[Knuppel]

Zelfs het conflict tussen de federale regering en Bpost-CEO Johnny Thijs, die de steun krijgt van Dehaene, vindt zijn oorsprong in die periode van wanbeheer van de staatsfinanciën. Managerschap was toen het nieuwe politieke paswoord. Een land besturen verschilde volgens de toenmalige machthebbers in niets van het leiden van een bedrijf, en dat moest geheel volgens de wetten van de corporate governance gebeuren. Als ze dat al niet waren, dan moesten de topambtenaren managers worden, wat evenwel politieke benoemingen niet uitsloot.

De hervorming van de federale ambtenarij door Luc Van den Bossche (sp.a), de zogenaamde Copernicushervorming, zou een toonbeeld worden van dat behoorlijk bestuur. Een eerste maatregel van dat behoorlijk bestuur was de verhoging met meer dan 100 procent van het jaarsalaris van de topambtenaren, van 71.300 euro naar 160.659 bruto. Jaren later, in 2011, trok het Rekenhof er de aandacht op dat de managers die de overheidsdiensten leiden noch tussentijds noch op het einde van hun mandaat worden geëvalueerd, in tegenstelling tot hun ondergeschikten.

Voor de managers van overheidsbedrijven als NMBS, Belgacom en de Post toonde paars-groen zich pas echt gul, niet alleen voor de CEO’s maar ook voor hun directeuren. Het vorstelijke contract van Thijs, waar PS-minister van Overheidsbedrijven Jean-Pascal Labille nu bezwaar tegen heeft, werd in 2002 met zwier toegekend door de regering van Guy Verhofstadt, met het fiat van Rik Daems, de liberale voorganger van Labille. De overeenkomst werd zonder morren onderschreven door Labilles partijgenote Laurette Onkelinx, die toen al PS-vicepremier was. Een jaar later mocht Didier Bellens met ‘een competitieve en aantrekkelijke vergoeding’, wat neerkwam op een jaarsalaris van 2,6 miljoen euro, de plots overleden John Goossens opvolgen bij Belgacom.