[Zenit]

Oorspronkelijk geplaatst door C2C

Mitgard, niet lullen hé.

Zweden en Noorwegen hebben per capita méér immigranten dan Frankrijk.

Wat nu?

En de gevolgen zijn er ook naar.
Wat nu?

Ik wil mijn land terug
Posted on 14 juli 2012 by E.J. Bron


(Door: Ingrid Carlqvist)

De toespraak van Ingrid Carlqvist, een Zweedse journaliste, die zij op 9 juli hield voor de “International Civil Liberties Alliance” in het Europees Parlement in Brussel.

Dames en heren, Mijn naam is Ingrid Carlqvist en ik ben in 1960 in Zweden geboren toen de sociaaldemocraten voor eeuwig en altijd zouden gaan regeren en toen ons land het mooiste en veiligste en meest vooruitstrevende land van de wereld was. Nu woon ik in Absurdistan – een land dat het hoogste percentage gerapporteerde verkrachtingen van de wereld heeft, honderden zogenaamde “No-Go-Areas” waar de mensen buiten de Zweedse maatschappij leven en met kranten die al deze gruwelijke feiten voor het volk verbergen.

Ik voel me net als Dorothy Gale in The Wizard of Oz – er kwam een tornado aan en die blies mij mijlen en mijlen ver van huis en dumpte me in een land dat ik niet ken.

“Toto, ik heb het gevoel dat we niet meer in Zweden zijn”.

Net als Dorothy ben ik op zoek naar een manier om mijn vaderland terug te vinden, maar ik kom op mijn weg alleen maar leeuwen zonder moed tegen, vogelverschrikkers zonder hersenen en tinnen figuren zonder een hart.



Toen ik opgroeide, was onze minister-president Tage Erlander, een sociaaldemocraat. In 1965 zei hij in het parlement, nadat er hevige rassenrellen in Amerika waren geweest:

“Wij Zweden wonen in zo’n oneindig gelukkiger situatie. De bevolking van ons land is homogeen, niet alleen op basis van ras, maar ook in veel andere aspecten”.

Nu woon ik in een land dat in geen enkel opzicht homogeen is. Olof Palme, die na hem kwam, besloot dat homogeen zijn een slechte zaak is en hij opende onze grenzen voor mensen uit de hele wereld. En van rechts tot links vertelden de politici ons dat er niet zoiets is als een Zweedse cultuur, dat er geen Zweedse tradities bestaan die het vermelden waard zijn en dat wij Zweden dankbaar zouden moeten zijn dat er zoveel mensen met een ECHTE cultuur en ECHTE tradities naar ons toe komen.

Mona Sahlin, een latere leider van de Zweedse sociaaldemocraten, zei in 2002 in een interview met het tijdschrift Euroturk op de vraag wat de Zweedse cultuur is:

“Die vraag is vaak aan mijn gesteld, maar ik kan niet iets bedenken wat met de Zweedse cultuur te maken heeft. Ik denk dat dit gemis ons afgunstig maakt op immigranten. Jullie hebben een cultuur, een identiteit, iets wat jullie met elkaar verbindt. Wat hebben wij? Wij hebben ‘Midzomeravond’ en dergelijke afgezaagde dingen”.

Zij zei ook:“De Zweedse bevolking moet integreren in het nieuwe Zweden. Het oude Zweden komt niet terug”.

In dit Nieuwe Zweden hebben wij, volgens een onderzoek van professor Liz Kelly uit Engeland, meer gerapporteerde verkrachtingen dan in enig ander land in de Europese Unie. In 2008 werden meer dan 5000 verkrachtingen of pogingen tot verkrachtingen gerapporteerd (het vorige jaar waren er meer dan 6000). In 2010 meldde een ander onderzoek dat slechts één land in de wereld meer verkrachtingen heeft dan Zweden en dat is Lesotho in Zuid Afrika. Op elke 100.000 inwoners heeft Lesotho 92 aangiften van verkrachting, Zweden heeft 53, de Verenigde Staten 29, Noorwegen 20 en Denemarken 7.

In 1990 telde de overheid drie “No-Go-Areas” in Zweden, wijken waar voornamelijk immigranten wonen, van wie slechts weinigen een baan hebben, waar bijna iedereen van een uitkering leeft en waar de kinderen geen diploma’s halen. In 2002 telde men 128 “No-Go-Areas”. In 2006 hadden we er 156 en toen werd er met tellen gestopt. In sommige steden zoals Malmö, waar ik woon, woont een derde deel van alle inwoners in een “No-Go-Area”.

Wat bedoelde Tage Erlander toen hij zei dat de Zweedse bevolking homogeen was, niet alleen op basis van ras maar ook in veel andere opzichten? Ik denk dat hij zaken als normen, waarden, cultuur en tradities bedoelde. Een gevoel van gemeenschappelijkheid. Dat we allemaal, in het Oude Zweden, een gelijksoortig beeld hadden van wat een goede maatschappij is en hoe we problemen oplossen. Hij WIST waar het in de Zweedse cultuur om draaide, in tegenstelling tot Mona Sahlin.



In het Nieuwe Zweden hebben wij gewapende politieagenten in onze ziekenhuizen nodig, omdat rivaliserende families met elkaar vechten in ziekenhuiskamers. Zij schieten elkaar op straat neer met een pistool en ze stelen en slaan oude mensen in elkaar. De criminaliteitscijfers stijgen met de minuut, maar de Zweedse politici en journalisten vertellen ons dat dit absoluut niets te maken heeft met immigratie. Het feit dat onze gevangenissen vol zitten met buitenlanders is alleen maar toevallig of wordt verklaard door sociaaleconomische factoren.

Jarenlang was ik een journalist in de mainstream media. Maar ik was altijd een beetje een onruststoker, altijd achterdochtig door mij af te vragen of datgene wat de mensen zeiden wel DE WAARHEID was. Als iedereen in dezelfde richting liep, ging ik de andere kant uit om te zien wat daar aan de hand was.

In januari 2011 gebeurde er iets wat mij mijn laatste hoop voor wat betreft de Zweedse journalisten deed verliezen. Ik was vicevoorzitter van Het Genootschap van Journalisten in Malmö en ik had de Deense journalist Mikael Jalving uitgenodigd om te komen spreken over zijn veelbelovende boek dat uit zou komen, “Absolute Sweden – a Journey in the Country of Silence”. (Volstrekt Zweden - een reis in het land van de stilte) Op een dag belde de voorzitter mij en zei: “We moeten Mikael Jalving afzeggen, omdat hij gaat spreken op een bijeenkomst die georganiseerd is door een krant die zich ‘National Today’ noemt”.



Het maakte voor hem of voor wie dan ook in het bestuur van het Genootschap niet uit dat Jalving over zijn boek zou gaan spreken. Als hij naar die bijeenkomst ging, zou hij beïnvloed worden door nationalistische ideeën en mogelijk zou hij een nazi worden. Weet u, iedereen in Zweden met een andere mening IS werkelijk een nazi! Zo functioneert het in het Nieuwe Zweden, het land dat ik Absurdistan noem. Het land van de stilte.

Ik was woedend en verliet het bestuur van dat Genootschap. Dat leidde ertoe dat ik werd uitgenodigd door “The Danish Free Press Society” om te komen praten over het vreemde land Zweden en dat opnieuw leidde ertoe dat ik de “Zweedse Free Press Society” oprichtte.

Zo vonden Lars Hedegaard en ik elkaar. Maar wij namen niet alleen genoegen met het leiden van elk een Free Press Society. Omdat wij beiden een solide achtergrond hebben als journalist besloten we om een krant op te richten. Een echte ouderwetse gedrukte krant. We besloten om die “Dispatch International” te noemen, omdat naar onze visie deze krant ooit wereldwijd zal worden. Maar eerst veroveren we Manhattan en dan Berlijn. Of liever – eerst Scandinavië en dan de wereld!

“Dispatch” zal in twee uitvoeringen worden gedrukt – één Deense en één Zweedse – maar alle verhalen zijn dezelfde. En op internet zult u de verhalen in het Engels en ook in het Duits kunnen lezen. We zullen over de politiek in onze landen en in de wereld schrijven. We zullen over al die zaken schrijven die de mainstream media nu zoveel jaar verborgen hebben gehouden. We zullen onderscheid maken tussen nieuwsberichten en commentaren en de toon zal gematigd zijn. We zullen de feiten laten spreken, de feiten die de mainstream media voor de mensen verborgen hebben gehouden.

De situatie in Zweden is veel slechter dan in Denemarken. In Zweden spreekt NIEMAND over immigratieproblemen, de mislukking van het multicultiproject of de islamisering/arabisering van Europa. Als u dat doet, dan zult u onmiddellijk een racist, een islamofoob of een nazi genoemd worden. Dat is wat men tegen mij heeft gezegd sinds ik de Free Press Society in Zweden oprichtte. Mijn naam is door de modder gehaald in grote kranten zoals Sydsvenskan, Svenska Dagbladet en zelfs in mijn eigen vakbondsblad, The Journalist.

Dus heb ik u allemaal nodig om mijn Glinda te zijn, de goede toverheks van het Noorden en mij helpen om mijn vaderland terug te vinden! Ik denk niet dat het zal helpen als ik de hakken van mijn robijnrode slippers driemaal aantik, zoals Dorothy deed om wakker te worden in haar slaapkamer in Kansas. Maar als u “Dispatch” steunt door een abonnement te nemen of door aandeelhouder te worden, dan zult u mij een stap dichter naar mijn vaderland brengen. Naar het Zweden dat er eens was, het Zweden dat ik terug wil hebben.



Bron:

http://www.sappho.dk/i-want-my-country-back.htm

Auteur: Ingrid Carlqvist