121 - Het innerlijke.
De Hemel als zijnde het innerlijke is de wezenlijke grondslag van al het uiterlijke, zoals het NIETS de grondslag is van het ZIJN.
Daarbij blijkt overigens het zogenaamde Niets het ware Zijn te zijn en het Zijn slechts uiterlijke verschijning.
Nu is het wel de vraag wat het innerlijke eigenlijk is, want als het innerlijke het tegendeel is van het uiterlijke, dan heeft het innerlijke eigenlijk helemaal geen uiterlijkheid en bestaat dus eigenlijk helemaal niet.
Daar hebben we dan niet veel aan en we worden teruggeworpen op het begin van het Niets.
Het innerlijke is Niets, niets uiterlijks.
Nochtans is het wel een begrip, een idee of een gedachte, en als zodanig IS het, maar als een innerlijk Zijn.
De tijd als innerlijk.
Als zodanig kunnen we bijvoorbeeld denken aan de tijd, die immers ook niet uiterlijk bestaat, want de toekomst is er nog niet en het verleden is verdwenen.
Terwijl alleen het heden werkelijk bestaat als slechts één moment dat even uit de toekomst verschijnt en weer in het verleden verdwijnt.
Toch zou het vreemd klinken om te zeggen dat de tijd niet bestaat.
Het bestaat wel en ook niet.
Dat wil zeggen: uiterlijk bestaat het niet, hoewel ook weer wel, want de tijd bestaat voor een klein moment in het heden.
Maar toekomst en verleden bestaan niet, dat wil zeggen: uiterlijk niet, maar innerlijk wel.
En de toekomst is de schepper van het heden uit het Niets.
Maar als het heden uit het Niets van de toekomst verschijnt, dan moet dat zogenaamde Niets wel meer zijn dan alleen maar Niets en dat is het innerlijke, de Geest van het denken, als potentialiteit van de realiteit in het heden.
|