[Nynorsk]

Oorspronkelijk geplaatst door gast2

ik begrijp jullie reacteis wel, als je gaat lezen over oudermishandeling, kom je er steeds op uit, geisoleerde moeder, vader uithuizing, kind doet aan ouderpercificatie, dus neemt de rol van verantwoordelijke op zich
alleen...
dit klopt niet!

Oudermishandeling is eigenlijk het mishandelen van de ouders door het kind.
Ik denk niet dat dat hier het geval is eh.

voordat ze eind 2009 ziek werd en 6 weken was van school was(okt-nov) op latijnse, waren er totaal geen problemen met haar, zéér leergierig, altijd gedreven om meer, in lagere leek ze een fotografisch geheugen te hebben, ze las het eenmaal en kende haar werk al, terwijl de zus,acharme, er uren moest over doen, bij wijze van spreken

maar toen ze dus zolang ziek was geweest en die dag naar school zou gaan, kreeg ze een acute vorm van schoolfobie,krijsend op de grond van buikpijn, ik wist niet wat er gebeurde want ze was toch genezen verklaard? ik kende het niet, had het ook nooit van gehoord en dankzij clb wisten we wat er gebeurde, 2de dag dankzij directie van school en trukkje haar toch mee naar school gekregen, het kon zich nog voordoen na vakanties...maar elk weekend was het zondagavond half rwaalf eer ze haar boeken uithaalde, ke kon doen wat je wou maar het gebeurde niet eerder...

toen kreeg ze neigingen tot anorexia, hoeveel keer school niet gebeld om te vragen als ze haar boterhammen wel op had gegeten?en dan leek alles goed te gaan midden 2010, vakantie ook, 2de middelbaar begon, nog ok tot we hoorden dat ze kennisgemaakt had met een 14j man wat we dadelijk verboden, zij was 13!!alles leek ok tot 8 jan 2011, papa brengt haar naar vriendinnetje om te gaan schaatsen met die haar ouders, bleek later dat ze er al na een uur vertrokken was.Wij dachten dat ze dus schaatsen was en achterbleef en dat ze misschien met de ouders waren gaan eten of zo, op sms werd niet gereageerd.Tot...oudste zus belde dat ze gehoord had, rond 20.00 dat onze jongste met die man in een cinema zat, niet dichtbij huis, wij in alle staten, bellen, sms-en en dat vriendinnetje dekte het potje nog toe, onze jongste durfde nog te vragen via sms of ze mocht blijven slapen bij haar vriendin, en wij maar bellen, sms-en, tot die vriendin per ongeluk naar mij stuurde, neem contact op met je ouders!ze kwam toen om middernacht thuis, liep huilend langs me naar de badkamer toe, zag dat ze haar de eerste keer had gesneden en was er overstuur tot 4.30!ik kreeg er geen zinnig woord uit wat er gebeurd was!niks!dan begon de miserie..7 tot 8 stuks cataflam vond ik in haar jas en tas, kende het niet, opgezocht:bleek pijnstillend, verdovend, niet onder 14j en op voorschrift, zij was 13j; ze zei dat ze dit van schoolgenootje kreeg voor pijn aan haar heupen(waarvoor ik al bij de ha ben geweest met haar), haar wijzen op de gevaren van die medicatie hielp niet en van wie ze het kreeg wou ze ook niet zeggen...ze kreeg ook te horen dat we totaal geen omgang wensten met die meerderjarige daar ze veel te jong was...maand erop 1e zm-brief, met school, clb, gesproken, onze dochter gaf aan naar kpc te willen(bleek later dat die vent zijn zus op jong leeftijd een zm-poging deed door polsen over te snijden en was opgenomen op kpc!), ik ging met haar naar kpc en zocht, dom genoeg, de fout bij mij, misschien te weinig aandacht door mijn mijn pijnen, enz..ze werd niet opgenomen en kon nog weken duren tot cgg, heb ze dan er zelf meesgesleurd naar cgg uit angst dat er iets met haar zou gebeuren...daar vertelde ze dat er veel ruzies waren thuis en dat ze een vriendje had van 15j! en ik vertellen over die 24j aan de andere psychologe, wie denk je dat ze geloofden??was inmiddels ook crisisteam -18 ingeschakeld, na vondst thuis van 2de zm-brief-pack met vriendin, hebben we zelf gevraagd haar te laten opnemen, cgg verwittigde ook bijz jz omdat ze dachten dat dreigning van ons uitkwam.Eer we op bezoek mochten, stond die vent met zijn zus al de volgende dag aan de poort van de psy instelling en werd niet binnen gelaten.Wij verboden er ALLE telefoons om terug een goed contact met haar te kunnen opbouwen, kun je je voorstellen toen wij de laatste keer op bezoek waren, er een tel binnenkwam van een schoolgenootje, wij waren stomverbaasd dat dit kon ondanks ons uitdrukkelijk verbod, vooraleer we beseften wat er gebeurden had ze de tel al vast, was schoolgenootje x, na 3 zinnen, ging ze over op ander toontje:hey, hoe is het?Wij ouders keken elkaar aan van, het zal toch niet waar zijn zeker?thuis hoorden we van oudste zus, dat het de zus van die vent was, dus na 3 sec hing hij ook aan tel met haar...bij overleg met oa kinderps had ik het opgeggooid over die tel wat binnenkwam, kregen te horen dat we als ouders ook neen hadden kunnen zeggen, heb toen geantwoord:hoeveel keer hebben wij als ouders niet de kans gekregen om neen te zeggen omdat we er niet waren toen er geen bezoekuur was??hhmm, dit viel niet in goede aarde.en verslag heb ik nooit van ze gekregen, moest verleden week horen van consulente dat in het verslag stond:zoek in gezinscontext of zoiets...later doken vele simkaarten op betaald door hem, in een 2de gsm stond geschreven:gijg moet doen wat gij wilt, gij moet niet luisteren naar anderen...

ik ga jullie nu laten, mijn papa heeft afspraak bij de oncoloog(waar onze dochter dus niks meer mee inzet, vroeger liet ze de deuren plat...), ben deze middag terug en zal verder neerpennen, jullie kunnen ook vragen stellen hoor, ik vind het niet aanvallend, eerder opluchtend dat we eindelijk ergens gehoord worden...groetjes

Ik wil niet vervelend doen, maar ik denk dat je dit al allemaal gezegd hebt hier?

Ik denk dat inderdaad alles slechts ok LEEK tot die 8e januari...
Waarom wou ze omgaan met die man?

Misschien is er inderdaad die 8e januari iets gebeurd tussen die man en zijzelf dat haar zo overstuur maakte, maar dat hoeft niet per sé, de oorzaak daarvan kan ook elders liggen?

Het zal ook wel niet de eerste keer geweest zijn dat ze afspraakjes had met die man. Het is mogelijk dat ze contact had met hem omdat ze bij hem 'iets' vond dat ze bij anderen niet vond. Als er op voorhand een trauma of een depressie aanwezig was, en ze vond in hem een vertrouwenspersoon om daarover te praten of zich geborgen te voelen, dan is dié avond het moment geweest dat dat ineens uiteenviel, want jullie waren het te weten gekomen... En dan kan er inderdaad zo'n uitbarsting komen, als manier om te zeggen: "er is iets heel erg en ik kan niet zeggen wat". Misschien heeft ze het nog steeds niet kunnen zeggen trouwens - ook niet tegen hulpverleners, ook niet tegen die vent. Dat weten we hier op het forum natuurlijk niet, want we hebben alleen maar jouw kant van het verhaal....