Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door tomm
Hier Reagan met z'n goede vriend en bondgenoot Alfredo Stroessner:
Deze dictator van Paraguay stond erom bekend dat hij graag persoonlijk deelnam aan martelsessies van tegenstanders. Ook z'n detentiecentra werden berucht. Hij maakte het zo gortig dat zelfs het Vaitkaan afstand van hem nam.
En hier met z'n andere goede vriend Marcos:
Reagan had natuurlijk nog meer goede vrienden, zoals Suhartu van Indonesië (verantwoordelijk voor enkele miljoenen moorden), Rios Montt van Guatemala (genocide tegen inheemse stammen en verantwoordelijk voor enkele 100000'en doden), de contra's in Nicaragua (een door de VS getrainde terreurgroep), Saddam, generaal Haq van Pakistan(ook een zeer leuke), de Turkse generaals, etc. Hij was ook de sponsor van de burgeroorlogen in Angola en Mocambique die opnieuw vele 100000'en doden eisten. Hij voerde die oorlog in nauwe samenwerking met het Zuid-Afrikaanse apartheidsregime. |
Volledig terecht van Reagan. Dat is wat men de "Kirkpatrick-doctrine" noemde: het is toegelaten en zelfs aangewezen autoritaire staten te gebruiken in de strijd tegen het communisme. Van de eerste soort kan men later nog vanaf geraken, de tweede soort is moeilijker te verdrijven en bovendien vijandig tegen het westen. Dat was een moedige stap, maar nodig. Achteraf gezien ook correct: de meeste autoritaire staten werden ook later weer omver geworpen.
Vòòr Reagan ging de ene staat na de andere verloren aan het communisme. Vanaf Reagan: geen enkele meer. Hij koos voor confrontatie. En met succes. Hij won de grootste oorlog uit de wereldgeschiedenis, de oorlog die nooit werd uitgevochten: de Koude Oorlog.
Deze man verdient veel standbeelden.