[freespirit]

Als verstokte, iets ouder wordende vrijgezel of single valt het me op dat vele van mijn collega's of kennissen, die in steeds ruimere getale zich te menen moeten voortplanten, mij willen overtuigen om toch binnenkort een relatie aan te gaan en (vooral) ook aan kinderen 'te denken'. Velen proberen mij van hun kinderkeuze te overtuigen dat ze anders toch een 'gemis' en leegte zouden ervaren in hun leven en dat ze nu eindelijk met hun nageslacht het geluk hebben 'gevonden'. Hoewel ze het meestal niet expliciet uitspreken hebben de meeste compassie met mij omwille van mijn 'vrijgezellenbestaan' of vinden ze mij ronduit zielig. Anderen gaan een stapje verder en twijfelen aan mijn 'geaardheid', als reden waarom ik nog niet aan een gezin begonnen ben. In hun ogen heb ik immers een mooie job, boeiend sociaal leven en een eigen woning, volgens sommige vrouwen (zeg dit niet van mezelf) ben ik overigens niet onknap en ik heb een vrij ruim interesseveld. Nog anderen gaan nog een stap verder en vinden mij in zekere zin 'asociaal' en 'egoïstisch', omdat ik geen relatie aanga met bijbehorende kinderen. Die mensen beweren vaak dat een kinderwens een instinct is en dat ik toch wat abnormaal ben omdat ik daar niet aan toegeef.

Zelf heb ik nog nooit het gevoel gehad mij te moeten voortplanten en ik voel me perfect gelukkig in mijn 'gezinssituatie'. Ik bemerk als alleenwonende vrijgezel overigens vele voordelen, vooral een stuk van mijn vrijheid en onafhankelijkheid opgeven voor een relatie en dito kinderen zou me zwaar vallen. Nu, ik gun iedereen zijn gezinnetje en kinderen die dat wenst, maar dan verwacht ik ook wel wat respect en begrip van zulke mensen. Dit laatste ontbreekt echter vaak, het is toch wel erg dat sommige mensen er automatisch van uitgaan dat je op mijn leeftijd iets 'mankeert' als je je nog niet gebonden hebt of dit niet van plan bent op korte termijn te doen.

Ook in de media hameren de meeste BV's (uiteraard mét kinderen) op het feit dat ze mensen zonder kinderen toch wel ervaren als mensen die een 'gemis' hebben. Iets dat mij uitermate irriteert. Wat geeft die mensen het recht om zo over kinderloze koppels of singles te oordelen ? Volgens mij zijn dit hardnekkige vooroordelen, ingebracht door de samenleving die nog steeds op het principe huisje-tuintje-kindje is gebaseerd. Volgens mij is de zogenaamde kinderwens vooral maatschappelijk aangekweekt, veel meer dan een natuurlijk instinct dat zogezegd nog overeind zou blijven. Nog even benadrukken dat ik zeker geen 'kinderhater' ben, ik heb jarenlang vrijwillig gewerkt met kinderen en jongeren, ik zou daar niet mijn tijd voor opgeofferd hebben indien ik deze niet kon uitstaan. Maar ik voel niet de minste drang zelf kinderen te hebben.

Alle voordelen op te noemen geen kinderen te hebben zou ons veel te ver leiden, er zijn er immers ontelbare. De kersverse ouders die ik ken proberen echter steeds weer al 'hun' voordelen van kinderen op te noemen. En uiteraard met de vermelding dat ik toch wel veel zaken mis. Ik word dan quasi gedwongen om 'tegen' te argumenteren. Meestal haal ik dan mijn 'voordelen' aan dat ik nog steeds in alle vrijheid, mooie verre reizen kan maken en mij niet moet beperken tot vreselijke 'Centerparcs' en andere toestanden om de kinderen te plezieren. Verder vermeld ik dat ik nog steeds op restaurant naar keuze kan gaan, of een stapje in de wereld zetten, zonder weken op voorhand te stressen om een babyszit te regelen of zich te beperken tot het gaan naar zogenaamde 'kind-vriendelijke' restaurants (je weet wel, van die zaken met binnenspeeltuinen) waar het eten en de bediening meestal van bedenkelijk alooi zijn. Verder vermeld ik het gegeven dat mijn tijd die ik niet in kinderen moet steken kan besteden aan talloze hobby's en interessevelden. De meeste jonge ouders dienen hun sociale leven en hobby's grotendeels op te zeggen ten dienste van de kinderen, als vrolijke vrijgezel heb ik daarentegen mijn eigen leven de jongste jaren nog kunnen uitbreiden. Tot slot vermeld ik ook nog vaak dat ik het milieu een grote dienst bewijs, want het niet hebben van nakomelingen die ook de aarde zullen vervuilen is enorm positief voor de beperking van je ecologische voetafdruk.

Verder zou ik ook nog talloze financiële voordelen kunnen opnoemen van het niet-hebben van kinderen (elk kind kost een huis) en tevens het behouden van voldoende nachtrust, want als je wat 'bleiters' in huis hebt, kan je je slaappatroon ook wel vaarwel zeggen. Ik ben waarschijnlijk niet bereid deze opofferingen te maken, dus nog redenen om niet aan kinderen te willen beginnen.

Het spreekt voor zich dat kinderloze koppels en vooral ook vrijgezellen door de samenleving nog steeds 'en masse' gediscrimineerd worden. Ik denk maar aan het voorbeeld dat we onevenredig veel moeten betalen voor een (georganiseerde) reis met al die (hotel)toeslagen als single. Verder worden we ook in restaurants en supermarkten regelmatig gediscrimineerd. De meeste supermarkten zijn voorzien op gezinsverpakkingen (althans de goedkopere winkels) en in sommige restaurants ben je op je eigen zelfs niet welkom. Indien je alleen ergens gaat eten dat het niveau van een fastfoodketen of koffiebar overstijgt, bekijken ze je vaak nog als een koe die een trein ziet passeren. En dan zwijg ik nog over de fiscale discriminatie, want hierin worden kinderloze koppels en singles serieus benadeeld. Mensen met kinderen kunnen niet genoeg benadrukken dat hun kinderen zullen werken voor mijn pensioen en ziekenhuis, maar ze vergeten er wel bij te zeggen dat wij nu de 'melkkoeien' zijn voor de opvoeding en het onderwijs van hun kinderen. Dat is dus een tweesnijdend zwaard. Het is wel een feit dat in deze 'dure' tijden alleenwonenden het vaak financieel zwaar hebben, de last voor de woning is voor een single bijna even groot als voor een gezin met tweeverdieners en kinderen.

Nogmaals, niets tegen kinderen, wel integendeel, en ook niet tegen koppels met een kinderwens, maar dan verwacht ik ook dat ze mijn keuze en situatie respecteren zoals ze is en dat ze niet steeds de 'zieligheid' van mijn bestaan benadrukken. Want die is er niet, vele ouders willen dit echter niet beseffen. Enkele bewust kinderloze koppels die ik ken worden zeker serieus onder druk gezet om zich voort te planten. Indien ze dat niet doen dan denken de mensen dat iemand iets medisch mankeert of dat er op ander gebied stront aan de knikker is. Volgens mij zwichten onder die maatschappelijke druk toch vele mensen die eigenlijk intitieel ook liever geen kinderen zouden hebben, maar ze toch genomen hebben voor de 'goegemeente'. Ik ben ervan overtuigd, ook al wilt praktisch niemand dat toegeven, dat er diverse mensen zijn met kinderen die liever kinderloos waren gebleven. Hoe graag ze hun kroost uiteindelijk ook zien. Het ergert mij dus niet dat ik geen kinderen heb, maar wel het gegeven dat er mensen zijn die vinden dat ik ze om allerhande (drog)redenen zou moeten hebben.