Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jacob Van Artevelde
Om er onomwonden nu eens weinig woorden aan vuil te maken: die affektieve assimilatie interesseert mij niet.
Dat is iets flou, iets wischi-waschi, iets onvatbaars wat mij doet denken aan klichees en gemeenplaatsen.
Taal daarentegen is een konkreet, hard, objektief, zintuiglijk waarneembaar gegeven, terwijl affektief rijmt op subjektief...
Ach, hoe egocentrisch....wat bij telt is de lange termijn. De Endsieg op de Francité, de Taalreconquista van Brussel.
In trek een lijn van het ' schild en vriend' in mei 1302 tot 'Leuven Vlaams! Walen buiten! in januari '68 en ik zou graag binnen nog eens pakweg vijfhonderd jaar weerkeren om ter zien hoe de roman verder geschreven is.
Hop naar 40 miljoen Nederlandstaligen..... 
Maar wel het meest wezenlijke! Men spreekt dan ook niet voor niets van een Angelsaksische -, een Latinokultuur, ed.
http://forum.politics.be/showpost.ph...&postcount=765 |
Ik ben het er niet mee eens. Als er geen affectieve assimilatie is; wat jij mooi beschrijft als 'flou' of 'wishi-washi', dan krijg je bv richtlijnen geplakt tegen het gemeenschappelijk vuilniszakkenhuisje van een sociaal huisvestingsgebouw in Leuven in het Frans, in het Duits, in het Nederlands en in het Arabisch.
Vorig weekend was ik in het Departement Pas-de-Calais, in een ornithologisch wildpark (Marquenterre) en daar was tot mijn aangename verrassing de info in het Frans, in het Engels en in het Nederlands. Er was geen Duits.
Ik vermoed dat dat te maken heeft met affectieve assimilatie op historisch vlak: WOI en WOII. De toeristen die er nu waren, waren Engelsen, Fransen en Vlamingen (geen Nederlanders). (dat is een momentopname, hoor).
Ook al is het Frans een Romaanse taal en het Vlaams een Germaanse taal, ik en vele andere Vlamingen hebben een affiniteit met Frankrijk eerder dan met Duitsland. Ik in elk geval. In WOII zijn vele mensen (mijn grootouders)van hier gevlucht naar Frankrijk en hebben er weken mogen verblijven op boerderijen. Die Franse boeren hadden ook nee kunnen zeggen en ons met een vies oog kunnen bekijken. Dat zindert in de naoorlogse generaties door.
Die affiniteiten bestaan dus al lang en kunnen best onderhouden blijven ipv te zitten wachten op een assimilatie met maghreb-inwijkelingen. De Franse zijn ook 'veilig' omdat ze in hun eigen, groot land wonen. Je hebt ze als bondgenoten en ze vallen niet binnen.
De islam valt hier wel binnen.
Voor jou is taal belangrijk, ik zie het als een onderdeeltje van veel meer.
Het is niet omdat vele mensen Nederlands leren en het spreken voor of na jou aan één of ander loket, dat ze ook onze cultuur 'beoefenen'.
In Brussel is dat heel duidelijk: bv in Elsene zijn er maghrebbakkerijen en kruidenierszaken waar de mensen je in het Nederlands bedienen, maar ik blijf wel met het gevoel zitten dat ik een toerist ben, zoals ik toerist ben in een vreemd land.
De verfransing vanuit Brussel gebeurt niet door de Walen, maar door de migranten die in de omtrek van Brussel groener gras zien. En geen haar op hun hoofd denkt eraan om cultureel te assimileren.