[Nierika]

Oorspronkelijk geplaatst door meneer

Ja, een man met een arm of een been af, naar de bouwwerf, luiaard , en vlug wat, of je krijgt je uitkering niet meer !

Ik ken er één die een container op zijn voet kreeg, waarbij de voet werd afgesneden tot net onder de tenen.
Hij loopt met aangepast schoeisel als mecanicien in het weekend in overbruggingsploeg 2 x 12 uur te hinken, afwisselend van 5 tot 17 u en van 17 tot 5 u.
De voet is nooit volledig genezen en ligt nog regelmatig open in de aangepaste schoen, alhoewel het arbeidsongeval al 10 jaar geleden is gebeurd en de 34-jarige man nog geen cent schadevergoeding heeft getrokken omdat de verzekeringsmaatschappij maar blijft procederen.

Het is nog nooit in hem opgekomen om thuis te gaan zitten.

Iemand die ik heel goed ken heeft het syndroom van Marfan in zo'n ernstige mate (4 klaplongen, borstbeen-prothese, 2 verwijdingen van de aorta, fel verminderde longinhoud, etc...) dat ze zonder meer meteen op de ziekenkas thuis kan zitten als invalide.

Haar eerste baas wist dat ze een Vlaams Fonds nummer had (werkgever krijgt één derde van het loon terug bij in dienst neming van iemand met een VF-nummer), en aanvaardde haar op basis daarvan. Hij werd echter na enkele maanden vervangen, en haar nieuwe baas weigerde haar een vast contract te geven op basis van haar ziekte met de woorden "het is niet omdat ik een derde van je loon kan recuperen dat je een derde minder vlug moet werken dan je collega's, dat kan ik niet maken tegenover hen."
Hoewel ze toen even depressief was opnieuw een bijna fatale dubbele klaplong kreeg, doordat de getalkeerde long weer inviel, zocht
en vond ze opnieuw werk.
Ze is toen bij de post gaan werken en werd na 5 termijnen van zes maand voorlopige contracten buitengegooid alhoewel ze heel erg tevreden waren over haar prestaties.
Helaas mochten ze haar niet vast in dienst nemen omdat er net toen werd beslist dat de verplichting om iemand na 4 x 6 maand tijdelijke contracten statutair te maken niet meer gold.
Ze kreeg nog een 5de termijn, maar meer konden haar oversten niet voor haar doen.
Eén iemand van de dienst personeelszaken die ze in vertrouwen had genomen en had toevertrouwd dat ze een Vlaams Fonds nummer had als gehandicapte zei haar resoluut dat VF-nummer niet te gebruiken omdat de post als staatsbedrijf met een quotum werkte voor gehandicapten, en het quotum op dat moment was behaald. Een staatsbedrijf dat iemand dus zou buitenwerken omdat ze een speciaal door de staat uitgevonden statuut kon voorleggen.
Het heeft haar niet tegengehouden, na enkele weken opnieuw aan de slag te gaan in een verzekeringskantoor, waar ze met geen woord repte over haar VF-nummer en intussen al 6 jaar probleemloos werkt.

Een man met een arm of een been af hoeft niet meteen naar een bouwwerf, dat overemotionele reageren trekt nu eens nergens naar, maar ik ben ervan overtuigd dat we wel ergens een plaatske zouden vinden voor iemand die een ledemaat mankeert en toch wil werken.

Waarom zou zo iemand voor de rest van zijn dagen in zijn zetel moeten zitten en gedwongen worden een uitkering te aanvaarden?

Anderszijds moet iemand die een ledemaat verloren is en niet wil werken, ook niet gedwongen worden aan de slag te gaan om zijn uitkering niet te verliezen.

Die honderdduizenden werklozen daarentegen die er mee verantwoordelijk voor zijn dat de werkenden van nu eerder op 70 dan op 60 op pensioen zullen kunnen gaan in de toekomst, zelfs diegenen die zware arbeid (ploegarbeider, wegenwerker etc...) verrichten waarvoor geen scholing nodig is...

Mja, leg jij het hen maar uit...