Verhaeghe gaat het niet met je eens zijn vrees ik.
Heel veel hangt toch af van het hout waaruit je gesneden bent en welke risico's je durft te nemen. Je omgeving draagt daar heel sterk in bij, afhankelijk van de mate waarin je je laat beïnvloeden door je omgeving.
Dat hangt ook weer samen met je zelfvertrouwen, waar ook je omgeving een grote duit in de zak doet ...
Neem nu bv dat ik was blijven doorbieden en de sprong had gemaakt. Ik kon door het dak zijn gevallen en mijn broek verschrikkelijk scheuren, maar het kon ook heel goed gaan.
Ik durfde echter niet omdat ik bang was voor het risico, voor het geval dat er toch geen bank me uit de nood zou helpen...
Zot vind ik nu maar kon ...
't Is niet altijd zo evident, Verhaeghe zal het daarmee eens zijn. Maar door te benadrukken dat het wel zo evident is, gaat een heel deel mensen in de categorie grijze muizen (= gewoon "werkvolk") of de "categorie lager" een schuldgevoel aangepraat krijgen. Ze konden de american dream niet waarmaken.
Pas op, ondernemen zit bij mij bv nochtans in het bloed en de plannen ontschieten uit mijn brein als paddenstoelen, maarja...
Tussen droom en werkelijkheid, ligt er nog de afwezigheid van geld, een rijbewijs, geld om ergens te geraken, geld om te telefoneren, ... en uiteindelijk verspil je aan dat alles zoveel tijd en energie en krijg je er zoveel stress door, dat je doodmoe en uitgeput in je bed beland, met weinig zin om er nog uit te komen.
Om maar even te stellen wat een prachtige bodem dit is om een goede levenslange depressie op te kweken ook.
De voorbeelden van de mensen die het gemaakt hebben zijn heel mooi, maar ze zijn ook heel zeldzaam...
En daarbij denk ik dat ik vandaag bv een prima kans heb gehad. De mooiste uit mijn leven waarschijnlijk. Op mijn leeftijd kan ik nog zo'n zotte dingen doen want ik heb ngo geen verplichtingen (geen rekeningen af te betalen, buiten mijn maandelijkse huur, geen kinderen, geen huis om af te betalen, ...). En kan ik het nog terug goedmaken... Tien jaar later kan ik het vergeten.