[tandem]

Oorspronkelijk geplaatst door Piero

De voorzitter van de EC Barosso was twee maanden geleden hoopvol gestemd over het einde van de crisis na 5 jaar. http://www.telegraaf.nl/dft/nieuws_d...herstel__.html

STRAATSBURG (AFN) -

Na een crisis van 5 jaar is de Europese Unie op weg naar herstel. Dat stelde de voorzitter van de Europese Commissie, José Manuel Barroso, woensdagochtend in zijn jaarlijkse toespraak tot het Europees Parlement in Straatsburg, de zogenoemde Staat van de Unie. "Eén zwaluw maakt nog geen zomer, maar we bevinden ons op het juiste spoor als we kijken naar de cijfers en ontwikkelingen'', aldus Barroso in zijn Europese 'troonrede'. ... Europa slaapwandelde in 1914 in de catastrofe van de Eerste Wereldoorlog, stelde hij. ,,Ik hoop dat Europa volgend jaar, in 2014, uit de crisis wandelt in de richting van een Europa dat meer eensgezind, sterker en open is.''

Die eensgezindheid van de EU was de afgelopen weken ver te zoeken.

Ik las daar het volgende over

We bevinden ons nog in het beslissingsvenster. Dit biedt ons wat soelaas maar is geen reden om met de handen in de schoot af te zitten wachten. De adempauze van het beslissingsvenster zal niet lang duren, vergelijk het maar met het ‘oog van de orkaan’. Menselijke samenlevingen zijn niet, evenmin als de ecologische systemen op aarde, tot in het oneindige belastbaar, vroeg of laat wordt het punt bereikt waarop de balans doorslaat. Wij doen er het beste aan ons activisme te bundelen en te intensiveren teneinde de schaal naar een duur- en vreedzame richting te doen omslaan. Hoe staat het met onzer kansen daartoe?

Zilveren rand

Zoals gezegd lijken de kansen daarop niet best, want het ziet ernaar uit dat we de route naar ineenstorting al volgen of op het punt staan die weg te kiezen. Bij nader inzien kunnen we echter toch nog een zilveren rand aan deze donkere wolk ontdekken. Leven in een klimaat van toenemende frustraties en problemen heeft ook positieve aspecten. Dit lijkt paradoxaal, maar toch is het logisch. In een systeem dat structureel instabiel is, zal iedere poging om dat systeem te stutten slechts leiden tot een verlenging van de intrinsieke instabiele conditie ervan – en aangezien het systeem structureel onaangepast is ten opzichte van de omstandigheden waarin het verkeert, zal het steeds instabieler worden naarmate er meer tijd verstrijkt.

Donquichotterig

In een dergelijk systeem zijn oppervlakkige remedies niet alleen donquichotterig, maar zelfs heel gevaarlijk. Het komt neer op toepassing van het oude denken op nieuwe problemen. Dit is waarmee we vandaag de dag bezig zijn. Het gevolg is dat we te maken krijgen met steeds heftiger internationale en interculturele conflicten en navenant toenemende agressie en gewelddadigheid. We zijn op weg naar een steeds bredere en diepere kloof tussen de bezittende elite en de Habenichts en naar een toenemende verslechtering van de vormen van natuurlijk evenwicht die onontbeerlijk zijn voor de instandhouding van het leven in de biosfeer. De voortgaande ontplooiing van deze tendensen kan ons alleen maar naar de doomsday-poort leiden.

Realisme

Op enkel positieve uitzonderingen na weigeren de politieke leiders van dit moment de ogen te openen voor dit feit. Het conservatieve leiderschap negeert de noodzaak van fundamentele veranderingen, het is ‘politiek niet realistisch’ en getuigt (in sommige gevallen) zelfs niet van patriottisme om er aandacht aan te schenken. In het huidige systeem zullen ‘politiek realistische’ maatregelen echter hoogstwaarschijnlijk niet meer bij machte zijn om de crisis waarop de wereld afstevent af te wenden. Het zilveren randje aan deze zich samenballende donderwolken is dat, naarmate de dringend noodzakelijke transformatie langer op zich laat wachten, er meer mensen komen die zich bewust worden van de noodzaak daartoe. Er zal uiteindelijk een punt worden bereikt waarop zelfs op transformatie gerichte maatregelen politiek realistisch worden.