Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jan van den Berghe
't Grappige is dat ze na verloop van tijd in elkaars haar vliegen en het blijkbaar grondig oneens zijn met elkaar. Je moet maar eens kijken naar de draad over de historiciteit van Jezus' bestaan. 't Is daar precies oorlog.
|
U treedt nu wel op als de vos die de passie preekt. In heel de geschiedenis van het christendom was het vaak één strijd onder de christenen. Het meest schrijnende voorbeeld in onze gewesten was wel de Tachtigjarige Oorlog.
En nu is dit nog steeds zo. Een anekdote die dit illustreert is de volgende:
De Geboortekerk in Bethlehem hoort eigenlijk toe aan de Grieks-Orthodoxe kerk. De katholieken zijn in de Geboortekerk uitdrukkelijk te gast en de orthodoxe eigenaars houden dat nauwlettend in de gaten. De Israëlische schrijver Amos Elon stelde vast dat "
als Franciscaanse handen het zouden wagen met een bezem het grieks-orthodoxe stof aan te raken', alleen leger en politie de rust zouden kunnen herstellen..."
Maar de onenigheid onder de christenen begon zeer, zeer vroeg.
Reeds vanaf de eerste jaren had men in het Palestijnse Aramese christendom verschillende groepen zien ontstaan met hun verheven nuances en hun twisten. Zo had men mogelijk een soort Zelotenchristendom in Galilea (Simon de IJveraar), waarschijnlijk en uitzonderlijk vroeg een christendom met Esseense invloeden in Damascus (Ananias) en omgeving (Kohba). De Simonieten (Simon de Tovenaar) kenden een grote aanhang in Samaria. Het Transjordaans Aramese christendom van na 70 kende verschillende dissidente groepen zoals de Nazareeërs en de latere Ebionieten. Ook in Antiochië waren er dissidenties. Menander, leerling van Simon en tevens Samaritaan, de Nicolaïten die de weg volgden van Balaäm, het Millenarisme van Cerinthus een voorloper van de gnostiek, de eerste gnosticus Satornilus, de Berbelo-gnostieken , de Sethianen, en ga zo maar door. Meer nog, er was nog geen gerichte eenheid in de diversiteit en vooral veel strijd. De gemeenten in het Oosten met hun hang naar mystiek gaven reden tot bezorgdheid. Het krioelden daar van wedijverende groepen, zoals bijvoorbeeld de Doceten , waarvan de meeste gnostisch waren en die geloofden Christus slechts 'in schijn' als mens was geboren en dus ook maar in schijn had geleden, terwijl de Judaïsten zich nogal opvallend hielden aan de joodse gebruiken en die Ignatius van Antiochië veel last bezorgden. Vaak zaten de controverses veel dieper en gingen ze veel verder terug in de tijd. De Carpocraten, de woorden van Paulus indachtig, meenden dat als ze eenmaal verzekerd waren van hun heil, het hun vrij stond te doen wat ze wilden, wat al vlug leidde tot seksuele uitspattingen en zo bezorgden ze �*lle christenen een slechte naam. En zo kan ik nu wel een tijdje verder gaan. Kortom, het was een wedijver, een kleine oorlog alom in het eerste christendom.
En dus Van den Berghe, echt goed geplaatst bent u nu niet om de anderen te verwijten dat ze 'oorlog voeren'.