[Knuppel]

Het failliet van de emissierechten

Vier argumenten tegen emissiehandel.

Doel niet gehaald

Een. Wereldwijd is de uitstoot van de broeikasgassen in 2007 met 38 % gestegen sinds 1990 in plaats van gedaald. De Verenigde Staten – altijd al koploper van de CO2-uitstoot - tonen een stijging van hun uitstoot met 19 %, en Europa is er slechts in geslaagd haar uitstoot met 3 % te verminderen (tegenover een verbintenis van 8 %).

De handel in emissierechten zoals omschreven in het Kyotoprotocol had vaak geen effect op het milieu. Bijvoorbeeld, landen die minder uitstoten dan hun toegelaten hoeveelheid kunnen dat “overschot” verkopen aan landen die hun doelstelling niet halen. De Oost-Europese landen bijvoorbeeld stoten nu heel wat minder uit dan in 1990, door de ineenstorting van hun economie na de val van de muur. Volgens het Kyotoprotocol zou Rusland haar uitstoot met 50 % kunnen doen toenemen, en Oekraïne zelfs met 170 %. Hun industrie zal nooit zo snel groeien, dus hebben zij een overschot. Dat kunnen zij nu ten gelde maken.

De winst voor het milieu is natuurlijk nihil, want die vervuiling bestaat in de realiteit al lang niet meer. Maar een land als België, dat zijn Kyotodoelstelling in eigen land niet haalt, kan die (virtuele) emissierechten opkopen om toch (op papier) aan zijn reductiedoelstelling te komen. Dat is veel goedkoper dan, bijvoorbeeld, dan de financiering van een groot plan tot isolatie van onze woningen.

Teveel emissierechten

Twee. Er valt ook geld te verdienen aan CO2. De Europese Unie heeft in 2005 een heuse Europese koolstofbeurs in het leven geroepen, het “European Union Emission Trading Scheme” (EU-ETS). 12.000 grote Europese bedrijven die veel energie verbruiken (voornamelijk de electriciteits-, staal- en cementproducenten) kregen van hun nationale overheid een verhandelbare hoeveel dat mochten worden uitgestoten. Hier ging het al grondig mis: de ondernemingen kregen meer quota toegekend (1849 miljoen ton CO2) dan ze werkelijk uitstootten (1785 miljoen ton). Hoe je daarmee de bedrijven aanzet tot energiebesparing, is een raadsel. Door de massale verkoop van uitstootrechten stortte de prijs op de koolstofmarkt ineen. In 2007 was een ton CO2 quasi niets meer waard. Geen probleem dus als je teveel uitstoot, voor wat peanuts koop je emissierechten bij.

Gratis emissierechten

Drie. Bedrijven kregen de uitstootrechten gratis. Een geschenk uit de hemel. De groep ArcelorMittal bijvoorbeeld had een overschot van 5,6 miljoen ton (59 miljoen ton toegekend tegenover 53,4 miljoen ton uitstoot). ArcelorMittal verkocht in 2006 dan ook voor 4 miljoen ton rechten, wat 101 miljoen euro in het laatje bracht. Gratis en voor niets. En later eiste en verkreeg het bedrijf gratis uitstootrechten van de Waalse overheid om de twee Luikse hoogovens open te houden... De hele Europese staalindustrie kreeg zo in 2005 een mooi bedrag van 480 miljoen euro toegestopt.

De electriciteitsproducenten gingen nog een stap verder. Sommigen factureerden hun – gratis verkregen quota – door aan hun klanten. De Britse electriciteitsproducenten verdienden daar bijvoorbeeld 800 miljoen pond mee. Niet te verwonderen dat andere sectoren, zoals de chemie staan te popelen om toe te treden tot deze emissiehandel.

Groene zeepbel

Vier. Het in leven roepen van een “koolstofmarkt” zet ook de deuren open voor alle wantoestanden die we kennen van de kapitalistische markten en beurzen. Er wordt nu al door investeringsfondsen gespeculeerd op de toekomstige prijs van een ton CO2. Een nieuwe zeepbel is aan het ontstaan.

En wat heeft dit nu allemaal bijgebracht voor het milieu? Niets. De 12.000 bedrijven die deelnemen aan het EU ETS vertegenwoordigen circa 40 % van de totale uitstoot van broeikasgassen in de Europese Unie. In 2007 stootten zij 0,7 % meer uit dan bij het begin van de ETS, in 2005.

http://www.pvda.be/nieuws/artikel/kl...ierechten.html