Politics.be - Los bericht bekijken

demonen · 4 oktober 2012, 00:05

De term ‘loon’ omvat immers drie aspecten:
-het nettoloon dat op uw rekening verschijnt,
- het brutoloon dat u op uw loonbrief vindt,
- en de totale loonkost die de werkgever betaalt.
Het is dit laatste waar wij als werkgeversorganisatie over spreken wanneer we het hebben over de te hoge loonkost in ons land.
We kampen in ons land met zeer hoge loonkosten. Het aanklagen van dit concurrentiële nadeel, is echter niet hetzelfde als zeggen dat het nettoloon van werknemers in ons land te hoog is.

De cijfers

Stel dat u netto 1.270 euro verdient. Uw brutoloon is dan 1.600 euro, maar via patronale bijdragen (bijdragen voor pensioenen, kindergeld, geneeskundige verzorging, invaliditeit, en zo verder)
betaalt uw werkgever 2.131 euro.

Naarmate het loon stijgt, neemt het aandeel dat naar de staat gaat toe. Zo kost een brutoloon van 2.800 euro de werkgever 3.730 euro terwijl de werknemer hier nauwelijks de helft – 1.720 euro – van op zijn rekening krijgt.

Zo mogelijk nog frappanter zijn de cijfers van de OESO.
Hieruit leren we dat een Belgische werkgever per 1.000 euro die hij betaalt aan zijn personeel, 555 euro genereert voor de staat. In Duitsland is dat 498 euro, in Nederland 378 euro, in Zwitserland 210 euro.80% loonsopslag voor de staat

Bij het loonoverleg wordt vaak aangehaald dat onze minimumlonen omhoog moeten. Los van het feit dat uit internationale vergelijkingen blijkt dat onze minimumlonen bij de hoogste ter wereld behoren, is het belangrijk te kijken naar wie het meeste voordeel heeft bij een verhoging van dat minimumloon.

De vaststelling hier is ronduit onthutsend.
Als het minimum brutoloon verhoogt met twee procent, hoeveel van deze loonsverhoging ontvangt de werknemers dan netto? Hij of zij zal ontgoocheld zijn vast te stellen dat het om nauwelijks 20% gaat. Anders gezegd: meer dan 80% van de loonsopslag gaat naar de staat. Het optrekken van de minimumlonen via het huidige systeem is dus nauwelijks een voordeel te noemen voor de werknemer en is een strop om de hals van de werkgever. De enige die er wel bij vaart, is onze overheid.

Laten we daarom eens kijken naar de redenen waarom onze overheid zoveel afroomt van het loon dat een werkgever aan zijn mensen betaalt.

44% werkt in privésector

In hoofdzaak zijn er hiervoor twee redenen. Vooreerst is ons staatsapparaat veel te duur en ten tweede zijn er verhoudingsgewijs veel te weinig mensen in de ‘betaalsectoren’ (sectoren die niet op een of andere manier door de overheid betaald worden) actief.
Met andere woorden, ons duur overheidssysteem wordt door veel te weinig mensen gefinancierd.
De activiteitsgraad (het aantal werkenden binnen de leeftijdscategorie 15-65 jaar) is in België met 61,9% zeer laag. Ter vergelijking, in Nederland is dat 74,9% en in Duitsland 72,6%. In de veel geprezen Scandinavische landen ligt dat cijfer boven de 70%.
Deze niet-actieven ontvangen doorgaans een uitkering (werkloosheid, OCMW, brugpensioen) dat betaald wordt uit de sociale zekerheid. Van dat lage aantal actieven werken er verhoudingsgewijs ook veel voor de overheid (of zijn door de overheid gesubsidieerd). In België is dat maar liefst 28,5% van de bevolking. In Nederland en Duitsland is dat slechts 23% van het aantal werkenden.

Combineren we de activiteitsgraad en het aantal mensen dat voor de overheid of gesubsidieerd door de overheid werkt, dan is slechts 44% van de bevolking in België op werkbare leeftijd in de betaalsectoren actief terwijl dat voor Nederland en Duitsland met respectievelijk 58% en 56% een vijfde meer is dan in België.En net in de combinatie van beide factoren zit de verklaring waarom voor werkgevers de loonkost zo’n probleem is.
Een Belgische werknemer kost immers 20% meer dan zijn Duitse collega. En dat terwijl hij netto minder overhoudt.

Hoge lasten zijn contraproductief

Het hoeft geen betoog dat de zeer hoge lasten op lonen op vele vlakken contraproductief en onrechtvaardig zijn. Hoe kan je verantwoorden dat een arbeider in Duitsland (die hetzelfde werk doet) zoveel minder kost dan een Belgische arbeider maar dat die laatste netto minder overhoudt? Ook Nederlanders kosten bruto minder maar houden netto meer over. Toch zijn Nederland als Duitsland geen ‘failed states’ waar niets werkt en het recht van de sterkste geldt. Het zijn beide keurige landen waar doorgaans de openbare voorzieningen in een betere staat verkeren dan in België.

Ethisch bekeken kan je eigenlijk geen zinnig argument bedenken waarom een Belgische arbeider en zijn werkgever zoveel meer belastingen moet betalen dan zijn collega’s in de buurlanden. De infrastructuur en de algemene voorzieningen hebben hier geen betere kwaliteit.
Nochtans ligt de remedie voor de hand: zorg ervoor dat er meer mensen in de ‘verdiensector’ actief zijn en minder in de ‘budgetsector’. Als we die ratio van 44% niet omhoog krijgen, dreigt ons systeem, gezien de vergrijzing, helemaal onbetaalbaar te worden.

Het is hierover dat we moeten spreken wanneer we het over ‘loon’ en ‘loonkost’ hebben. Enkel dan wordt de discussie zinvol en kunnen we een sterk signaal geven dat ertoe moet leiden dat iedereen een goed loon naar werken en werk geven bekomt.

Stijn Decock

(De auteur is hoofdeconoom bij Voka.)
http://opinie.deredactie.be/2012/10/...n-naar-werken/

Niets aan toe te voegen.

4 oktober 2012, 00:05	#1
demonen Banneling Geregistreerd: 16 oktober 2002 Berichten: 11.763	Hoge loonkost De term ‘loon’ omvat immers drie aspecten: -het nettoloon dat op uw rekening verschijnt, - het brutoloon dat u op uw loonbrief vindt, - en de totale loonkost die de werkgever betaalt. Het is dit laatste waar wij als werkgeversorganisatie over spreken wanneer we het hebben over de te hoge loonkost in ons land. We kampen in ons land met zeer hoge loonkosten. Het aanklagen van dit concurrentiële nadeel, is echter niet hetzelfde als zeggen dat het nettoloon van werknemers in ons land te hoog is. De cijfers Stel dat u netto 1.270 euro verdient. Uw brutoloon is dan 1.600 euro, maar via patronale bijdragen (bijdragen voor pensioenen, kindergeld, geneeskundige verzorging, invaliditeit, en zo verder) betaalt uw werkgever 2.131 euro. Naarmate het loon stijgt, neemt het aandeel dat naar de staat gaat toe. Zo kost een brutoloon van 2.800 euro de werkgever 3.730 euro terwijl de werknemer hier nauwelijks de helft – 1.720 euro – van op zijn rekening krijgt. Zo mogelijk nog frappanter zijn de cijfers van de OESO. Hieruit leren we dat een Belgische werkgever per 1.000 euro die hij betaalt aan zijn personeel, 555 euro genereert voor de staat. In Duitsland is dat 498 euro, in Nederland 378 euro, in Zwitserland 210 euro.80% loonsopslag voor de staat Bij het loonoverleg wordt vaak aangehaald dat onze minimumlonen omhoog moeten. Los van het feit dat uit internationale vergelijkingen blijkt dat onze minimumlonen bij de hoogste ter wereld behoren, is het belangrijk te kijken naar wie het meeste voordeel heeft bij een verhoging van dat minimumloon. De vaststelling hier is ronduit onthutsend. Als het minimum brutoloon verhoogt met twee procent, hoeveel van deze loonsverhoging ontvangt de werknemers dan netto? Hij of zij zal ontgoocheld zijn vast te stellen dat het om nauwelijks 20% gaat. Anders gezegd: meer dan 80% van de loonsopslag gaat naar de staat. Het optrekken van de minimumlonen via het huidige systeem is dus nauwelijks een voordeel te noemen voor de werknemer en is een strop om de hals van de werkgever. De enige die er wel bij vaart, is onze overheid. Laten we daarom eens kijken naar de redenen waarom onze overheid zoveel afroomt van het loon dat een werkgever aan zijn mensen betaalt. 44% werkt in privésector In hoofdzaak zijn er hiervoor twee redenen. Vooreerst is ons staatsapparaat veel te duur en ten tweede zijn er verhoudingsgewijs veel te weinig mensen in de ‘betaalsectoren’ (sectoren die niet op een of andere manier door de overheid betaald worden) actief. Met andere woorden, ons duur overheidssysteem wordt door veel te weinig mensen gefinancierd. De activiteitsgraad (het aantal werkenden binnen de leeftijdscategorie 15-65 jaar) is in België met 61,9% zeer laag. Ter vergelijking, in Nederland is dat 74,9% en in Duitsland 72,6%. In de veel geprezen Scandinavische landen ligt dat cijfer boven de 70%. Deze niet-actieven ontvangen doorgaans een uitkering (werkloosheid, OCMW, brugpensioen) dat betaald wordt uit de sociale zekerheid. Van dat lage aantal actieven werken er verhoudingsgewijs ook veel voor de overheid (of zijn door de overheid gesubsidieerd). In België is dat maar liefst 28,5% van de bevolking. In Nederland en Duitsland is dat slechts 23% van het aantal werkenden. Combineren we de activiteitsgraad en het aantal mensen dat voor de overheid of gesubsidieerd door de overheid werkt, dan is slechts 44% van de bevolking in België op werkbare leeftijd in de betaalsectoren actief terwijl dat voor Nederland en Duitsland met respectievelijk 58% en 56% een vijfde meer is dan in België.En net in de combinatie van beide factoren zit de verklaring waarom voor werkgevers de loonkost zo’n probleem is. Een Belgische werknemer kost immers 20% meer dan zijn Duitse collega. En dat terwijl hij netto minder overhoudt. Hoge lasten zijn contraproductief Het hoeft geen betoog dat de zeer hoge lasten op lonen op vele vlakken contraproductief en onrechtvaardig zijn. Hoe kan je verantwoorden dat een arbeider in Duitsland (die hetzelfde werk doet) zoveel minder kost dan een Belgische arbeider maar dat die laatste netto minder overhoudt? Ook Nederlanders kosten bruto minder maar houden netto meer over. Toch zijn Nederland als Duitsland geen ‘failed states’ waar niets werkt en het recht van de sterkste geldt. Het zijn beide keurige landen waar doorgaans de openbare voorzieningen in een betere staat verkeren dan in België. Ethisch bekeken kan je eigenlijk geen zinnig argument bedenken waarom een Belgische arbeider en zijn werkgever zoveel meer belastingen moet betalen dan zijn collega’s in de buurlanden. De infrastructuur en de algemene voorzieningen hebben hier geen betere kwaliteit. Nochtans ligt de remedie voor de hand: zorg ervoor dat er meer mensen in de ‘verdiensector’ actief zijn en minder in de ‘budgetsector’. Als we die ratio van 44% niet omhoog krijgen, dreigt ons systeem, gezien de vergrijzing, helemaal onbetaalbaar te worden. Het is hierover dat we moeten spreken wanneer we het over ‘loon’ en ‘loonkost’ hebben. Enkel dan wordt de discussie zinvol en kunnen we een sterk signaal geven dat ertoe moet leiden dat iedereen een goed loon naar werken en werk geven bekomt. Stijn Decock (De auteur is hoofdeconoom bij Voka.) http://opinie.deredactie.be/2012/10/...n-naar-werken/ Niets aan toe te voegen. Laatst gewijzigd door demonen : 4 oktober 2012 om 00:09.