Wat de lege federale kassen betreft: de Vlaamse regering heeft ons met het soberheidspact een quasi ongelimiteerde financiële transfer van Vlaanderen naar Wallonië cadeau gegeven:
Citaat:
https://www.facebook.com/constituante.be?ref=stream
De discussie over de bijdrage van de gewesten aan de besparingen doen nogmaals vragen rijzen over de zogenaamde grondwettelijke bevoegdheid van de deelstaten om het Europese Soberheidsverdrag goed te keuren.
Deze bevoegdheid installeert namelijk een belangenconflict tussen de Belgische gefedereerde entiteiten dat 100 keer zwaarder en belangrijker is dan het belangenconflict over BHV.
De 1ste Minister heeft op 2 maart 2012 verklaard dat ALLE Belgische parlementen het Verdrag moeten ratificeren, zoals ook het geval was voor het Verdrag van Lissabon. Wanneer alle parlementen het verdrag effectief goedkeuren dan moeten de nieuwe budgettaire normen nog omgezet worden in Belgische wetgeving. De Raad van State adviseert om de schuld- en begrotingsnormen uit dit verdrag om te zetten in Belgisch recht via solidariteitsakkoorden tussen de regio’s.
Maar er bestaat in België GEEN ENKEL juridisch middel om een Regio te verplichten om zo’n akkoord af te sluiten en zich te onderwerpen aan de normen die worden opgelegd door de EU. De Regio’s zijn soeverein voor wat betreft hun eigen budget. De Belgische staat daarentegen moet zich als geheel wel aan de normen houden wanneer alle parlementen het Verdrag goedkeuren.
Nu is het zo dat de verschillende regeringen in ons land, zowel in Wallonië, Brussel als Vlaanderen het Verdrag willen aanpassen.
Bijvoorbeeld in Brussel en Wallonië om er sociale en ecologische normen aan te koppelen of om het gebruik van schulden voor duurzame investeringen te introduceren. Of zoals in Vlaanderen om een Vlaamse ratificatie van het ESM te eisen, en op die manier de Belgische schuld te splitsen. Wat op zijn beurt weer dient als hefboom voor de splitsing van de fiscaliteit en de sociale zekerheid in het debat over de financieringswet binnen de 6de evenals binnen de 7de staatshervorming (na de verkiezingen van 2014).
Een parlement kan zijn bijdrage aan de budgettaire en schulden-normen weigeren. Maar wanneer het Verdrag is goedgekeurd dan kan dit enkel TEN KOSTE van de andere regio’s.
De ratificatie opent met andere woorden een “belangenconflict”. Oorzaak is dat er geen enkele wet bestaat die de parlementen verplicht om onderling een solidariteitsakkoord af te sluiten om de Europese budgettaire normen toe te passen.
De belangrijkste vraag die we hierbij moeten opwerpen is waar de burger staat in dit alles. Het wordt tijd dat de verkozenen die het Soberheidsverdrag goedkeuren met de verklaring dat de burger aan de andere kant bepaalde voordelen zal ontvangen, hun “kaarten op tafel leggen” en het publieke debat aangaan zodat de burgers een oordeel kunnen vellen voor of tegen.
|