Wij hadden zo eens een Marrokaanse tuttebel in dienst om te komen schoonmaken. Dat mens vroeg zo opeens of we iPods konden uitwisselen, voor de fun. Dat deed bij mij al een grote alarmbel afgaan. Ik sloeg beleefd het verzoek af. Blijkt dat ze is vertrokken met een dure trui en een fles parfum van mijn moeder. We hebben ze nooit meer teruggezien. Schorem, niet meer dan dat. We hebben nu een oude blanke autochtone poetshulp. Een schat van een mens wiens pensioen zo klein is dat ze niet meer kan rondkomen. De wereld op z'n kop. We laten die mestkevers zich hier maar volvreten en oudere autochtonen moeten de broeksriem maar aanspannen na jaren hard gewerkt te hebben... Wat een kutland toch.
|