde partijen in de regering (christendemocraten en sociaaldemocraten), startte de afbouw van het begrotingstekort, en dat begrotingstekort daalde elk jaar tot en met 2006.

Als ik van slechte wil was, zou ik beweren dat nationalisten duidelijk de beste waren op het vlak van begrotingstekorten veroorzaken (aangezien zij het slechtste gemiddelde hebben qua begrotingstekorten waaraan ze hebben meegewerkt). Aangezien ik intellectueel eerlijk ben, geef ik toe dat het een slechte periode was om in een regering te zitten.

In ieder geval is dat van die link tussen traditionelen (zogezegd vooral de sossen) en staatsschuld duidelijk een propaganda-fabeltje.

Tijden van economische crisis zijn inderdaad meestal de tijden waar de sociaal-economische en politieke breuklijnen tussen Vlaanderen en Wallonië het zichtbaarst worden, en de nood aan meer autonomie naar voor wordt gebracht. Je kan natuurlijk van slechte wil zijn en het oorzakelijke verband omkeren, maar gelukkig kom je niet uit het Oosten.

Maar de link met het socialisme is wel overduidelijk, dat zou je beter niet proberen te ontkennen.
Dat begon al begin jaren zestig van vorige eeuw toen jij duidelijk nog niet geboren was. De socialististische vakbond, met de populistische aanvoerder Renard op kop, wilde toen de Waalse zware industrie beschermen tegen de Vlamingen (zo zagen zij dat, terwijl het gewoon de evolutie was in heel Europa). De eerste vragen naar de economische gewestvorming komen uit die tijd, en het waren Waalse eisen, ingegeven door een reactiionaire houding van de socialistische vakbond, daarin gesteund door de toenmalige PSB/BSP. De Vlamingen vroegen toen nog gewoon een beetje respect voor het Nederlandstalige onderwijs en de Vlaamse kultuur, meer niet.
Ontspoord is het in de jaren zeventig met de olieschokken: het kunstmatig in stand houden van de Waalse zware industrie (en de ondersteunende functie van de Limburgse mijnen daarbij) was onbetaalbaar geworden. Maar onder druk van de PSB werd er tien jaar lang niets gedaan, daarvoor was men zelfs bereid de Vlaamse socialistische vleugel uit de partij te zetten. Tot de bom ontplofte in 1982, en iedereen plots 8% minder centjes had. Enkele jaren heeft Martens toen goed werk geleverd, tot de PS terug aan de macht kwam met haar 'retour du coeur' en de zaak terug bergaf ging, tot men in paniek opnieuw naar de noodrem moest grijpen en ditmaal Dehaene de zaak mocht opkuisen, iets wat hem nog lukte ook, maar wel ten koste van de partij waar hij deel van uit maakte. Eenmaal gered kwamen de paarse regeringen en weer zorgden de socialisten ervoor dat het geld door ramen en deuren werd gesmeten, onder het goedkeurend oog van Verhofstadt die zijn burgermanifesten verbrand had en genoot van het eerste-ministertje spelen. Zoals je ziet: de constante in de ondergang van dit land is altijd de PS geweest, die als reactionaire partij steeds elke verandering heeft tegen trachten te werken en steeds alleen aan het instandhouden van de macht in Wallonië heeft gedacht.