[tarantula]

Mijn godsdienstige overtuiging, gepikt uit de islam, heeft eigenlijk maar één enkele stelling:

De enige die (nieuwe) regels mag maken om mijn vrijheid in te perken, is iemand die misschien zelfs niet bestaat. Hij is in elk geval onzichtbaar, en meestal zegt hij ook niets. Des te beter, trouwens.

Het enige dat hij trouwens ooit gezegd heeft is dat je aan hem nooit andere wetgevers -- en zeker geen corrupte politiekers -- mag associëren als vennoten. Ik ga volledig akkoord met deze centrale stelling, en ik houd mij daar zo strict mogelijk aan!

Dat is dan het A-luik van mijn godsdienst.

Het B-luik bestaat erin dat ik helemaal niet alleen ben in die opvatting, en dat er heel wat mensen zijn die daar bijzonder fanatiek, fundamentalistisch, en extremistisch over doen, en ziedend kwaad worden als er iemand toch probeert van vennoten voorop te schuiven, of op te dringen, naast of zelfs boven, de enige legitieme, exclusieve wetgever.

Ik ben uiteraard echt wel de laatste die ze gaat tegenhouden of ontmoedigen, want hun aanpak komt mij eigenlijk goed uit.

Je kan natuurlijk nog wat meer mensen laten sneuvelen voor een verloren zaak, maar volgens mij is het ondertussen duidelijk geworden wie er onvermijdelijk gaat winnen. Mijn vraag is nou: Wil je hier nou echt oorlog over voeren, of begrijp je ondertussen ook dat je zulke oorlog alleen maar kan verliezen?