[Robinus V]

Al jarenlang groeit er een onvrede over het beleid van de gevestigde waarden in de politiek: de liberalen, de sociaaldemocraten en de christendemocraten. Afhankelijk van hun verhoudingen wordt het beleid een beetje rechtser, een beetje meer centraal, een beetje ethisch progressiever of een beetje van hetzelfde. In de grote lijnen verandert er weinig en er ontstaat geen compromis over structurele veranderingen die de bevolking zekerheid bieden.

Op die manier is er meer en meer een revolutionaire voedingsbodem ontstaan, waar de N-VA in het vorige decennium handig gebruik van gemaakt heeft. Handig voor hen was ook dat het in 2010 ineens snel moest gaan. Het waren plotseling verkiezingen en mensen wilden een alternatief. Veel tijd om kritisch te zijn en de stem goed te overwegen was er niet.

Bijna twee jaren zijn voorbij en steeds meer wordt er toch kritisch gekeken naar deze fenomenaal gegroeide partij. In het begin wilden hun stemmers zichzelf wijsmaken dat de N-VA voor 'verandering' ging zorgen, dat ze een juiste keuze gemaakt hadden, want het voelt slecht om verkeerd gestemd te hebben. Maar nu krijgt deze partij steeds meer kritiek van ex-stemmers en twijfelaars:

"De Gemeentelijke Holding, de N-VA deed vrolijk mee."

"Ik dacht dat de N-VA opkwam voor het volk, maar zij willen nog meer dan de traditionele partijen de kleine man laten opdraaien voor de crisis."

"De verandering die de N-VA wilt, is niet de verandering die ik wou."

De N-VA brokkelt af en er komen nieuwe stemmen van oppositie: plots verschijnt er een zekere Peter Mertens van een partij die PVDA heet en een bestseller schrijft met een heldere analyse en een pleidooi voor een socialisme 2.0, noch sociaaldemocratisch, noch iets dat we al eens in de SU, China of Noord-Korea gezien hebben. Daarnaast blaast Jean Pierre Van Rossem nieuw leven in ROSSEM, een project dat al eens bewezen heeft te kunnen doorbreken, ditmaal met zware kritiek op de banken. Zelfs het Vlaams Belang geeft nu zware kritiek op het neoliberale programma van de N-VA om de afvalligen van die partij te lokken. Groen doet het al jaren relatief goed in de peilingen, ook al kunnen ze de echte verontwaardigden maar weinig bekoren en lijkt het nu meer op een voorlopige tussenstap in de trage overgang van sp.a naar PVDA. LDD levert ook kritiek, maar hun 'libertarisme' heeft hen voorlopig nog niet doen opleven.

Nu is de vraag: welke oppositiepartij zal de volgende twee jaar waarschijnlijk het hardst groeien? Argumenteer waarom.