[Knuppel]

Ik praat ook met mijn hondjes, maar zij niet met mij. Toch niet in mensentaal. Wel met lichaamstaal. En die is héél duidelijk.
Ze laten zonder woorden weten wat ze aangenaam vinden en wat niet. Ze bieden hun buikje aan van puur genot als ze gestreeld worden, maar grommen als ik hun lange haren borstel en hen daarbij pijn doe.
Ik versta hen perfect wanneer ze mij laten weten dat ze buiten "moeten". En zij laten er geen twijfel over bestaan op welke snoepjes ze verzot zijn en welke ze maar zo zo vinden.

Als ik om een of andere reden opspeel zie ik aan hun houding dat ze zich gestraft voelen. Trek ik mijn jas aan dat staan ze meteen klaar om mij te vergezellen.
Als er bezoek komt zijn zij de eersten om iedereen enthousiast te verwelkomen.
Gaan we op bezoek, dan slaan ze geen oog van me af. Zelfs naar het toilet volgen ze me als ze de kans hebben. Ofwel leggen ze zich ongerust achter de deur neer tot ik terugkom. Het zijn allebei verwaarloosde en achtergelaten beestjes, vandaar de angst om in de steek te worden gelaten. Ik hoef hen niet aan de riem te doen. Ze houden me in de gaten en wijken nooit meer dan een paar passen van mijn zijde. Maar als ik me beroerd voel tomen ze zonder meer hun enthousiasme in, kijken ze me vragend aan en komen ze stilletjes bij mij liggen.

Honden zijn onvoorwaardelijk eerlijk en trouw. Je hoeft niet te raden naar wat ze denken en voelen. Dat ligt er vingerdik bovenop.
Geef toe dat mensen, ondanks het gebrek aan een mensentaal bij hondjes, veel van hen kunnen leren.