[koppijn]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

Zoals ik al zei, ik vind Phaedo van Socrates wèl interessant omdat ik benieuwd ben naar het motief voor zijn discussie over de ziel. Hetzelfde vraag ik mij af bij wat Hegel zegt. Waarom postuleert hij "Het eindige heeft geen werkelijk zijn". We gebruiken het werkwoord zijn de hele dag. Mijn woning is, mijn bank is, mijn banksaldo is en ik ben de optelsom van wat ik heb en weet en ervaar. Als ik besta uit vergankelijke fenomenen dan ben ik een vergankelijk fenomeen.

Als Hegel dat geen werkelijkheid noemt dan heb ik daar vrede mee. En als hij daar verandering in wil brengen en hij is in staat om voor zichzelf of iemand anders een onvergankelijke werkelijkheid te scheppen dan heeft hij mijn zegen. Maar ik blijf dan op een afstand, want dit riekt naar kwakzalverij. Ik heb al moeite met de gedachte dat iets 'een zijn zou kunnen hebben'. Zijn is namelijk geen attribuut, zijn is het ding zelf. Met enige moeite kan ik universalia onvergankelijk noemen, de ideeën of concepten dus, eventueel het idee mens. Maar de particularia, of het idee van mijzelf als individu is niet alleen vergankelijk, het is een voortdurende schepping, ongrijpbaar tot de dood er op volgt.

Wel kan ik instemmen met de stelling dat de 'veronderstelling van continuïteit' fundamenteel is voor mijn bewuste en onbewuste bestaan. Bewust handelen komt voort uit een geloof in een verleden en een toekomst. Het heden is de overgang tussen wat was en wat zal zijn. Zoals Nietzsche zegt "een beweging ergens vandaan en ergens naartoe". Het is als het waarnemen van de vorm en de inhoud van een beker met vloeistof. Beiden sluiten naadloos op elkaar aan. Maar de overgang tussen de vloeistof en de wand bestaat alleen als idee. Dit heeft geen volume en bestaat dus niet werkelijk. Het bewust waargenomen heden is geen gefixeerd moment maar een verandering zoals een muziekstuk. Ons bestaan is hooguit bewuste actie en verandering. In mijn visie heeft dat een begin en een eind net als een symfonie.

Laten we eerst duidelijk maken wat ik onder zijn versta. Zijn is linguistiek een interessante term. Het is een echte stamwoord/ grondwoord. Men kan maar spreken van bewustzijn als er een zijn aanwezig is. Bewust-zijn, onbewust-zijn, ik-bewust-zijn, zelf-bewust-zijn. Het bewuste is een product van een evolutieproces. Zintuigen en hersenen zijn voorwaarden die moeten ontwikkeld zijn om bewust te zijn. Maar aan zich creëren die geen bewustzijn. Zijn beschouw ik als de potentiele ervaringsgrond. Dat wat maakt dat men uberhaupt iets kan ervaren. Niet alles is ontwikkeld er is ook een gegeven een basis. Wiki steld het ook eenvoudig voor:

Het zijn is de meest eenvoudige staat van alles en iedereen. Het is de ultieme eigenheid die alle onderscheiden begrippen gemeen hebben, wanneer men een abstractie maakt van al hun verdere eigenschappen. Daarom wordt het ook als de ultieme bestaansgrond beschouwd, waarin alles en iedereen verenigd is, in en uit voortkomt.

Het zijn wordt als de wezenskern der dingen beschouwd, omdat het in alles en iedereen aanwezig is en omdat alles en iedereen in dat algemene zijn voorkomt. De 'dingen' zelf worden ter onderscheid van hun fundamentele gemeenschappelijke eigenschap zijnden genoemd, omdat zij zich als ding van elkaar onderscheiden.

Om die reden is het heel onwaarschijnlijk dat men ooit een zelfervarend A.I. kan construeren. De nieuwe supercomputer van IBM Watson is echt fenomenaal. Maar om een zelfbewuste machiene te maken daar denkt niet één ingenieur of ontwikkelaar van IBM aan. That is not to compute. We hebben daar zelf nog geen theorie of wiskundig model voor om een zijn te creëren.