Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door demonen
Een week na datum
02 / 12 / 2012
Is het toeval of niet? Een week nadat de regering een belangrijke begrotingsronde afrondde en over een pakket relancemaatregelen besliste, komt het Planbureau met een uitgebreide studie over het concurrentievermogen van België. Wie last heeft van een te goed humeur, moet dit rapport zeker lezen. Het rapport trekt zeer hard aan de alarmbel en stelt dat de concurrentiepositie van België onder zware druk staat.
Een week later
Je kan je natuurlijk de vraag stellen waarom dit rapport uitgerekend nu openbaar gemaakt is terwijl de regeringsleden al op 27 oktober over dit rapport beschikten? Was de waarheid te kwetsend? Wij willen hier zeker de inspanning om het begrotingstekort tot 2,15% terug te brengen niet minimaliseren. Maar de grote ontgoocheling van vorige week is dat er nauwelijks maatregelen die naam waardig, getroffen zijn om iets te doen aan de concurrentiepositie, iets zoals een indexsprong bijvoorbeeld. Als je het rapport leest, zou je toch concluderen dat er dringend werk aan de winkel is.
Het rapport is in feite een lange bevestiging van wat werkgevers reeds lang zeggen: de concurrentiepositie van België takelt af, de lonen liggen een pak hoger dan in onze buurlanden (zeker vergeleken met Duitsland), het huidig indexmechanisme is contraproductief en vernietigt banen, de enorme lasten op arbeid, het onderwijs levert te weinig technische profielen,… En ja, als we samen met de overheid de hand in eigen boezem moeten steken: bedrijven en overheid moeten nog meer inzetten op onderzoek en ontwikkeling.
Wrang
Wanneer je de film van de laatste weken opnieuw afspeelt is het des te wranger dat een aantal partijen heel wat van bovenvermelde zaken in de aanloop van de begroting niet gezegd wilden hebben, ondanks dat ze al over de studie beschikten. Vooral over de indexdiscussie is dit nogal pijnlijk. Het Planbureau, net zoals de Nationale Bank, de OESO, het IMF en de Europese Commissie dringt er sterk op aan dat het huidig automatisch indexmechanisme moet herzien worden.
Je hoeft geen briljant econoom te zijn om te beseffen dat het automatische indexeringmechanisme in tijden van hoge grondstofprijzen de lonen op een voor de economie zeer ongunstig moment doet stijgen.
Zowat alle Europese landen hadden ooit een automatisch indexeringsysteem en zijn er van afgestapt. Met reden. Andere landen kennen eveneens stijgende lonen en vaak lagere armoedecijfers. Het grote verschil is dat zij de lonen op een veel gunstiger moment in de conjunctuurcyclus gaan verhogen, namelijk wanneer de economie in zijn geheel rijker en productiever wordt.
Het Belgische systeem zorgt ervoor dat de lonen zelfs in volle recessie verhoogd worden op basis van redenen die niets met de Belgische economie (stijgende grondstofprijzen) te maken hebben. Bedrijven worden dus geconfronteerd met loonkoststijgingen op het moment dat de omzet en de winst niet toenemen en hun buitenlandse concurrenten niet met die kostenstijging worden geconfronteerd. En dan zijn er mensen verwonderd dat de tewerkstelling in Belgische bedrijven sneller wordt afgebouwd dan in andere landen.
Minder loonkost, meer jobs
Nog erger is dat het Planbureau toegeeft dat de bruto loonkosten verminderen jobs oplevert. De lonen ieder jaar met 0,6% verminderen levert over 4 jaar (gecumuleerd 2,4%) tijd 27.000 jobs op. Dat is drie keer Ford Genk.
Het is trouwens een cijfer dat aanleunt bij de gecontesteerde studie van professor Joep Konings die had berekend dat een indexsprong (wat overeenkomt met een loonmatiging met 2%) 30.000 jobs oplevert. Onder andere de vakbonden en hun aanverwante partijen vielen die studie aan en citeerden een ander cijfer van het Planbureau, namelijk dat een indexsprong 20.000 jobs kost. Hierbij vergaten ze wel te vermelden dat dit het ging om een oude studie die enkel het effect berekende van een indexsprong op de binnenlandse consumptie. Die studie had het niet over het effect van een loonmatiging op de concurrentiepositie van de Belgische werkgever. Dat effect is voor een open economie als de onze, natuurlijk veel belangrijker.
Het zou de vakbonden en hun aanverwante partijen sieren dat ze nu eens toegeven dat een loonmatiging meer jobs oplevert dan dat het jobs kost door de beperkte matiging van de koopkracht. Tenzij de creatie en het behoud van jobs in de privésector hen niet langer interesseert.
Nu het Planbureau als laatste, na een lange reeks van binnenlandse en buitenlandse instanties, overstag gegaan is om de vinger te leggen op de zere wonde van België, is het te hopen dat iedereen de ernst van de situatie begrijpt. We kunnen onze welvaart niet handhaven op een industrieel kerkhof. We kunnen het ons niet langer permitteren om structureel niets te veranderen terwijl het buitenland dat wel doet. Alle partners, werkgevers, werknemers, overheid, onderwijs… moeten nu dringend de hand aan de ploeg slaan om ervoor te zorgen dat dit land welvarend blijft.
Veel tijd rest ons niet.
Stijn Decock
(De auteur is hoofdeconoom Voka.)
|
Laat je goede vriend eens uitrekenen hoeveel men bespaart door een index in centen ipv procenten.
Maar daar is hijzelf en zijn Voka vrienden niet mee gediend.
Veronderstel eens dat ze die grens leggen op 22.000 € netto dan krijgt je goede vriend hoofdeconoom, maar evenveel bij een indexverhoging als een gewone werknemer, zoiets kan je toch niet maken, of toch?
Hij heeft toch gestudeerd en zijn tomaten en patatten gaan waarschijnlijk duurder zijn dan die van een gewone werknemer.
Vraag hem ook eens hoeveel hij per maand kan wegzetten en hoeveel een gewone werknemer per maand kan sparen.
Graag had ik ook vernomen, waarom winstgevende bedrijven hun winsten gaan gebruiken, om in hun bedrijven te investeren, ipv de winsten uit te keren en met leningen hun investeringen te bekostigen.
Voor wanneer zijn voorstel om de bonussen af te schaffen voor grootverdieners?
Als jou Voka econoom praat over te hoge lasten op arbeid, kan hij beginnen mat een loonsverlaging te vragen, niemand houd hem tegen.
Muilen en grote hopen schijten kan iedereen.
Laat hem met zijn voorstellen beginnen bij iedereen die meer dan 50.000 € netto per jaar verdiend.
De loonlasten zullen met zekerheid verlagen.