In de aanloop naar 2014, een jaartal dat wel eens de annalen zou kunnen ingaan als hét jaar waar de euthanasie van belgië onafwendbaar werd, vloeit er heel wat inkt over federalisme, confederalisme en independentisme.
Dat er tegenstanders zijn voor Vlaamse onafhankelijkheid is - hoewel compleet onlogisch - desalwelteplus een evidentie. Er zijn een aantal redenen die duidelijk naar voor komen om against all odds toch verkrampt aan het belgische keurslijf te blijven hangen :
- Een vals verantwoordelijkheidsgevoel, dat door de Franstaligen doorgaans als
"solidariteit" wordt omschreven, bij voorkeur in combinatie met een kunstmatig schuldgevoel dat men "les Flamands" probeert aan te praten. Bizar genoeg zijn er mensen die zich daardoor aangesproken voelen, en die eigenaardige redenering volgen. Zalig de armen van geest, enzovoorts enzoverder...
- Koekendozenromantiek. Deze reden hangt nauw samen met het fanatieke
dwepen met het royalisme. Ik heb zelf een tante die dwangmatig alle roddelblaadjes koopt en intussen een indrukwekkende collectie plakboeken heeft met werkelijk �*lles wat de voorbij 40 jaar is verschenen over het belgische en het Monegaskische koningshuis. Dat zo'n mensen belgië niet willen zien verdwijnen, omdat ze dan hun plakboek tot een einde zien komen, vind ik heel begrijpelijk. Desalniettemin wordt het toch tijd dat ook zij inzien dat vaginaal toeval geen goed selectiecriterium is om een staatshoofd aan te duiden binnen een bestel dat zichzelf democratisch wil noemen.
- Directe belangen.
Wiens brood men eet, diens woord men spreekt. Ik denk dan in de eerste plaats aan de culturele sector, die handig misbruikt wordt door het establishment om de "massa" te bespelen. Wie in de loop van zijn/haar carrière blijk geeft van voldoende vaderlandsliefde wordt al gauw door Le Roi bedacht met een adelijke titel, waarna de betrokken 'artiest' nóg net dat tikkeltje harder propaganda voor 'het vaederland' gaat rondstrooien. Kwieten �* la Arno en Axelle Red zijn daarvan prima voorbeelden. Cultuur is overigens een departement dat al een eeuwigheid in handen is van linkse ministers, en we weten allemaal dat "links" tegenwoordig zowat synoniem is geworden voor "volksverrader". Wie zich aan de culturele subsidiekraan wil laven, kan zich dus maar beter distantiëren van al te rechtse standpunten (waarvan Vlaamse onafhankelijkheid er toch wel eentje is hier zo bij ons). En dan zijn er uiteraard buiten de culturo's ook nog een grote groep mensen die voor hun broodwinning rechtstreeks gelieerd zijn aan het belgische karkas. Logisch dat zij niet staan te springen om hun broodwinning te decapiteren.
Last but not least :
angst. Angst voor het onbekende. Angst voor de eigen schaduw. Een compleet gebrek aan vertrouwen in de eigen capaciteiten en troeven. Dat is de groep mensen die het steeds heeft over "En we zijn al zo klein en dat zou je dan nog eens splitsen ?". Nochtans is het zwart op wit aantoonbaar dat kleine landen doorgaans sterke landen zijn. Vaak zelfs belastingparadijzen.
Het is dit soort schrikschijters dat bijvoorbeeld in Slovakije klinkend geconfronteerd is met het eigen ongelijk toen bleek dat alle paniekzaaierij uiteindelijk gebakken lucht bleek.
Mij doet het wat aan het Stockholmsyndroom denken. Een compleet irrationele liefde van een gegijzelde voor de gijzelnemer.
Er zullen nog wel een aantal 'minor reasons' zijn, maar dat doet er nu eigenlijk niet zo toe. Punt is dat er - om een aantal verschillende redenen - mensen bestaan die hun eigen nageslacht de vrijheid willen ontzeggen waarop ze nochtans recht hebben. Er zijn mensen die liever in de belgische dwangbuis blijven steken, om jaar na jaar miljarden en miljarden in de bodemloze belgische putten te blijven storten in plaats van er de toekomst van de Vlaamse jeugd mee te verzekeren middels duurzame investeringen.
Wat ik mij nu echter afvraag, en dat is de reden voor het starten van deze topic : heel vaak lees je dan cijfers over het AANTAL tegenstanders van onafhankelijkheid binnen Vlaanderen.
De meest geciteerde cijfers door de anti-independisten zijn die waarbij slechts 10 % of 30 % van de Vlamingen voorstander zijn van onafhankelijkheid. Op zich al bizar dat daar een kloof van 20 % gaapt.
Nog 'bizardererder' is het feit dat daar nooit ofte nimmer een bron wordt bijgegeven, of enige vorm van technisch specificatie. Ik overdrijf. Ik heb één keer een bron van zo'n "studie" gezien. Het bleek een opiniepeiling te zijn waarvoor men 500 Vlaamse respondenten had ondervraagd. De formulering van de gestelde vragen werd overigens niet meegedeeld.
Dat brengt me bij mijn eigenlijke vragen :
1) Ik heb het al eerder en elders gevraagd, en nu vraag ik het hier nog eens opnieuw : kan iemand mij een bron geven van dergelijke voorspellingen waaruit zou moeten blijken dat slechts 10 (of hooguit 30) % van de Vlamingen het lot in eigen handen wil nemen ?
2) Inclusief onderzoeksmethodiek (grootte steekproef, formulering, etc...) ?
3) En tot slot : mocht iemand toch een voorbeeld kunnen aanbrengen : gelieve zélf uw oordeel te geven over de betrouwbaardheid van de aangehaalde 'studie' + objectieve verklaring waarom de resultaten volgens jou representatief en dus betrouwbaar zouden zijn.
belgicisten allerhande, laat U gaan. 't Is nu de moment om die vuile flaminganten met harde cijfers te ontmoedigen.
