Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Jeronimo
Puur uit interesse: met dewelke, en waarin ben je bij hen juist teleurgesteld?
|
Ik begon bij Evola, ik heb ook Guenon, Spengler, De Benoist, en dergelijke aangeraakt. Ik volgde frequent denktanks zoals Zentropa en converseerde persoonlijk met een aantal nieuw-rechtsen zowel binnen en buiten Vlaanderen, onder andere met een aantal denkers in N-SA. Ik was aangetrokken tot de viriliteit, de spirituele kracht en de drang naar het overstijgen van zichzelf en de mensheid.
Wat ik echter zag kwam overeen met wat Doegin ooit schreef over de Evola-adepten die hij hier in West-Europa ontmoette: een absolute antipool van viriliteit, klavierheldendom (en klavierheidendom), en gevallen van intellectueel escapisme en zelftherapeutische gelijkhebberij.
Het denken heeft mij vooral teleurgesteld omdat het regressief is. Er wordt steeds uitgegaan van een natuurlijke ordening die altijd heeft bestaan en nu doorbroken wordt, en die hersteld dient te worden. Ik volgde de redenering daar er een aantal waarheden inzitten, maar wanneer ik zag hoe letterlijk dit was genomen, hoe goedkoop de oplossingen waren ("0% racist, 0% antiracist", heel dat protectionistisch gedoe dat eigenlijk aan moreel relativisme grenst en er soms een dronken vrijpartij mee heeft) en hoe wetenschappelijk ononderbouwd het allemaal was (volstrekte afwezigheid van economische kennis, geen technologische oplossingen, mensen die quantumfysica ontkennen omdat het Joods is) toen was ik er vrij snel van afgestapt.
En toen, vanuit een perspectief, zag ik de beweging voor wat zij was: een stelletje incapabelen, die zichzelf zelfvertrouwen inblazen door een denkschool aan te hangen die zodanig verschilt van de consensus dat zij al hun falingen kunnen steken op de wereld die het niet eens is met hen.