De bittere waarheid over “multiculti”
Heinz Buschkowsky (SPD), de burgemeester van het Berlijnse probleemdistrict Neukölln, (41% migranten) heeft een boek geschreven, dat aanleiding zal zijn tot veel discussies.
Het gaat me hier meer om een alledaagse machteloosheid in een wereld, waarin men door de supermarkt gaat, spullen in de kar gooit, langs de kassa marcheert zonder te betalen en de caissière duidelijk maakt wat er met haar gebeurt als ze de politie waarschuwt.
Daar, waar men met vijf man naast elkaar op de stoep loopt en waar iedereen aan de kant moet. Daar, waar voor het rode stoplicht iedereen strak voor zich uitkijkt om niet door straatvechters uit de wagen naast hem aangesproken en gevraagd te worden: “Heb je een probleem? Dat kunnen we direct even oplossen!”
Daar, waar aan kleine kinderen door grotere jongeren geld wordt gevraagd om erlangs te mogen om het klimrek te mogen gebruiken. Waar aan jonge vrouwen gevraagd wordt of ze willen neuken. Waar men cola over het hoofd van de buschauffeur giet als hij om een kaartje vraagt. Van dit alles word je helemaal niet vrolijk. Bij het lezen ervan al niet.
Zolang we aan een politiek van het alles begrijpen en het alles vergeven doen, en dat de mensen opmerken dat we helemaal niet van plan zijn om de situatie te veranderen, omdat deze verwaarlozing van de zeden tot de culturele identiteit en tot de internationale openheid behoren, zolang zullen we voor een echt succesvolle integratiepolitiek maar weinig medestrijders vinden.
Meestal zijn het de ouderen, die onder dit territoriumgedrag te lijden hebben, of hele jonge, aan wie men laat zien wie het voor het zeggen heeft.
Dit constante niet in acht nemen van omgangsvormen zoals hoffelijkheid of rekening houden met, de meest simpele regels hoe men zich in het openbaar tegenover anderen gedraagt. Dat is het dat ervoor zorgt dat de mensen zich afvragen: Waar ben ik hier eigenlijk? Is dit nog mijn stad, mijn vaderland?
Daarom komen velen op een gegeven moment tot de conclusie: Ik mag deze mensen niet. Zij willen niet met me leven, dan wil ik dat ook niet met hen.
Het zijn ook geen excessen van het moment, maar het gaat er voor de dominerende figuren steeds opnieuw om heel duidelijk te demonstreren dat de Duitsers helemaal niets over hen te zeggen hebben en dat ze schijt hebben aan de regels. Helemaal zonder succes zijn ze daarmee niet.
In de Sonnenallee in Neukölln wordt bijvoorbeeld vaak met drie auto´s naast elkaar geparkeerd. De eerste auto staat op de stoep, de tweede op de goede plaats en de derde op de rechter rijstrook. Wanneer u als chauffeur pech hebt, dan stopt er iemand voor u op de linker weghelft om luidkeels te praten met diegenen die op het terras voor het café zitten en thee of koffie drinken. Maak nu niet de fout om te toeteren of uit te stappen, u zou in een heel onaangename situatie kunnen terechtkomen.
Een probleem, dat u eventueel hebt, zou onmiddellijk “opgelost” kunnen worden, of als u als Duitser denkt hier de baas te kunnen spelen, zou men u dat onmiddellijk even goed inpeperen. De politiepatrouille vergaat het niet beter.
De politieagenten letten erop om zo mogelijk niet binnen handbereik van een persoon te komen. Want je zou zomaar je pet of andere dingen kwijt kunnen zijn. Dan begint er een luid gekrakeel waar heit eigenlijk over gaat en dat niemand zou weten van wie de auto´s zouden zijn en dat de politieagenten zouden moeten doorrijden en niet storen.
Dat gebeurt allemaal meestal op een agressieve manier. Als de situatie escaleert dan moeten de agenten versterking oproepen. En dan komt het tot een echte inzet. Onder omstandigheden ook met gebruikmaking van lichamelijk geweld.
Dan kan het achteraf wel eens gebeuren, dat er door de chef aan de politieagenten wordt gevraagd of ze nog nooit gehoord hebben van het principe van de evenredigheid tussen doel en middel. Of het hen niet duidelijk was geweest dat ze op verzet moesten rekenen? Of ze niet weten hoe zulke inzetten door de rechtbank beoordeeld worden?
Deze rechtszittingen eindigden meestal met vrijspraak voor de verkeerszondaren, waarbij de politie blij mocht zijn niet zelf veroordeeld te worden. Een groot aantal rechters is gewoon niet bereid om de politie bij hun opdracht, verkeerscontrole, te ondersteunen respectievelijk geldend recht toe te passen.
Welke agressie de agenten zich tijdens hun werkzaamheden moeten laten welgevallen en hoe de agenten in zulke geval het recht überhaupt moeten doordrukken, interesseert deze, ver van de praktijk staande, “goedmenschenrechters” weinig.
De al tientallen jaren in Neukölln werkzame hoofdinspecteur Gaertner zei onlangs tegen me dat hij zich gedurende zijn totale diensttijd niet kon herinneren aan een tasjesroof of een overval door immigrantenjongeren op een vrouw met een hoofddoek gewerkt te hebben.
Het vijandbeeld zijn de gehate Duitsers, zij zijn het doel van hun agressie en zij hebben niets tegenover de flashmob te plaatsen: via sms verschijnen er binnen enkele minuten veel mensen, die onmiddellijk een dreigende houding aannemen. Duitsers gelden als gemakkelijke slachtoffers.
Hiermee kan iedereen in het dagelijks leven in aanraking komen. Het kan u overkomen, dat u bij een simpele botsing voor een onaangename verrassing komt te staan. Namelijk wanneer de tegenpartij qua uiterlijk duidelijk herkenbaar is als immigrant.
In dit geval zullen u en de tegenpartij bliksemsnel omringd worden door meerdere “getuigen”, die alles precies gezien hebben. Niet diegene achter u is op u gebotst, maar u bent achteruit gereden en bent tegen hem op gebotst.
In geval van twijfel is het zaak om de etnische broer of zuster te helpen. Wat waar is of niet, is bij “ongelovigen” niet belangrijk. Dat zijn van die kleine ervaringen, die de mensen hier intussen zo “vrolijk” maken.
Wij voeden onze kinderen op tot geweldloosheid. Wij keuren geweld af en brengen dat onze kinderen bij. Anderen brengen hun jongens bij om sterk, dapper en strijdlustig te zijn. De uitgangspositie is gewoon ongelijk.
ORIGINELE Bron:
http://www.bild.de/politik/inland/in...4140.bild.html
Auteur: Heinz Buschkowsky
Vertaald uit het Duits door:
E.J. Bron
(
http://www.ejbron.wordpress.com)
http://ejbron.wordpress.com/2012/10/...ti/#more-27441