Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde
Mijn konklusie was dan ook gemaakt op een zeer laat uur.  En ik overdrijf al eens om te laten verstaan wat ik bedoel.
Maar het onderwijs, en trouwens alles, is tegenwoordig zo eenzijdig gericht op het praktische, het funktionele, het utilitaire, het idd. 'nut'. Terwijl het een verrijking is als men een huidige situatie kan situeren in en historische kontekst. Er is toch ook die (potentiële) geschiedenisleraar in U? En taal is het produkt van een geschiedenis. Ik betreur dat alles in funktionele hokjes wordt gestoken. De universiteit holt het bedrijfsleven achterna en wordt hoe langer hoe minder universeel... En ja, ik ben dan iemand die zelf woont in een 'museum', een mooi barok meubel verkiest boven een kil maar praktisch van Ikea. Na het barokke, de rococo en de Jugendstil leven we al meer dan een eeuw in de diktatuur van de Lelijkheid. De mensen vesieren hun huizen niet meer en dat weerspiegelt zich uiteraard op het vlak van taal waar bijvb. het mooie barokke van de naamvallen verdwijnt. Het is die traditionalist die dan ook op taalvlak een konservatieve en historiserende kijk verkiest.
En het gemeenschappelijke daaraan allemaal is een hang naar authenticiteit. Een authenticiteit die ik trouwens ook eerder in het dialekt terug vind dan ik de standaardtaal, om on-topic te komen. Maar die diskussie hadden we reeds. |
Kijk, als we nu eens nagingen hoe de geletterde middeleeuwer omging met spelling. Voor hem was dat een functioneel iets, nl. hoe proberen we de klanken van een taal in schrifttekns om te zetten. Zo getrouw mogelijk. De middeleeuwer dacht niet in termen van het verleden, maar wel in die van het heden: het weergeven, nu en hier, van het gesproken woord.
Vandaar het sterk fonologisch karakter van de middeleeuwse spelling van onze taal. Als er hier 'ei' en daar 'ij' werd gebruikt, dan had dit zijn oorsprong in de uitspraak. Als er nu eens '-s' en dan weer '-sch' stond, gaf dit een uitspraakverschil weer. Geen uiting echter aan een of ander historische verwijzing.
Daarom zie ik geen heil in een historiserende spelling die in de grond voorbijgaat aan wat spelling juist is, nl. een momentaan instrument om de klanken van onze taal en hun samenhang weer te geven.
Als onderwijzer ondervind ik dat zeker. Waar willen we mee bezig zijn? Met uren onderricht van de juiste schrijfwijze? Of met taalvorming? Ieder uur dat we besteden aan het aanleren van spellingsmoeilijkheden is er een dat we verliezen om de kinderen de rijkdom van de taal naar verwoording en gebruik te leren kennen en ermee om te gaan.