[geentje.gleiewiend]

Geachte...,

Ik zal een lang verhaal zo kort mogelijk proberen te houden.
Toen ik mijn man leerde kennen was het eerste wat hij me duidelijk liet verstaan dat niemand hem ongestraft verliet.
Zijn vorige vriendin had hij door middel van 'zwarte magie' in de psychiaterie gekregen enkel omdat ze het lef had gehad hem te verlaten.
Ikzelf geloof niet in (zwarte) magie en herleid dit tot psychische spelletjes met als doel onzekerheid en vervolgens angst bij een persoon op te roepen, waardoor die persoon een gemakkelijke prooi is voor intimidatie en manipulatie zodat de zaaier van de twijfel en angst een perfecte voedingsbodem kweekt om zonder tegenspraak te heersen en te tiraniseren.
Omdat ik mijn huwelijk echter wilde laten slagen ben ik lang mee gegaan in de spelletjes van mijn man, waaruit bleek dat hij niet alleen als schizofreen is gediagnoctiseerd maar ook een vorm van autisme zou hebben evenals narcisme en het syndroom van asperger.

Ik bleef bij mijn man omdat ik de kinderen wilde beschermen. Ik speelde voor buffer, bliksemafleider en vaak ook trok ik zijn aandacht van de kinderen naar mij. Ik moet eerlijk zeggen dat hij ze nooit sloeg, noch mij ooit heeft geslagen. Het gaat hier enkel om het hier boven beschrevene.
Gedurende twee jaar hoor ik van een leerkracht op school dat ik stappen moet ondernemen als ik mijn dochter (lichamelijk was ze altijd ziek en had de meest vreemde verschijnselen van angst) niet wilde verliezen.
Toen mij papa's kindje me vroeg: 'mama ik wil papa blijven zien, maar ik wil alleen wonen met jou en de andere kinderen, want ik heb rust nodig. Ik kan niet meer" is dit de doorslaggevende reden geweest tot mijn echtscheiding.

Drie maanden lang vroegen de oudsten hoe ver ik stond met het alleen wonen. Zelfs op de ochtend voor hun bezoek met papa aan de grootouders en tante werd me die vraag dringend gesteld. Toen ze terug kwamen spraken ze niet meer tegen mij. Ik herkende m'n kinderen niet in gedrag.

Mijn oudste, waarmee ik zo'n unieke band had was een vreemde geworden en mijn andere dochter rebeleerde openlijk tegen mij.
Daar ik bang was (aangegeven door haar gedrag) dat ook bij haar een stemmetje in haar hoofd zat, wilde ik graag een psycholoog erbij betrekken. Mijn ex dreigde echter met een rechtzaak als ik het kind naar een psycholoog of zo zou brengen. Hierdoor versterkte bij mij het idee dat er inderdaad iets niet goed was bij het kind en hij hiervan op de hoogte was.

Ik zocht mijn weg om hulp via het CLB. Zij stelden bij alle kinderen geestelijke mishandeling door de papa vast en verwees mij door naar het vertrouwenscentrum kindermishandeling.
Ik werd als eerste daar uitgenodigd en deed mijn verhaal. Men vond het daar veiliger omwille van de kinderen om hen niet persoonlijk te zien en de papa eveneens niet te spreken. Ik was hierin wel gerustgesteld want uiteraard ken ik papa zijn tegenkanting tegen alles wat psycho... is. Iedereen is gek die geen stem heeft met psycho... op kop en hij en allen mét stem zijn de enige normalen in een maatschappij waar zij niet aanvaard worden door de abnormalen en zich zo moeten aanpassen om opsluiting te voorkomen.

Het VK verwees me door naar het CAW en het SKG (thuisbegeleiding). Ik vond dit overdreven omdat het CAW voor mijzelf bestemd was en men ervan uitging dat ik in de toekomst niet zonder hulp zou kunnen, dat ik geestelijk te zwak zou zijn. Toch ging ik in de hoop dat ik er goede raad kon krijgen in verband met de onhandelbare dochter en hoe haar op te volgen en te helpen.
Het CAW drong aan op het CKG en iemand (ik denk het CLB) schakelde ook het Comité in.

Ondertussen had mijn oudste dochter aan het CLB verteld over de "zwarte magie" en haar angst voor papa. Ik werd weer uitgenodigd voor een gesprek en kon alleen maar bevestigen wat mijn dochter verteld had.
Mijn man zou mij dezelfde weg laten gaan als zijn vorige vriendin en had het geprobeert door mij alle financiële middellen af te nemen. Echter interesseerd mij dat het allerminst en dus probeert hij het nu via de kinderen.

Kinderen worden bij hem zo slecht behandeld dat het bijna niet mogelijk is en toch slaagt hij er in om als liefhebbende vader naar voor te treden.
Hij slaat ze niet, hij speelt enkel geestelijke spelletjes met hen.

Bij een vorig gesprek op het CBJ werd het woord "emotionele incest" in de mond genomen om de relatie tussen papa en het papa's-kindje te beschrijven.

Mijn oudste zit er geestelijk zo onderdoor dat ik een tijd terug reeds besloot om haar niet enkel het CLB aan te raadden maar ook het CGG. Daar gaat ze nu al een jaar heen, maar ik zie haar echter steeds verder wegzinken.

Op een bepaald moment werd ik opgebeld van het CKG met de melding dat mijn oudste in crissis opvang zou gaan.
Ik wist dat ze een verschrikkelijke angst had voor het weekend bij haar vader, maar begreep niet waarom ze plots in crissisopvang moest. Toen ik die vraag stelde werd me verteld dat ze geen eigen plekje heeft.
Dat is zo, de kinderen slapen op een kamer bij mij, maar bij papa slapen ze allemaal op dezelfde kamer waar ook de papa slaapt en waar er eveneens geleefd en gekookt wordt.
Nog diezelfde week liet ik mijn zolder in orde brengen. Ik bracht electriciteit naar boven en isolleerde. Echter nog tijdens deze werken vloog er een stuk van het dak waardoor ik nu ook een lekkage had.
In de wetenschap dat ik een week later zou tekenen om het huis te verkopen, wilde ik niet meer aan dakwerken beginnen, temeer omdat ik er het geld niet voor had.

Ondertussen is het zo dat mijn dochter op het comite zelf vragende partij is om geplaatst te worden. Ze wil bij me weg omdat ze als vijftien jarig meisje zo nu en dan de afwas bij me moet helpen doen, in moet staan om haar eigen rommel op te ruimen en ervoor moet zorgen dat ze haar vuile was in de wasmand moet gooien.
Bij haar papa moet ze "mama" spelen en voor de andere kinderen zorgen. Maar daar hoor je haar niet over klagen. Natuurlijk niet want dat durft ze niet.

Nu is het zo dat zij zichzelf op een wachtlijst heeft gezet voor een daginstelling en wij als ouders de boodschap kregen dat we vrijwillig konden tekenen, maar dat dit niet vrijblijvend was. Met andere woorden we hadden de keuze tussen vrijwillig tekenen of gedwongen ons kind verliezen.
Voor mijn ex speelt het geen rol, zolang ik maar "gestraft" wordt.

Als reden kreeg ik van het comite te horen dat het niet normaal is dat een vijftienjarige niet "uitgaat" en niet tot een gat in de nacht amok maakt en in de kroegen rond hangt. Ze zou niet normaal puberen omdat ze papa niet durft tegen te spreken, terwijl ik er mijn handen aan vol heb en ik zou te dicht bij mijn kinderen staan. Met andere woorden ik zou ze te graag zien, te veel voor ze doen, ze beschermen en ze een te goede opvoeding geven.
Daarom wil het comite nu ook de twee jongsten op die wachtlijst zetten.

Ik begrijp dit helemaal niet en vraag me af wat ik hiertegen kan doen?
Slechts één kind blijft buiten schot. Het kind waar ik mij het meeste zorgen om maak en waar ik in eerste instantie hulp voor zocht. Het kind waarvan de relatie met haar papa door het comite als "emotionele incest" word genoemd.
Haar en papa laten ze ongemoeid. Wel willen ze ook (maar dat is nog niet zo duidelijk gezegd) dat alle andere kinderen (die bang en doodsbang voor papa zijn) meer tijd bij hem door brengen.

De andere kinderen zitten in het stramien van om de veertien dagen een weekend en de helft van alle vakanties. Mijn ex heeft nog geen enkele vakantie de kinderen ook maar een uurtje langer dan het normale stramien bij zich gehad en vraagt er ook niet om, maar draait het in het comite zo dat hij ze mist en ze wel allemaal in een week/week bij zich wil hebben.

Wat kan ik hieraan doen? Hoe kan ik mijn jongste kinderen beschermen en voorkomen dat ze naar een (dag)instelling moeten en hoe kan ik mijn oudste daar nog voor behoeden?

Met vriendelijke groeten
Geentje