[Jos Verhulst]

Oorspronkelijk geplaatst door sancho

De officiele afvaardiging van politici in ons huidig bestel geschied via de verkiezingen. Dat is dus op dit moment het waarachtige criterium waaruit je afleid wie de mensen verkiezen om hun belangen te verdedigen en hun ideeen door te drijven.

(mijn benadrukking)

Die ‘dus’ is een fraai voorbeeldje van een non sequitur. Het is niet omdat in ons bestel iets ‘officieel’ is, dat het ook ‘waarachtig’ is; eerder integendeel, zou ik bijna durven stellen. De politieke kaste houdt om ideologische redenen hardnekkig vast aan de waangedachte, dat via de verkiezingen volksvertegenwoordigers worden aangeduid, die daadwerkelijk en ‘waarachtig’ door het volk worden gewild. Nochtans gaat het om een fictie. De volksvertegenwoordigers kunnen in een parlementaire particratie als de onze principieel geen dragers zijn van een reëel mandaat. Dat komt, omdat een mandaat door zijn aard zelf in vrijheid moet worden verleend. Een mandaat dat onder wettelijke of andere dwang wordt ‘verleend’, is helemaal geen mandaat. En van vrije mandaatverlening kan slechts sprake zijn, indien de verlener van het mandaat ook de vrijheid heeft, om desgewenst niet te mandateren doch zelf de klus te klaren. In ons systeem hebben burgers die vrijheid niet. Ze moeten ‘mandateren’, ze mogen niet opteren voor het alternatief van directe besluitvorming; bijgevolg is van reële mandatering geen sprake.
Men kan mandatering onder het oogpunt van de vrijheid het best vergelijken met een ander sociaal proces, namelijk de schenking. Net als de mandatering is de schenking per definitie vrij: een gedwongen schenking is helemaal geen schenking. Veronderstel dat vijf rovers iemand overvallen en hun slachtoffer met geweld dwingen om zijn portefeuille af te geven. Alleen: de rovers laten hun slachtoffer de vrijheid om te kiezen, aan wie van de vijf hij zijn geld gaat afstaan. Het slachtoffer, dat niet de vrijheid heeft om zijn geld te houden, geeft zijn geld dan maar aan (bv) de eerste rover.
Veronderstel dat de rovers nadien worden gevat, en dat ze tot hun verdediging aanvoeren dat zij het slachtoffer niet dwongen om hun geld aan de eerste rover te geven, dat hun slachtoffer vrij was bij zijn keuze, en dat er bijgevolg geen sprake was van roof, doch van een schenking door het slachtoffer. Zou u de redenering accepteren? Ik hoop van niet. Het slachtoffer had immers niet de keuze om zijn geld te houden.

Hetzelfde doet zich voor in een zgn ‘parlementaire democratie’. De burgers mogen ‘waarachtig vrij’ kiezen welke partij of kandidaat hun medebeslissingsrecht gaat overnemen; maar ze mogen hun medebeslissingsrecht niet zelf houden, want het BROV is uitgesloten. Kort en goed: ons politiek systeem berooft de burgers van hun medebeslissinsgsrecht, en laat ze in plaats daarvan een neprecht, namelijk het recht om te kiezen wie hen willens nillens ‘vertegenwoordigt’.

Dat mensen aangeven "geen vertrouwen te hebben in de politiek" bij een enquete is nog geen voldoende reden om aan te nemen dat ze ook tegen hun zin gaan stemmen, of niet in staat zijn om toch een zinvolle keuze te maken uit de aangeboden politici. Dat moet blijken uit het stemgedrag zelf. De opties blanco stemmen of idealiter ook de optie "geen van allen" zouden daarvoor kunnen gebruikt worden.

‘Dat moet blijken uit het stemgedrag zelf’. Moet van wie? Wie decreteert dat? Waarom mogen de burgers niet vrij en vrank hun keuze uitdrukken op de wijze die ze zelf verkiezen? Waarom mag dat alleen maar via het volstrekt ongeschikte middel van de particratische verkiezing? Besef je dan niet dat je je medemensen infantiliseert en vernedert, door met de aanname van dit uitgangspunt reeds a priori hun politiek spreekrecht voor 95% te vernietigen?

Bij mijn weten is het BROV enkel in dit forum bekend. Ik ben het nog nooit tegengekomen op TV, in de krant, enzovoort. De benaming "referendum" is wel bekend, maar ook daarvan weet ik niet of de grote meerderheid er voor is.

BROV is gewoon een afkorting voor ‘bindend referendum op volksinitiatief’.
Voor wat België betreft dateert de laatste enquête uit 1998: 71% van de Vlamingen bleek pro invoering van het bindend referendum op federaal en Vlaams niveau, en 21% was tegen (Knack 07 10 98). In onze buurlanden leveren enquêtes vergelijkbare cijfers op.

Misschien zou bijvoorbeeld lid worden van een of andere partij en daar lobbyen voor het BROV wel een snellere manier zijn om het BROV te realiseren dan door partijen te gaan verketteren.

De politieke klasse vormt een netwerk dat andere belangen heeft dan de bevolking in het algemeen. Indien het BROV zou worden ingevoerd, zouden de burgers substantieel meer beslissingsmacht hebben, en de politici navenant minder. De burgers zouden bv kunnen stemmen, indien zij over het BROV beschikten, over de vraag of de politieke partijen nog verder het leeuwenaandeel van hun inkomsten uit de schatkist kunnen betrekken, of ze nog verder honderden partijleden - familie of niet - in kabinetsfuncties kunnen droppen, of de herverkiesbaarheid van parlementsleden niet moet beperkt worden enz.

Partijen hebben ook het voordeel dat zij de mensen toelaten om te kiezen voor een globale richting of ideologie, terwijl zij anders ook weer permanent zouden moeten hun eigen standpunten over van alles en nog wat gaan bepalen.

Dat laatste is absoluut onjuist. Ook bij een BROV kan je, indien je geen mening hebt over een bepaald onderwerp, de beslissing gerust overlaten aan je medeburgers die er meer van weten of meer met de zaak begaan zijn. Je blijft dan gewoon thuis, waardoor je je medeburgers mandateert om de knoop door te hakken. En ja, dit is een VRIJ gegeven mandaat, want niemand dwingt je om thuis te blijven; je mag bij een BROV immers altijd meestemmen. In een zgz ‘parlementaire democratie’ heb je die vrijheid niet: men beslist voor jou, of je dat nu leuk vindt of niet.

Verder zijn partijen onbetrouwbaar. Denk maar aan de radicale en herhaalde verzekering door Patrick De Wael, dat met de VLD in de regering het ‘migrantenstemrecht’ er nooit zou komen. Of onze gewezen minister-president, die eerst in zijn boekje schrijft dat hij in ieder geval tot 2006 burgemeester van Mechelen blijft, omdat hij dat aan zijn kiezers heeft beloofd, en het een maand of drie later toch aftrapt, richting Vlaamse regering.