Christen Democraten De ECB krijgt van de regeringsleiders het fiat om controle uit te oefenen op de grootbanken, die op hun beurt controle uitoefenen op de kleinere banken. De vraag wie controle uitvoert op de ECB is voor VCD nog niet beantwoord. Is de ECB in staat om dat te doen?
Een meerderheid van regeringsleiders blijkt de ECB te steunen, maar wat zeggen het Europees Parlement en de burger? Wordt de nationale soevereiniteit niet beknot door de dictaten van de ECB? Het toezicht op de grootbanken zou toebedeeld worden aan de ECB. De veronderstelling is, dat de ECB die taak ook aankan. Het gaat om toezicht op ruwweg 6.000 banken. Een ongelooflijk aantal. Dat vereist een ongekende inzet van personen en middelen. Als de nationale toezichthouders hun toezichthoudende taak niet aankonden, waarom de ECB dan wel? De ECB heeft bovendien geen expertise op het gebied van bankentoezicht. Hoe realistisch is het in de ogen van de regering dat de ECB “in de loop van 2013” het toezicht operationeel in orde heeft? VCD stelt hier in alle nuchterheid de vraag of Europa zichzelf niet met een onmogelijke taak heeft opgezadeld. Verder zien we dat de ECB de landen financieel tegemoet komt, maar steeds nieuwe voorwaarden stelt. Als we weten dat geen enkel land zonder schuld is, betekent dit dat de ECB nu al een grote macht heeft doordat er een grote schuldenlast ligt bij elk land van de EU. De ECB heeft het geld van de Europese burger in handen en moet dat kapitaal goed beheren en bewaren. Omdat zij de geldmarkt in handen heeft, bezit zij de macht om willekeurig over het kredietwezen en het verlenen van kredieten te beslissen. Zij regelt dan ook als het ware de bloedsomloop van heel het economisch organisme en heeft als het ware het leven der economie zozeer in haar macht, dat niemand kan ademhalen tegen haar wil. Europa zet al met al in op een versterkt bankentoezicht, met als einddoel een Europese Bankenunie. Heel die beleidsbeweging is éénrichtingsverkeer: van Europa naar de banken. Over de omgekeerde beweging, van de banken naar Europa, horen we weinig of niets. Dat is opmerkelijk. De Europese banken zijn medeverantwoordelijk voor de crisis, maar van hen wordt geen financiële bijdrage gevraagd. Merkwaardig. De sector heeft toch zelf direct belang bij financiële stabiliteit en crisisbeheersing? Dat argument gold steeds voor de ESM-bijdragen van individuele landen. Geldt het dan niet evenzeer voor de financiële sector zelf? Die vaststelling van relatieve eenzijdigheid verontrust ons! Om het tekort op de EU-begroting van 2012 te dekken, heeft eurocommissaris Lewandowski onlangs bijna 6 miljard euro extra gevraagd aan de lidstaten . Het Europese Rekenhof constateert dat 4% van de EU-uitgaven over 2011, ofwel een bedrag van ruim 5 miljard euro, onvoldoende verantwoord kan worden. Het Rekenhof verleent voor de achttiende keer geen goedkeuring aan de EU-uitgaven. De uitgavendiscipline die de Commissie van EU-landen vraagt, geldt kennelijk niet voor haarzelf. Een versterking van het Europees Parlement ten koste van de nationale volksvertegenwoordigingen, dat is de richting die voorzitter Herman Van Rompuy van de Europese Raad inslaat. Net zoals Nederland, vraagt VCD zich af of dit niet ten koste gaat van de eigen vrijheid en democratie. "Er bestaat een tendens om het nationale beleid inzake lonen, arbeidsmarkt en pensioenen steeds meer in Europese handen te geven", zegt een Brusselse diplomaat. VCD wil dat enkel de slechte leerlingen in de euroklas hun beleidsvrijheid kwijtraken. Landen die hun begroting netjes op orde houden en een gezonde economie hebben, hoeven zich dan veel minder aan te trekken van Brussel. Als de europarlementariërs nu niet op de rem staan, komen de plannen in de definitieve conclusies terecht en rijdt de Europese trein gewoon verder. Bovendien heeft het Europees Parlement nog niet gesproken, of moet dat alles
zomaar goedkeuren? Het nieuws wordt naar buiten gebracht alsof de beslissing reeds is genomen. Dat getuigt van weinig respect voor het Europees Parlement. En moet men niet van onderaan beginnen met het debat? Belangrijk is dat de regering in Europa erop gaat aandringen dat er voorwaarden worden opgesteld om de eurozone te verlaten, gedwongen of vrijwillig. Bij wijziging van bestuur moeten leden hun opzeg kunnen vragen. Landen die zich niet aan de begrotingsdiscipline willen onderwerpen, moeten kunnen vertrekken uit de eurozone. Duidelijke exitvoorwaarden zullen landen ertoe aanzetten zich te houden aan de voorwaarden van de eurozone. De schuldenberg van Griekenland is zo hoog, dat doorgaan op hetzelfde pad van miljardenleningen het land enkel dieper in het slob brengt. Het rapport-Graafland toont aan dat een goed begeleide ‘Grexit’ de beste oplossing is. Griekenland blijft binnen EU, blijft toegang hebben tot structuurfondsen, maar krijgt door zijn terugkeer naar een eigen munt ruimte voor devaluatie en kan zo zijn economische positie op termijn versterken. Of is de Europese Unie een doel op zich?
Bron:
politics.be