96 - Over de eenheid van Zijn en Niets als Schijn.
Hegel zelf begint met de relativiteit van Zijn en Niets. Het abstracte Zijn, dus het Zijn zonder enige verdere inhoud, dat is helemaal Niets. Kortom: het Zijn splitst zich in Zijn en Niets.
"Bekijkt" men het Niets, dan ontdekt men tot zijn verbazing dat het Niets bestaat, hoewel het toch Niets is. Het is dus ook tegenstrijdig in zichzelf, want het is Niets, maar het is ook een Zijn, namelijk het Zijn van Niets.
Aldus zijn Zijn en Niets eigenlijk hetzelfde, want het Zijn is Niets en het Niets is een Zijn.
Maar ook zijn ze verschillend, want het Zijn is immers het positieve en het Niets het negatieve, en ook positief en negatief zijn twee relatieve begrippen, die ook verwisseld kunnen worden, want wat voor de een positief is is voor de ander juist negatief.
En in de atoomleer hebben wij de elektronen negatieve deeltjes genoemd, maar we hadden ze net zo goed positieve deeltjes kunnen noemen.
Die eenheid van Zijn en Niets wordt bijvoorbeeld uitgedrukt in het begrip Schijn, want Schijn is Iets wat eigenlijk ook Niets is.
Schijn betekent immers zoiets als bedrieglijkheid: het lijkt wat, maar het is niks.
Dus het verenigt het positieve en het negatieve in zichzelf.
Zo zeggen we dat dromen slechts Schijn zijn, niet werkelijk.
Nochtans: dromen bestaan wel degelijk, dus ze Zijn ook, ze zijn niet alleen maar bedrog.
Zijn en Niets relatief zoals stilstand en beweging.
Voor de filosoof is het Niets juist het ware Zijn.
|