Net zomin als ze beseft dat, indien morgen plots al die vacatures opgevuld zijn, er nog een leger werkzoekenden overblijft.
Net zomin als ze beseft dat leefloners niet bijgeteld worden bij de werkzoekenden.
Net zomin als ze beseft dat er heel wat mensen zonder job niet worden bijgeteld in de officiële statistieken van de werkzoekenden.
Laten we de reden waarom een bepaalde persoon van een leefloon leeft eens buiten beschouwing laten. Of het nu door tegenslag, al dan niet deels of geheel zelf veroorzaakt, of gewoon onwil om zich nuttig te maken (maar ik betwijfel of er veel met opzet gekozen hebben voor het leefloon...) is, maakt dus niet uit. Als we het voorstel van Homans niet afdoen als waanzin en het dus ernstig willen overwegen, dan moeten we ons als samenleving de vraag durven stellen of we iemand die het bevel van de overheid om eender welke taak, zinnig of onzinnig, uit te voeren, naast zich neerlegt, dan maar moeten laten creperen.
Is het dat wat we willen als samenleving? Dat een persoon in een situatie kan terechtkomen waarin hij of zij, indien hij of zij het hem of haar gegeven bevel om een al dan niet zinvolle taak uit te oefenen, niet wil of kan gehoorzamen, op straat moet sterven.
Citaat:
|
Zijn al degenen die hier staan te roepen dat leefloners moeten werken of anders creperen bereid de consequentie daarvan onder ogen te zien? Bent u in staat de lijken op de straten te zien liggen in het besef dat u hiervoor mede verantwoordelijk bent?
|
Is dat de samenleving die u wenst? Ja of neen.