Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door C2C
Het Vlaams Blok is inderdaad de grootste vijand van de Europese, Joods-Christelijke waarden van vrijheid, broederlijkheid en verdraagzaamheid. Vlaams Blokkers gooien de Europese traditie en alle Europese waarden op de vuilbak.
|
En hopla, nog maar eens, duidelijk zonder te lezen wat er in deze draad al werd gezegd. Dus nog maar eens herhalen:
Wat zegt de auteur Lucas Cathérine over het verzinseltje "joods-christelijk": Het koppelen van 'joods' aan 'christelijk' lijkt misschien vanzelfsprekend, maar mijn Van Dale uit 1984 kent de term nog niet. Mijn Larousse uit 1975 kent de term enkel als aanduiding voor sekten in de beginperiode van het christendom, sekten die Jezus wel erkenden als de Messias maar joodse gebruiken in ere bleven houden.
De betekenis die tegenwoordig door velen aan 'joods-christelijk' wordt gegeven, namelijk een beschaving of cultuur gebouwd op 'de gemeenschappelijke waarden van jodendom en christendom', is niet alleen erg betwistbaar, maar ook van zeer recente datum.
Historisch bekeken sloeg 'joods-christelijk' oorspronkelijk enkel op de bovenvermelde vroegchristelijke sekten. De term kreeg pas voor het eerst een andere, maar dan zeer negatieve betekenis tijdens de Verlichting en de Franse Revolutie. Voltaire schrijft: 'Une maladie de l'esprit/Du fanatisme judéo-chrétien/ Fanatisme et friponneries [boevenstreken, nvda]/Que le fanatisme rend la populace capable de tout...' (uit: Dictionnaire de la pensée de Voltaire par lui-même, Ed. Complexe, 1994). De Franse Revolutionairen gebruikten de term zelden en alleen als etiket voor alles wat ze slecht vonden aan het Ancien Régime, alles wat volgens hen in de vuilnisbak van de geschiedenis hoorde.
Na de Tweede Wereldoorlog kreeg 'joods-christelijk' een nieuwe betekenis in de Verenigde Staten, toen christelijk rechts zijn solidariteit met de pas opgerichte staat Israël wilde betuigen. In een van zijn eerste speeches na zijn verkiezing tot president noemde Dwight Eisenhower de VS niet langer een protestantse staat, zoals voorheen gebruikelijk was, maar een joods-christelijke staat. Sinds die toespraak uit 1952 vond de term in deze nieuwe betekenis van gemeenschappelijke waarden van jodendom en christendom meer en meer ingang in conservatieve en neoconservatieve kringen. Hij verspreidde zich in het zog van de 'theorie van de botsende beschavingen', een theorie die voor het eerst in 1956 werd geformuleerd door Bernard Lewis in The Middle East Journal. 'Joods-christelijk' wordt een louter politiek, zwaar ideologisch gekleurd begrip dat heel wat maskeert en weinig met de feiten overeenkomt. Jacob Neusner, de bekendste Amerikaanse Talmoed-specialist (hij doceerde onder meer aan Princeton en Columbia University) stelt: 'Theologisch en historisch bekeken bestaat er niet zoiets als een joods-christelijke traditie. Dat is een mythe uitgevonden door seculieren die zelf ongelovig zijn.'
Het gebruik van 'joods-christelijk' in zijn huidige betekenis slaat dus nergens op. Toch word je er dagelijks mee om de oren geslagen. Alles binnen de westerse beschaving krijgt het etiket 'joods-christelijk' opgekleefd. Nochtans is dit een negeren van de geschiedenis.
Ten eerste wordt zo het feit genegeerd dat onze beschaving tweeduizend jaar lang anti-Joods is geweest. Om het bij de streek te houden die nu België heet: onze kruisvaarders hebben op weg naar Jeruzalem heel de Joodse bevolking in de Rijnvallei en verder, tot in Hongarije, uitgemoord. In het hertogdom Brabant werden in 1370 de Joden definitief verbannen, nadat er eerst al een aantal op de brandstapel beland waren op de Brusselse Grote Markt. Dat gebeurde meer dan een eeuw voor de Joden uit Spanje werden verdreven. De moordpartijen in de rest van Europa bleven doorgaan, tot ze culmineerden in de pogroms van tsaristisch Rusland en de genocide van de nazi's. Ondertussen bleef de Kerk eeuwenlang Jodenhaat spuwen.
Ten tweede worden zo de verdiensten van de Joodse cultuur eenzijdig aan de westerse beschaving gelinkt en erdoor geannexeerd, terwijl het Jodendom juist tot grote bloei kwam in dat deel van Europa dat islamitisch was, namelijk al Andalus. Binnen deze Arabische beschaving ontstond bijvoorbeeld de Hebreeuwstalige literatuur met Samuel al Nagid (Ismail ibn Nagrila). Daar leefden Jehuda Halevi (Hassan al Lawy) en Avicebron (Sulaiman ibn Jabirul). Daar schreef Maimonides (Musa ibn Maimun) zijn Gids voor de verdwaalden (Dalalat al Ha'irin), in het Arabisch! Wat er aan universele waarde zit in de Joodse cultuur, wordt nu ingepikt door het Westen. Zo probeert men de Europese cultuur als de enige universele te slijten, terwijl men de islam en de Arabische cultuur uitsluit en negeert.