Wat moet de maatschappij doen met zulke mensen:
werken kan hij niet, of toch niet vinden,
maar zijn buren ambeteren, gelijk geen ander.
Als ge u zo zot kunt voordoen, moet ge dan een volle pot werkloosheid trekken, of wat ?
Wat ik zeker vind: iemand die in hongerstaking gaat, is niet beschikbaar op de arbeidsmarkt. En na de uitspraak van de vrederechter, welke werkgever gaat zo'n sujet nog willen aannemen? Ge hebt daar toch meer last mee dan wat anders. Ge kunt daar niet op betrouwen.
Titel: Bomen geven zuurstof, maar ook liefde en warmte
link:
http://www.standaard.be/krant/tekst/...30107_00425076
Citaat:
BRUSSEL - Vijf esdoorns, een pruimelaar, drie kerselaars en een wilg. Alain De Coessemaeker (47) uit Brugge gaat in hongerstaking om te vermijden dat zijn bomen gekapt moeten worden.
Het begon tien jaar geleden met een wilg die zijn blaadjes over het hek bij de buurvrouw liet vallen. Alain De Coessemaeker snoeide zijn boom, maar het conflict escaleerde.
Ook zijn linkerburen keerden zich vorig jaar tegen de tien grote bomen in de zes meter brede tuin van Alain. Volgens hen is het geen tuin, maar een oerwoud dat hun zicht belemmert. Behalve de tien hoogstammige bomen, heeft Alain ook nog een aantal kleinere struiken staan.
Een vrederechter gaf de buren gelijk en besliste dat de bomen in de tuin gekapt moeten worden. Argument: de bomen staan dichter bij het perceel van de buren dan de wettelijk verplichte twee meter.
‘Onzin', vindt de bomenminnende Bruggeling. ‘Die wet wordt nergens in ons land toegepast. Dit is pestgedrag.'
Hij deed alles om de beslissing om te keren. Hij knotte de bomen waar mogelijk tot aan de stam en snoeide de woekerende klimop in de kerselaars. De Bruggeling nam zelfs topadvocaat Jef Vermassen onder de arm om in beroep te gaan.
Morgen is er uitspraak in zijn zaak, maar De Coessemaeker wil daar niet op wachten en ging vorige week in hongerstaking om zijn protest kracht bij te zetten. ‘Volgens de rechter zijn er disproportioneel veel bomen in mijn tuin', zegt hij. ‘Maar ik begrijp niet dat iemand vandaag de dag kan volhouden dat er te veel bomen zijn. Dat is ecologisch gezien onverantwoord.'
‘De hongerstaking is mijn laatste redmiddel', vervolgt de West-Vlaming. ‘Maar het is ook meer dan dat. Ik ben emotioneel verbonden met mijn bomen. In die mate dat mijn lichaam niet meer om voedsel vraagt. Bomen geven zuurstof, maar ook liefde en warmte. Maar daar houdt een rechter klaarblijkelijk geen rekening mee.'
Volgens Alain De Coessemaeker staan de bomen er al sinds de jaren zestig. ‘Ik ben 47 jaar en ze staan er zolang ik leef', zegt hij. ‘Langer dus dan de buren zich kunnen herinneren. Ik ben emotioneel gekraakt door deze zaak. Om nog maar te zwijgen van de vogeltjes die hun huis verloren hebben toen ik aan het snoeien ging.'
Voorlopig eet Alain De Coessemaeker enkel 's avonds nog een bord soep. Maar als de uitspraak in beroep tegenvalt, wil hij tot het uiterste gaan met zijn hongerstaking.
En wat vindt zijn werkgever van zijn actie? ‘Ik heb voorlopig geen werk', zegt De Coessemaeker. ‘Ik zet me voltijds in voor de bomen. Niet alleen voor de bomen in mijn tuin, maar voor alle bomen ter wereld. Bomen verdienen respect.'
|